Vanaf het vennetje liepen we terug naar het kruispunt van paden met de oude beuken. De stam met de zwammen wees ons de weg …
Al snel waren we terug bij de grootste van de oude woudreuzen. Ditmaal richtte ik mijn camera eerst eens op het enorme wortelstelsel dat deels bloot ligt. We kunnen wel stellen dat deze beuk op grote voet leeft …
Een massa stoere, massieve wortels heeft deze beuk al ruim 270 jaar overeind hebben gehouden en voedsel uit de bosbodem gehaald om de boom al die jaren te blijven voeden …
Maar ook hogerop is er van alles te zien. De boom, die bijna uit meerdere stammen lijkt te bestaan, wordt rondom gesierd door een keur aan uitstulpingen …
Maar het zijn niet alleen uitsteeksels die de aandacht trekken, morgen duiken we een enorme holte van één van de reuzen in …
Ik sluit deze serie over de oude groene toren en het omringende kerkhof op It Heechsân af met wat foto’s van de oude beuk die aan de westkant het kerkhof staat …
Het mos aan de voet van de oude reus en de korstmossen her en der op zijn stoere stam konden me wel bekoren. Ik houd wel van de grillige vormen en patronen van die korstmossen, en ook de tekening van de bast van de oude boom is prachtig …
We zetten onze rit voort en kwamen na ons bezoek aan Boazum al snel aan in Jorwert, Jorwerd in het Nederlands (Google Maps). “Het eerste het beste parkeerplekje in het centrum van het dorp is voor ons,” besloot Jetske. En zo was het ook, scheef tegenover ‘het Wapen van Baarderadeel’ zette ze de auto aan de kant …
Jorwert ligt in het hart van het vroegst bewoonde terpengebied van Fryslân. Het is één van de kenmerkende terpdorpjes die vaak met hulp van monniken gebouwd werden langs de Middelzee, die Fryslân tot de 16e eeuw in tweeën spleet. Jorwert zelf lag op veilige afstand van de veranderlijke kuststrook en raakte in verval toen de Middelzee werd ingepolderd. Dat is tegenwoordig niet meer aan het dorp af te zien …
We passeren ‘het Wapen van Baarderadeel’ met daarvoor het beeld ‘de Foardrager’ van kunstenares Hanneke Roelofsen. Het beeld legt een verbinding met het al 50 jaar bestaande ‘Iepenloftspul Jorwert’. Ik kom hier later nog op terug.
‘De Foardrager vertelt van poëzie, van al die verhalen die wij in ons dragen. Onder zijn voeten, op de sokkel, staan regels uit gedichten, speciaal gemaakt voor die gelegenheid. Door Jorwerters van de jongste tot de oudste, gekrast in tabletten natte klei. Geglazuurd en gebakken bij Tichelaar. Als verbinding, over al die tegels lees je regels uit Slauerhof, uit Shakespeare, uit scripten van 50 jaar Iepenloft. Regels, speciaal in het Fries, voorgedragen in de Notaristún …’
We vervolgen onze weg en komen langs een fraai optrekje met in de tuin een grote oude boom die last van zijn voet lijkt te hebben …
En dan zijn we uitgekomen bij de op een terp gebouwde, uit de 12e eeuw daterende Sint-Radboudkerk of Redbadtsjerke …
We zijn nog altijd blij met onze ca. 40 jaar oude hazelaar. Wat nog maar een struikje was toen ik hier kwam wonen, is in de loop der jaren uitgegroeid tot een grote boom waar we al een paar maal een stam tussenuit hebben laten halen. De laatste jaren stonden er nog twee stammen …
Schaduw is in een op het zuiden liggende tuin zeker ten tijde van hittegolven onmisbaar. De grootste van de twee stammen van de hazelaar werd de laatste jaren echter zo groot, dat zon langzamerhand een schaars goed begon te worden in onze tuin. Daarom hebben we een tuinbedrijf in de arm genomen om hem te vellen. Drie man sterk – onder wie een klimmer, die zich steeds keurig volgens de regels der kunst zekerde – hebben ze hem gistermorgen veilig en deskundig opgeruimd …
klimmer aan het werk – 1
klimmer aan het werk – 2
klimmer aan het werk – 3
klimmer aan het werk – 4
klimmer aan het werk – 5
klimmer aan het werk – 6
klimmer aan het werk – 7
klimmer aan het werk – 8
klimmer aan het werk – 9
Het resultaat is dat we meteen een stuk meer licht in huis en tuin hebben. En zodra het blad weer aan de resterende bomen zit, hebben we achter in de tuin weer schaduw …
De zon is vanmorgen om 8.46 uur opgekomen en om 16.30 uur verdwijnt hij weer onder de horizon. Een kleine twee uur later begint om 18.11 uur de astronomische winter. Dat alles maakt vandaag tot de kortste dag van 2016. En naar buiten kijkend, bekruipt me het gevoel dat het ook wel eens de donkerste dag van het jaar kan worden. Echt zo’n waterkoude dag, waarop je maar het best lekker bij de kachel kunt blijven. En als je er dan toch uit moet, dan kun je maar beter een plekje in de luwte onder een afdakje opzoeken, want het is intussen nog gaan regenen ook …
Afanja's Weblog 