Terwijl mijn aandacht vooral uitging naar het plasdras-land in de verte en de zwerm vogels die daar verschillende keren een luchtshowtje ten beste gaf, trippelde er veel dichterbij de auto een vogeltje door het grasland …
Het was een graspieper, een vogel die net als de grutto en de tureluur op de rode lijst staat. Hij broedt in allerlei open landschappen, maar is als broedvogel vooral in grasland sterk achteruitgegaan. Hier in de Mieden schijnt hij zich zich wel thuis te voelen, want ik heb er de afgelopen jaren al verschillende keren een fotoserie van kunnen maken …
Maar hoe vaak je zo’n vogel ook ziet, het blijft mooi om hem te zien rondscharrelen. Vooral wanneer hij enigszins parmantig om zich heen staat te kijken, vind ik hem erg leuk …
Vorige week heb ik weer eens een ritje naar de Surhuizumermieden (OpenStreetMap) gemaakt. Om te beginnen heb ik een foto gemaakt vanaf het uitkijkplatform. Daar vandaan was er vrijwel geen vogel te zien. Daarom ben ik meteen een stukje doorgereden …
Ik had gehoopt dat de grutto’s, de tureluurs en de kieviten intussen wat meer verspreid over het gebied zouden zitten. Dat bleek echter ijdele hoop te zijn. De meeste vogels zaten nog steeds ver weg in en rond het water …
Af en toe vlogen er eens een paar tureluurs en kieviten voorbij. Een buizerd hield hoog in de blauwe lucht alles nauwlettend in de gaten en enkele kieviten vlogen wat dichter aan me voorbij. Dat was het wel zo ongeveer …
Waar ik me wel heel goed mee heb vermaakt, waren de rondvluchten die grote groepen vogels vanuit het plasdras-land maakten. Daarvan zal ik morgen wat foto’s tonen …
Nadat de bruine kiekendief uit het bericht van gisteren uit zicht was verdwenen, parkeerde ik de auto naast het uitkijkplatform. Vanaf het platform heb ik wat foto’s gemaakt voor een rondblik over een deel van de Surhuizumermieden …
Kijk maar even mee en geniet van de rust in het gebied. Het enige echt ontsierende element in de omgeving is het agrarisch-industrieel complex van Friesland Campina in Gerkesklooster-Stroobos in de verte …
Achter het hek zat een grutto op veilig gebied met jeuk. Er zat niets anders op dan even te krabben. Ik heb hem zijn privacy maar gegund …
Mijn kleine klaagzang over het koude weer en de gemene noordoostelijke wind, lijkt gehoord te zijn. Eindelijk was het gisterochtend eens een aantal uren lekker zonnig, maar nog belangrijker: het was vrijwel windstil. Daarom ben ik al mooi op tijd in de auto gestapt om een ritje naar de Surhuizumermieden te maken …
Dankzij het ontbreken van die koude wind kon ik er zelfs weer een stukje tussen de groengele weilanden wandelen. Dat maakte het ook mogelijk om deze graspieper stilletjes te benaderen, terwijl hij prinsheerlijk op de paal met het bord van Staatsbosbeheer om zich heen stond te kijken …
Het plasdrasland lag er een stuk leger bij dan bij eerdere bezoekjes. De grutto’s hebben allemaal hun eigen plekje gezocht de Surhuizumermieden. Een enkel grutto liep er rond om te foerageren en in een sloot zwom een meerkoet, verder werd het beeld hier bepaald door een aantal zwanen …
Het natte najaar van 2013 werd het Zodenhuis noodlottig. In november 2013 is tot grote teleurstelling van iedereen die eraan heeft meegewerkt een groot deel van het zodenhuis ingestort. Een gebeurtenis die nogal wat impact had na alle arbeid en inzet van alle betrokken. Na inspectie bleek dat het huis niet is ingestort als gevolg van een zwakke dakconstructie. De zodenmuur was bij een van de deuropeningen ingewaterd en had daardoor zijn draagkracht verloren. Maar het zodenhuis werd herbouwd. Met de lessen van de bouw van ‘Zodenhuis 1’ werd op 6 november 2015 ‘Zodenhuis 2’ opgeleverd …
Voor Jetske en mij was het intussen tijd geworden om afscheid te nemen van het Zodenhuis. Dat doe ik met een paar close-ups die mooi de structuren van de kleizoden laten zien. Deel 2 van de documentaire over de bouw van het Zodenhuis is onderaan deze post te vinden …
Tussen de weg, het museum en het Zodenhuis is een ontmoetingsplek gecreëerd op het dorpsplein van Firdgum. Uitgangspunten voor dit ‘stekje’ was de gelaagde geschiedenis van Firdgum. Uiteindelijk heeft keramiste Paulien Ploeger uit het nabije St.-Jacobiparochie dit bijzonder ontwerp gerealiseerd dat helemaal op deze plek past …
Het Stekje is gebaseerd op de ontstaansgeschiedenis van Firdgum. Ploeger heeft zich laten inspireren door de gelaagde structuur van het landschap en de relatie van de terp met de zee. Beide zijn niet direct te zien, maar haar ontwerp maakt de landschapsgeschiedenis zichtbaar en laat bezoekers stilstaan bij het verleden …
Het volledige verhaal achter het ‘Stekje van Dijkshoek, Firdgum, de Mieden’ is te lezen op een bordje aan de rand van het pleintje …
Dit hoofdstuk sluit ik af met ‘Het Zodenhuis deel 2’ van Omrop Fryslân …
Morgen nemen we een kijkje op de begraafplaats van Firdgum.
Afanja's Weblog 