Het was een bijzondere dag donderdag. Nadat de zon vrijwel de hele ochtend vrolijk aan een strakblauwe hemel had staan stralen, schoof er rond het middaguur ineens een dikke mist de straat in. Voor mensen die op zo’n moment node op de weg zitten, is dat geen pretje, voor mij bood de mist weer nieuwe uitdagingen en perspectieven …

Omdat ik uit ervaring weet dat de palenrij bij het strandje van Smalle Ee ook in de mist een erg fotogeniek object is, besloot ik daar tegen enen eerst maar eens naar toe te rijden. Als er geen dagjesmensen bij het strandje zijn, kun je er vaak wel wat aalscholvers aantreffen, die de paaltjes gebruiken als rustplaats om hun verendek te laten drogen …

Ik had geluk, want ook donderdag zaten er weer wat meeuwen en aalscholvers op de paaltjes. Een van de vogels bleef verwoede pogingen ondernemen om met wijd gespreide vleugels zijn veren te laten drogen. Nu eens stond hij met zijn snavel een tijdje naar het noorden te wijzen …

Dan weer draaide hij zich ruim een kwartslag om de blik naar het zuidwesten te richten. Welke windrichting hij ook probeerde en hoe hij af en toe ook wapperde met zijn vleugels, snel ging het niet met het drogen van zijn verendek. Er stond geen zuchtje wind en de talloze kleine mistdruppeltjes leken alleen nog maar in aantal toe te nemen …

Het was een genot om daar een tijdje te midden van de grijze en stille leegte aan de waterkant te staan, lekker leunend tegen het glijbaantje. Maar uiteindelijk werd het toch tijd om op zoek te gaan naar andere min of meer mysterieuze mistlandschapjes. Op naar de windmotor De Veenhoop …