Als ik me niet vergis, dateert het laatste logje over It Eilân bij Goëngahuizen van februari 2015. De tijdelijke ‘winterbrug’ vormde op dat moment zoals elk jaar in de wintermaanden de verbinding met It Eilân voor fietsers en voetgangers. Sindsdien ben ik er in 2016 ook nog eens geweest, maar de foto’s die ik bij die gelegenheid heb gemaakt, hebben om de een of andere reden het weblog nooit gehaald …

Dit jaar was ik er half maart weer. Omdat ik zelf lange tijd niet kon rijden, hetzij vanwege de hevige buikpijn of omdat ik vanwege de zware pijnstillers die ik slikte ‘nogal wazig’ was – vaak zelfs beide – nam Jetske me die dag weer op sleeptouw. Voor Jetske was het de eerste kennismaking met de beweegbare brug, die er sinds het voorgaande logje ten lange leste dan toch is gekomen. Eindelijk is It Eilân nu gedurende het hele jaar op een normale manier te bereiken. Tijdens het watersportseizoen staat de brug normaal gesproken altijd open ten behoeve van de recreatievaart. Voetgangers of fietsers die naar de overkant willen, moet de brug daartoe eerst sluiten. Zodra ze aan de overkant zijn, moeten ze de brug weer open zetten …

Omdat het vaarseizoen nog niet geopend was, hadden we op dat moment geen werk van de brug die zich als een lange loper voor ons uit strekte. Terwijl Jetske de gebruiksaanwijzing nog stond te lezen, was ik alvast naar de overkant gelopen. Op de onderstaande foto kun je mooi een deel van het mechaniek zien waarmeer de brug zijwaarts kan worden open gedraaid …

Eenmaal aan de overkant hebben we een korte wandeling gemaakt op It Eilân …

De stier was niet thuis, zodat we in alle rust even rond konden kijken en wat foto’s maken …

We hadden gehoopt al een enkele weidevogel te zien, maar daarvoor was het nog te vroeg. Alleen ganzen bevolkten het grasland in de verte …