Gelukkig is het vandaag weer wat koeler dan de voorgaande dagen. Een verkoelend windje en wolken die de zon temperen zullen ook het vee in de wei goed doen. Lekker rustig grazend liggen ze samen in de wei …
De verkoeling doet mij ook goed. Maar de hitte is mijn systeem toch alweer dieper doorgedrongen dan ik zou willen. Nadat ik gisteren een vrijwillige rustdag had, komt er vandaag nog een verplichte rustdag achteraan om de kracht in mijn benen terug te laten keren …
Onder een soort van oud-Hollandse lucht lagen de koeien aan It Heech onder Oudega (Google Maps) gemoedelijk in de ochtendzon te herkauwen …
Alle koeien …? Nee, niet alle koeien lagen te herkauwen, helemaal aan de rechterkant van het weiland bleef één koe stoïcijns staan …
Pas toen ik na enig aandringen haar aandacht had weten te trekken, was 95 494 bereid haar kop, nog steeds gestaag herkauwend, even om te draaien voor een vluchtig portretje …
Een groepje koeien stond vredig te herkauwen in een weiland aan het eind van de doodlopende weg de Geasten (Google Maps) onder Oudega…
Het onderstaande duo, hierboven nog verborgen in de kleine kudde, wist me te verleiden tot het maken van een kleine serie dubbelportretten met een vleugje tegenlicht …
Best kans dat ze hier nu voor het laatst grazen, want dat wordt lastig in het nieuwe meer op een diepte van 2.50 m. En zeekoeien zullen hier wel niet gedijen …
Vanaf de ‘RUSTPLAATS’ had ik eigenlijk over het lange pad tussen de ‘Inca-tempels’ door willen lopen, maar Anna had voor een andere koers gekozen. Nu volgden we het gluiperig oplopende pad aan de rechterkant. Tja, dat komt ervan wanneer je als ‘gids’ te lang blijft zitten rusten …
Ik voegde me bij de vrouwen op de plek waar ze beurtelings neerknielden bij een geknakte, omgewaaide boom. Enkele meters verderop had een leger zwammetjes boven de gapende afgrond een fijne en voorlopig veilige voedingsbodem gevonden op het afstervende hout …
Nadat ik er zelf een foto van een andere zwam had gemaakt, vervolgde ik mijn weg naar het hoogste en achterste deel van de Ecokathedraal …
Toen ik even later eens achterom keek, zag ik dat Jetske en Anna onderweg opnieuw tot stilstand waren gekomen. Zo te zien hadden ze weer een interessant object gevonden om hun camera’s op los te laten …
Aangekomen op het hoogste punt helemaal achterin de Ecokathedraal, besloot ik het mezelf maar even gemakkelijk te maken in afwachting van de komst van Jetske en Anna. Lekker achterover leunend tegen een deel van het bouwwerk waarop ik stond, voelde ik de weldadige rust van de gestaag herkauwende dikbillen in het weiland onder me oprijzen …
– wordt vervolgd –
Afanja's Weblog 