Eenmaal op het strand liepen we weer in zuidelijke richting ‘onder het dorp door’ …
De vergane glorie van de golfbrekers blijft fascinerend en de weerspiegeling ervan was een mooie bonus …
Bij één van de zware betonnen elementen is dit bijzondere allegaartje blijven hangen …
Stoer en massief van dichtbij, maar in feite slechts nietige elementen in het weidse kustlandschap …
– wordt vervolgd –
Over de brede betonnen ‘Boulevard d’Ault-Onival’ bereikten we de strandopgang …
Voorbij de grindstrook kwamen we op het zandstrand terecht. Mooi hard zand, waarin moeder de natuur subtiele patronen had gevormd …
Dichter bij de waterlijn werd het zand gevaarlijk nat …
We naderden het domein van de meeuwen en de door de branding zwoegende (garnalen)vissers …
Hier waren de sporen die moeder natuur in het zand had gevormd minder subtiel, maar niet minder mooi …
– wordt vervolgd –
Na de passage van de rolwolk werd het tegen vier uur ’s middags tijd om een laatste strandwandeling te maken. Via het pad achter het huis daalden we langs de krijtrots af naar het strand …
Het water had zich teruggetrokken. Daarmee was er in de verte weer volop ruimte voor de pierenstekers, en die waren er dan ook weer in groten getale. Verderop zwoegden vissers weer met hun zware netten door het water …
Langs het pad stond deze bloem in weer en wind stoer te bloeien. Iemand een idee wat het is …?
We passeerden het (nog) dichtgetimmerde reddingsstation van Ault-Onival …
En we kwamen nogmaals langs de roze villa met de naam ‘Sans façon’ …
– wordt vervolgd –
Aan het begin van de middag konden we nog een bijzonder weersverschijnsel aanschouwen …
Vanuit het zuidwesten kwam met hoge snelheid van over de oceaan een rolwolk op ons af …
Fascinerend om dit bijzondere fenomeen gedurende een aantal minuten in volle glorie op ons af te zien komen …
Meestal wijst zo’n rolwolk op de nadering van onweer, maar dat bleef hier uit. Na de passage keerde de rust weer, voor zover er op en aan zee zee ooit sprake is van rust …
– wordt vervolgd –
De laatste volle dag van onze virtuele vakantie begon met een loodgrijze lucht. Laaghangende bewolking belemmerde het uitzicht op de krijtrotsen in de verte. Maar het was droog, nog wel …
Dat laatste duurde echter niet zo heel lang. De volgende uren trokken er regelmatig buien over. Regen en windvlagen toverden daarbij weer een heel ander palet van kleuren op zee tevoorschijn. Ik heb het maar weer samengevat in een diashowtje …
Zodra het ergste voorbij was, verscheen ons mannetje de visser weer op het strand aan de voet van de krijtrots voor het huis …
– wordt vervolgd –
In het eerste blogje over Le Tréport heb je al kunnen zien dat er vanuit het stadje een lange trap naar de top van de krijtrots leidt. Hieronder nogmaals die foto …
Omdat ik ondanks mijn hoogtevrees houd van hoge uitzichtpunten en omdat we toch in de buurt waren, zijn we na het bezoek aan de vuurtoren nog naar boven gegaan …
Ten bewijze daarvan hieronder een paar foto’s van Aafje en mij ‘on top of the hill’ ... *
Tot slot nog een paar foto’s die ik vanaf de rand heb gemaakt om ook nog wat van het stadje zelf te zien …
En achteraf denk je dan: daar had ik veel meer foto’s van moeten maken …
* Ik geef het toe, we zijn niet via die lange trap naar boven gekomen, maar met de auto.
Er waren ook toen al grenzen voor een mens met MS. 😉
– wordt vervolgd –
Vanaf het strand bij Le Tréport hadden we mooi zicht op de vuurtoren …
Nadat mijn benen weer wat kracht hadden verzameld, liepen we over de korte pier naar de vuurtoren …
Onderweg hadden we zicht op ’t brede strand bij Mers-les-Bains, de badplaats ten noorden van de havenmonding …
Omdat ik indertijd nog gemakkelijk door mijn knieën kon gaan om laag-bij-de-grondse foto’s te maken èn vervolgens ook nog weinig moeite had om weer overeind te komen, heb ik ook maar even een paar plaatjes geschoten door de gaten die bedoeld zijn om overtollig water af te voeren …
Eenmaal bij de vuurtoren viel daar in fotografisch opzicht nog maar weinig lol aan te beleven, omdat het onmogelijk was om enige afstand te nemen …
In plaats daarvan heb ik de camera nog maar even gericht op de staketsels bij de havenmonding …
Van de vuurtoren heb ik verder alleen de onderstaande foto nog kunnen maken …
Waar je langs deze kust niet omheen kunt, zijn de mannen met emmers, schepjes en netjes. Ook hier bij Le Tréport waren ze in groten getale op de been …
– wordt vervolgd –
Afanja's Weblog 