Hjoed nimme we ôfskie fan ús mem …
Heit en mem binne no beide teplak …
Ôfskie
Categorie archief: Mensen
Van mem tot mij
Mem groeide na de oorlogsjaren uit tot een gezonde jonge meid. Na de lagere school ging ze naar de huishoudschool, waarna ze aan het werk ging bij Douwe Egberts in Joure. Met enkele van haar vriendinnen uit die tijd heeft ze nog tot voor kort contact gehouden …
Zoals dat gaat, raakte mem in de jaren 50 op vrijersvoeten. Ze leerde een gerenommeerd fietser en koemelker kennen, die aan de andere kant van het Tjeukemeer woonde …
Nadat de verkering tussentijds een tijdlang uit was geweest, stapten heit en mem in september ’57 in het huwelijksbootje …
Een klein jaar later zag ik als eerste zoon het levenslicht. Op de foto hieronder zit ik met mem in tuin bij ons huis aan de Commissiepolle in Echten …
De rest is geschiedenis …
In grut húshâlden yn in lyts húske
Gisteren vertelde ik hier al, dat mem in 1936 op ruim een halve kilometer afstand van de molen ‘De Hersteller’ aan de Hoge Dijk werd geboren in een klein arbeidershuisje. Dat arbeidershuisje staat op de foto linksonder. Daar woonde dus het hele achtkoppige gezin, dat op de rechterfoto uit 1934 of 1935 te zien is. Mem moest toen nog geboren worden, maar gelukkig stond haar oudste zuster op het punt om te trouwen en uit te vliegen.
Een grote huishouding in een klein huisje …
Linksonder mem – rechtsonder mem met haar jongste broer …
Het meisje met de zwanen is niet meer
Nadat mem de afgelopen twee weken heel moedig en standvastig alle levensverlengende medicatie heeft geweigerd, is ze intussen op haar eindstation aangekomen. Sinds maandagavond hebben we als kinderen beurtelings gewaakt bij haar bed. Gistermorgen was het even moeilijk, omdat ze weer veel pijn had en onrustig in bed lag. Kort nadat de pijn- en slaapmedicatie goed was ingesteld, werd mem rustiger. Afgelopen nacht is ze om 4:30 uur rustig ingeslapen, terwijl mijn zuster aan haar bed zat.
Het meisje met de zwanen – op de foto’s hieronder in de bloei van haar leven – is niet meer. Het is goed zo …
Naderend afscheid
Wat een prachtig begin van de nieuwe week gisteren. De hele dag volop zon en een temperatuur rond de 10 graden. Maar eerlijk is eerlijk, ik had in deze tijd van het jaar liever -10°C gehad.
Hoe dan ook, het rietland bij de Leijen lag er glanzend bij. Maar de fier heen en weer wuivende pluimen hadden hun langste tijd daar gehad. De rietmaaier stond al klaar, eerdaags komen de rietsnijders en zullen de pluimen vallen …
Intussen heeft ook mem – dat is Fries voor moeder– op 88-jarige leeftijd haar langste tijd gehad. Ze is klaar met het leven, ze wil niet meer en ze kan niet meer. In overleg met de verpleeghuisarts heeft ze in onze aanwezigheid besloten al haar levensverlengende medicijnen te weigeren …
Hoe het precies zal verlopen valt moeilijk te zeggen, maar mem haar laatste reis zal vast niet lang duren. Als ik de komende tijd wat minder of tijdelijk niet actief ben in Weblogland en op Bluesky, dan weten jullie even waar dat door komt …
Honderd jaar Louis le Roy
Vandaag is het honderd jaar geleden dat Louis le Roy (1924 – 2012) werd geboren. Hij was een tuinarchitect, beeldend kunstenaar, schrijver, professor honoris causa en leraar tekenen. Hij noemde zichzelf een ‘ecotect’. In Heerenveen en omgeving werd hij ook wel ‘de wilde tuinman’ genoemd. Hij is de grondlegger van de Ecokathedraal die hij bouwde bij Mildam …
In Museum Heerenveen wordt van 26 oktober 2024 t/m 2 februari 2025 de tentoonstelling ‘100 jaar is niets!’ georganiseerd. De tentoonstelling gaat over leven, werk en nalatenschap van Le Roy. De tentoonstelling vertelt het verhaal van het ecokathedraaldenken op een vernieuwende manier aan een breed publiek om samen de wereld een beetje mooier te maken …
Zijn pleidooi voor een duurzame creatieve interactie tussen planten, dieren en de mens rekt niet alleen de grenzen van de kunst op. Louis le Roy liep ook vooruit op het ecologische denken van vandaag. Centraal in zijn ideeën staat dat de mens de natuur niet moet beheersen, maar samen moet werken met haar groeikracht om zo de hoogste graad van complexiteit te bereiken. Deze complexiteit vereist niet een korte periode, maar een langdurige interactie tussen mens en natuur. Vandaar de titel: ‘100 jaar is niets’ …
Deze foto’s heb ik allemaal gemaakt tijdens mijn eerste bezoek aan de Ecokathedraal in november 2002. Dwalend tussen steen en natuur werd me al snel duidelijk wat Le Roy bedoelde wanneer hij het had over ‘Het begint met chaos, maar alles krijgt een plek.’ In het voorste deel van het stuk bos lagen grote bergen steen en beton, hoe verder ik naar achteren liep, hoe imposanter de door Louis le Roy zelf gestapelde bouwwerken werden. Hier had hij op dat moment al ruim 30 jaar aan gewerkt …
Toen ik uiteindelijk na een lange zwerftocht terugkwam in het voorste deel, werd ik daar opgewacht door de mooie muisgrijze poes, die eerder die middag mijn pad ook al had gekruist. Hij kwam letterlijk en figuurlijk poeslief bij me op schoot zitten, toen ik lekker op een muurtje ging zitten. Terwijl ik mijn eerste toch wel overdonderende kennismaking liet bezinken, bleef de poes nog geruime tijd lekker bij me zitten …
Het was liefde op het eerste gezicht. Gelukkig niet voor die poes, want die heb ik later nooit meer teruggezien, maar wel voor de Ecokathedraal. Wat een bijzonder plek!
Ik sluit af met deel 1 van mijn serie ‘Ecokathedrale fotokuiers’. Er zouden nog talloze volgen, 40 van die fotokuiers staan hier op YouTube …
De honderdste geboortedag van Louis le Roy wordt o.a. gevierd met een
- symposium De Tijd op donderdag 31 oktober in Heerenveen
- tentoonstelling ‘100 jaar is niets!‘ in Museum Heerenveen (28 september 2024 t/m 19 januari 2025)
Lunch bij Ie-Sicht
Gisteren mocht ik er weer een jaartje bijschrijven, daarom heb ik fotomaatje Jetske en levensmaatje Aafje maar eens getrakteerd op een lunch bij hotel-restaurant Ie-Sicht bij de Hooidammen …
Nadat de eerste drie weken van augustus warm en zo goed als droog waren verlopen, kwam daar uitgerekend gisteren verandering in. Er trok een grijze waas over het water, die de zomerse lucht van zijn glans beroofde. Aan het begin van de middag trokken de eerste lichte buitjes over de Wijde Ee …
Daar hadden wij onder de grote parasolplu op het terras echter geen last van. Bovendien bleef de temperatuur met zo’n 22°C nog prima, zodat we onder het genot van een natje en een droogje gezellig konden bijpraten over Jetskes’ prachtige poollichtfoto’s en andere vakantieavonturen …
Het bleef nog lang gezellig, eerst op het terras, daarna elders. Proost!
Afanja's Weblog 