Terug in de haven

Ruim 2,5 uur nadat we waren vertrokken, voeren we opnieuw langs Hotel Princenhof …

Rechts ligt de camping met een aantal ligplaatsen, waar op dat moment o.a. een skûtsje afgemeerd lag. Links ligt het eerste deel van de jachthaven, daar legde de excursieboot aan bij de steiger die daarvoor gereserveerd is …

Met dank aan de gids en de schipper verlieten we de excursieboot ‘de Blaustirns’. Het was de eerste keer dat ik er een excursievaart had geboekt, maar ik denk niet dat het de laatste keer zal zijn …

We liepen langs een jonge vrouw die met haar hele hebben en houden aan bagage op de wal stond. Op een bootje waren twee mensen bezig. Zul je net zien dat je huisje onbereikbaar is, omdat je bootje dienst weigert …

Terug bij de auto besloten we nog even naar een plekje met zicht op de Jan Durkspolder te rijden. Daar aten we onze broodjes op en dronken we wat frisdrank. Bijna 20 km in ruim 2,5 uur, een tijd waarin we ogen en oren tekort kwamen. Het was echt mooi en leerzaam om de Alde Feanen zo vanaf het water te beleven …

De zeearend en de ganzen

Op de achtergrond was de skyline van Leeuwarden zichtbaar, terwijl we op een afstand van ca. 600 meter nog een laatste blik op het nest van de zeearend konden werpen …

Enkele minuten later voeren we langs eens stuk plasdras-land in de verte. Een flinke groep grauwe ganzen leek het er prima naar de zin te hebben …

Een klein stukje verderop werden we op een prachtige manier verrast. Daar stond heel rustig een nog niet volgroeide zeearend – de gids schatte hem twee jaar oud – bij de ganzen in het water …

Alsof dat nog niet gek genoeg was, schuifelde hij rustig verder naar voren. En ganzen, die deden of ze gek waren en bleven verrassend lang staan waar ze stonden …

Totdat om wat voor reden dan ook de hele groep op een bepaald moment de vleugels spreidde en de hele club de lucht in ging. De zeearend leek gezellig een stukje mee te vliegen …

Het hele spul vloog met een bocht om een groepje bomen heen, ons verbaasd achterlatend …

– wordt vervolgd

Nog wat aardige optrekjes

Als jullie het niet erg vinden, ga ik nog even door met een aantal van de mooiste optrekjes in het hart van ‘de Alde Feanen’. Om jullie verlangen naar zo’n optrekje hier en daar misschien iets te temperen, toch nog even een paar nadelen. Behalve dat deze tweede woningen alleen per boot bereikbaar zijn, is er nog iets. Ze hebben geen van allen nutsvoorzieningen. Geen gas, geen elektriciteit, geen stromend water en geen riolering. Maar wat staan ze op prachtige plekjes …

Op de eerste drie foto’s van vandaag is voor mijn gevoel het meest originele optrekje te zien. Het lijkt alsof er in de loop der jaren steeds een stukje is aan- of opgebouwd. En het is nog ruim voorzien van zonnepanelen ook. Gewoon om nog even weg te dromen nog wat van die aardige optrekjes …

Van het in mijn ogen meest originele optrekje aan het begin van dit logje, zijn we nu terechtgekomen bij het huisje met het mooiste naambordje. Na de passage van ‘de Kooi’ laten we ‘de bewoonde wereld’ van de Alde Feanen eerst weer achter ons. We gaan nog eens op zoek naar de zeearend …

– wordt vervolgd

Optrekjes in ‘de Alde Feanen’

Nadat we de zeearend twee keer in zijn boom hadden zien zitten, kwamen we tijdelijk in een soort van bewoonde wereld terecht. Dat er hier en daar wat huisjes in ‘de Alde Feanen’ staan, wist ik wel. Heel lang geleden heb ik wel eens in dit gebied gevaren en geschaatst. Dat er zoveel tweede woningen staan, variërend van simpele optrekjes tot riante paleisjes, was nieuw voor me …

Als je het hart van nationaal park ‘de Alde Feanen’ op de kaart bekijkt, dan zie je dat het een wirwar is van grote en kleinere sloten en plassen. Daar tussen liggen nog verschillende oude legakkers, stukjes moerasbos en kleine eilandjes. Met rollend vervoer kun je hier niks en ook lopend kom je niet ver, want er is nergens een weg of pad te bekennen …

De huisjes hebben allemaal een adres, dat begint met ‘Alde Feanen’ gevolgd door een nummer en zijn dus alleen per boot bereikbaar. Die optrekjes komen overigens geen van alleen in de verkoop. Elk huisje staat op een plek waar in de tijd van de vervening een arbeidershuisje stond. Door vererving kunnen die huisjes nog steeds blijven staan. Voor zover ik van onze gids heb begrepen, is overdracht op iemand anders niet mogelijk …

Omdat ik tijdens de rondvaart na verloop van tijd geen idee had waar we zaten, is een naam van een huisje als verwijzing naar het meertje waaraan het staat wel handig …

– wordt vervolgd

Een actieve roodborsttapuit

Nadat we de vogelaar een mooie vervolg van de dag hadden gewenst, verlieten mijn fotomaatje en ik het uitkijkpunt Ezumakeeg noord …

We maakten nog een kort ritje in zuidelijke richting tot het eind van de doodlopende weg. Ook hier zaten maar weinig vogels. Een van de weinige uitzonderingen was deze grote zilverreiger in het rietland …

Toen we na het keerpunt terug reden, zat er een roodborsttapuit in een struik. Het was een actief beestje dat meerdere keren zijn twijgje verliet om korte tijd later weer exact op hetzelfde plekje terug te keren. Een vermaak om naar te kijken. Eén van zijn rondvluchten heb ik deels vast kunnen leggen …

Een stukje verderop was goed te zien hoe nat het was. En dat is geen wonder na de natte novembermaand. Hoe het over de provincie verdeeld was, weet ik niet, maar in onze tuin is met 156 mm ongeveer de dubbele hoeveelheid neerslag gevallen van wat normaal is in november …

Al dat water werd door de stormen Bert en Conall opgestuwd naar het noordoosten van de provincie, waar we hier waren. Aan een klein draaikolkje bij een duiker was mooi te zien dat er werd gewerkt aan de waterafvoer …

– wordt vervolgd

Wachtend op vogels

We beklommen het verhoogde uitkijkpunt. Daar werden we welkom geheten door een echte vogelaar met een vogeltelescoop statief en een camera. Hij had daar die ochtend al ruim 3 uur zitten kijken en genieten. Hij had onder andere een paar keer een zeearend en een havik gezien …

Op het water was het op dat moment uitermate rustig. Er dobberden alleen een paar eenden en in de verte zag ik een paar grondelende zwanen …

Hoewel het in de lucht ook niet echt druk was, kon ik toch een groepje ganzen en een vlucht watersnippen vastleggen. De andere man wees ons nog op twee buizerds, die in de verte in een boom zaten ..

Veel meer leven viel er op dat moment niet te bespeuren, daarom heb ik mijn camera nog maar even op een paar rietpluimen in tegenlicht gericht …

Nog een laatste foto van het uitkijkpunt Ezumakeeg Noord, daarna maakten we nog een kort ritje door het Lauwersmeergebied …

– wordt vervolgd

Tussenstop bij Ezumakeeg

Vanuit Drachten zetten we vrijdagochtend na de koffie koers richting Peazens-Moddergat aan de Waddenzee. Sinds in 2016 de Central As (N356) tussen Nijega en Dokkum in gebruik is genomen, is die rit en mooi stuk ingekort. Vlak voordat we bij Peazens waren, stelde Jetske voor om nog even een afslag naar het Lauwersmeer te nemen …

Korte tijd later reden we in rustig tempo over een smal weggetje. Al snel vroeg ik Jetske om even te stoppen, zodat ik een paar foto’s kon maken van de ganzen, de paarden en de glanzende rietkraag in de verte aan de rechterkant van de weg …

Nog maar net weer onderweg, stopte Jetske nogmaals. Ditmaal zat er aan de linkerkant van de weg een torenvalk in de top van een boom. Een tijdlang keek hij de andere kant op. Toen hij zijn kop uiteindelijk in onze richting draaide, leek hij zo van de lens van mijn camera te schrikken, dat hij subiet op de wiek ging …

Niet veel later kwamen we aan bij het uitkijkpunt Ezumakeeg Noord. Daar verlieten we de auto om even te kijken of er nog bijzondere vogels te zien waren …

Vanaf het verhoogde uitkijkpunt was dit het uitzicht over het Lauwersmeergebied …

– wordt vervolgd