Het wordt tijd om eerst weer afscheid te nemen van Reaklif. Hoe kan ik dat nou beter doen met een laatste blik op de die dag af en toe bijna magisch mooie schitteringen …
Eerst een paar foto’s van het silhouet van het lange hek dat er langs de weg staat. En dan nog even genieten van die prachtige schitteringen en het zicht over het IJsselmeer. Het was zo helder dat de skyline van Noord-Holland in de verte te zien was …
– Voorlopig einde, maar ik kom hier zeker nog eens terug.
Jetske en ik treffen nog wel eens wat bijzonders aan op Reaklif. Zo stond er in juli 2016 een prachtige Wolseley geparkeerd: https://wp.me/pHUJ-416. Twee jaar geleden troffen we er twee stellen vrolijke Friese vrienden, die met een eend op pad waren: https://wp.me/pHUJ-h3F. Ditmaal figureerden er een paar brommers en een Lada …
Als oud-brommerrijder was ik nieuwsgierig naar het merk van de brommer die langs het hek stond. Dat het geen Zündapp was zoals de mijne, had ik al gezien. Dichterbij gekomen bleek het een mooie zwart-witte Honda te zijn …
Nadat ik er een paar foto’s van had gemaakt, liep ik naar Jetske die een auto aan het fotograferen was. Terwijl ik in die richting liep, kwam de brommer me luid knetterend voorbij om in zuidelijke richting af te dalen …
Bij Jetske gekomen, was zij in gesprek geraakt met de eigenaar van een Lada. De man verhaalde enthousiast over zijn avonturen met deze uit Oekraïne geïmporteerde auto. Het bleek te gaan om een luxe uitvoering van het model waar ik zelf ook een jaar of vier in heb rondgetoerd. Dit exemplaar was in dienst geweest als directiewagen bij een grote fabriek, vertelde de eigenaar, terwijl hij nog wat Roebels uit het handschoenenkastje tevoorschijn haalde …
Vlak bij het monument stond even later nog een tweede brommer. Hier ging het om een zwart-blauwe met stickers beplakte Honda, die op dat moment door de berijder werd gefotografeerd. Die berijder zag er tamelijk opvallend, maar veilig uit in zijn gele hesje. Op de achterkant van zijn zwarte, eveneens met stickers beplakte helm, had hij een actioncamera gehangen …
Korte tijd later zag ik ook hem in zuidelijk richting uit beeld verdwijnen …
– wordt vervolgd
We naderen het eindpunt van onze tocht langs de Friese kliffen: it Reaklif oftewel het Rode Klif. Reaklif is met zijn hoogte van 10 meter ook meteen het hoogste punt van de rit. Het is een keileem heuvel met een steile wand aan de kant van het IJsselmeer …
In 2010 ben ik eens over het hek geklommen om af te dalen naar het einde van de strekdam aan de voet van het klif. Dat geeft een aardige indruk van de hoogte van Reaklif, Aafje ziet er op de derde foto hieronder nog slechts uit als een nietig streepje …
Rond it Reaklif vond in 1345 de Slag bij Warns plaats, eigenlijk een veldslag tussen graaf Willem IV van Holland en de Friezen. De slag eindigde met een overwinning voor de Friezen en de dood van de graaf …
Ieder jaar wordt deze heroïsche strijd op de laatste zaterdag van september door een deel van de Friese gemeenschap herdacht bij de imposante steen met de tekst ‘Leaver dea as slaef’ (Liever dood dan slaaf), die op het hoogste punt van it Reaklif ligt. Bij de herdenking wordt vooral aandacht geschonken aan de Friese taal en cultuur. De laatste jaren wordt gestreefd naar verbreding en verjonging van het publiek. Hier een sfeerverslag van de herdenking van afgelopen zaterdag …
– wordt vervolgd
We laten het monument van de Slag bij Warns letterlijk en figuurlijk achter ons, wanneer we de weg oversteken om daar te kunnen genieten van het uitzicht over het IJsselmeer …
In noordelijke richting zien we de Marina Stavoren Buitenhaven. Op het IJsselmeer waren intussen aan alle kanten verschillende zeilboten te zien …
Jetske had zin om af te dalen en even naar de waterkant te lopen. Daar was het mij intussen te warm voor en ook de vermoeidheid in mijn benen deed zich gelden …
Maar gelukkig weet ik hoe het er daar beneden uitziet. In september 2010 ben ik helemaal tot het eind van de strekdam gelopen. Op de foto linksonder ben ik aan het eind van dam even door de knieën gegaan om een foto van het IJsselmeer te maken. Daarna heb ik me omgedraaid om een paar foto’s te maken van Aafje op de top van it Reaklif, midden: uitgezoomd – rechtsonder: ingezoomd …
Met de vissers van de Friese kliffen is het intussen afgelopen, er schijnt nog één visser actief te zijn met als thuishaven het kleine haventje van Laaksum. De boeren zijn echter nog altijd volop actief op en rond de kliffen. Ook die dag ronkte er weer meerdere keren een zware trekker met een gierwagen over de smalle kustweg op it Reaklif. De trekker met de camera volgend, zag ik dat Jetske inmiddels een stuk verderop weer ophoog was geklommen …
Ze was in gesprek geraakt met twee stellen vrolijke Friese vrienden, die een dagje gevieren met eendoppad waren. Zo’n eend valt natuurlijk altijd op, chauffeur en passagiers hadden er geen bezwaar tegen dat we een paar foto’s maakten van het eendje, ze gingen er zelfs even goed voor staan …
“Nou, daar gaan we hoor …” riep de chauffeur ten afscheid. Alleen het kenmerkende geluid van het wegrijdende eendje is de moeite al waard. Terwijl zij in de richting van Oudemirdum vertrokken, maakten Jetske en ik ons op om naar Stavoren te rijden …
Woensdag sprak ik hier de wens uit om na de vuurjuffer, de watersnuffel en de azuurwaterjuffer binnenkort ook het lantaarntje nog te kunnen fotograferen. Dat lukte gisteren toch nog sneller dan verwacht in het Weinterper Skar …
Het mooiste was nog, dat ik er niet eens ver voor op pad hoefde, want ik werd al meteen aan het begin van het pad door een paar lantaarntjes opgewacht, zodat ik tussen het fotograferen door zelfs even rust kon nemen op de afsluitboom …
Tot mijn grote vreugde lukte het me na enige tijd ook ditmaal weer om er een fraai frontaal portretje van te maken, want daar haal ik toch wel de meeste voldoening uit … 🙂
En over lantaarntjes gesproken …
Een auto als deze prachtige Wolseley moet je aan de openbare weg met een lantaarntje zoeken. Tenzij je er toevallig tegenaan loopt, zoals op 22 juni op het Reaklif het geval was. Ik heb deze fraaie cabriolet toen aangeboden aan Sjoerd van bVision voor zijn virtuele garage. Intussen heeft Sjoerd het nodige speurwerk verricht naar deze auto en zijn eigenaar, zodat hij vandaag op zijn weblog een mooi portret van deze Wolseley Hornet Special kan presenteren …
De Tourkaravaan trok gisteren de Auvergne in. Tijdens de beklimming naar de 1.589 meter hoge Pas de Peyrol ontbrandde de strijd voor het eerst goed in deze Tour, waardoor diverse potentiële klassementsrenners al in de eerste bergetappe op achterstand werden gezet. Deze confrontatie met de eerste bergreuzen riep bij Aafje en mij meteen herinneringen op, want wij zijn de renners daar al eens voor gegaan …
Vanaf de Pas de Peyrol bestaat de mogelijkheid om te voet de 1.783 m hoge Puy Mary te beklimmen. Die uitdaging zijn we in 1993 aan gegaan. Aafje gaf er halverwege de klim de brui aan. Een gemetseld muurtje was een fijne plek om te wachten totdat ik terug was van de top, oordeelde ze (zie bovenstaande foto). Zelf besloot ik door te zetten. Enige tijd later bevond ik me letterlijk en figuurlijk in de wolken op de top van de Puy Mary, waar ik mezelf liet vereeuwigen door een vriendelijke Spanjaard …
Vanaf dit punt schijn je onder goede omstandigheden een van de mooiste vergezichten van heel Frankrijk te hebben. Bovenop de al lang uitgedoofde vulkaan strekt het uitzicht bij helder weer tot aan de Mont Blanc. Ook de nabije omgeving, met uitzicht op de Puy Griou, de Plomb de Cantal en de zeven valleien die rond de top liggen moet fantastisch zijn bij goed weer. Van dat alles heb ik op die dag helaas maar weinig kunnen zien, omdat de top in nevelen was gehuld …
Nadat ik Aafje op de terugweg weer van het muurtje had geplukt, hebben we terug op de Pas de Peyrol nog een tijdlang lekker op een terrasje gezeten, waarna we onze rit door de het vaak adembenemende vulkaanlandschap van de Auvergne hebben vervolgd. Het was de laatste keer dat ik te voet een berg heb beklommen, vandaar ook dat ik er een warme herinnering aan bewaar. In de jaren daarna ging mijn lichamelijke conditie bijna ongemerkt achteruit, totdat diverse onderzoeken 11 jaar later in oktober 2004 met een keiharde diagnose helderheid brachten: MS, zij het – voor zover dat mogelijk is – een milde vorm …
De hoogste top die ik de afgelopen jaren heb beklommen, is de steile kant van het 10 meter hoge Reaklif bij Warns in september 2010. Sindsdien heeft de MS zijn sloopwerk stilletjes voortgezet, waardoor ik me aan die beklimming onlangs met Jetske niet eens meer heb gewaagd. Voortdurend voortslepende vermoeidheid en regelmatig aanhoudende pijn dwingen me om steeds scherpere, en zeker niet altijd even leuke keuzes te maken m.b.t. wat ik wel en niet kan doen. Het meest vervelend is nog, dat die keuzes maar zelden worden begrepen en nog minder worden gerespecteerd door mensen. Maar ja, veel mensen weten nu eenmaal niet beter en oordelen (te) snel …
Eind april ben ik begonnen met nieuwe medicatie, in juni had ik het idee dat ik daar baat bij begon te krijgen, maar daar merk ik momenteel niet zo gek veel meer van. De laatste dagen waren zelfs mijn dagelijkse kuiertjes al wat teveel van het goede. Daarom doe ik het voorlopig met de Tour bijna dagelijks op radio en tv lekker rustig aan. Maar helemaal stil zal hier nog niet worden, want ik heb nog wel wat foto’s in voorraad. 🙂
Het is tijd om tot een afronding te komen van de rit die Jetske en ik vorige week woensdag hebben gemaakt langs de kliffen in Gaasterland. Terwijl ik stond te genieten van het uitzicht over het IJsselmeer vanaf het 10 m hoge Reaklif (het Rode Klif), struinde Jetske met haar camera aan de voet van het klif bij het water rond. Toen ik me weer omdraaide naar de landzijde, stond daar ineens een prachtige auto in berm …
Die schoonheid moest ik natuurlijk eens even rondom en van dichtbij bekijken, Jetske zou zich ongetwijfeld prima vermaken daar aan de waterkant. Dichterbij gekomen, bleek het om een Wolseley te gaan, een Brits merk waarvan ik eigenlijk alleen de naam maar ken …
Omdat Sjoerd van bVision klassieke auto’s spaart voor zijn virtuele garage, heb ik hem de foto’s toegestuurd. Sjoerd was wel blij met deze aanwinst, ik ben benieuwd wat voor informatie hij over deze prachtige auto boven water weet te halen …
Kort nadat ik mijn rondje om de Wolseley had voltooid, verscheen Jetske ook weer op de top van het klif. Samen liepen we naar het monument ter herinnering aan de Slag bij Warns. Onder het motto “Leaver dea as slaef” (Liever dood dan slaaf), de tekst die op een grote zwerfsteen staat, wordt hier jaarlijks herdacht dat de Friezen op 26 september 1345 graaf Willem IV van Holland en zijn kliek de Zuiderzee in dreven …
Het verloop van die slag heb ik enkele jaren geleden elders op dit weblog al eens geschetst, Jetske heeft dat als Overijsselse met Fries bloed in de aderen vorige week ook op treffende wijze gedaan op haar weblog onder de titel “Het Rode Klif (Reaklif)” …
Nadat we een tijdje bij het monument hadden rondgekeken en daar nog wat foto’s hadden gemaakt, liepen we terug naar de auto. Op dat moment zagen we ook de berijders van de Wolseley weer instappen. Met een motor die meteen draaide als een naaimachientje, zagen we hem in noordelijke richting verdwijnen …
Met deze laatste tussenstop kwam er een eind aan onze rit door Gaasterland. Voor mij was het een heerlijk weerzien geweest, voor Jetske was het een zeer geslaagde kennismaking geweest met de kliffen aan de Friese westkust …
Afanja's Weblog 