Zoals elk jaar heeft Aafje weer een net over de vijver gespannen vanaf het moment dat de eerste herfstbladeren begonnen te vallen. Door de regen van de afgelopen dagen is het deels in het water gaan hangen. Ik vind het vaak wel een mooi object om even wat abstracte foto’s te maken …
De zomer blijft zijn tol eisen van mijn energie. Letterlijk alles wat ik doe kost de laatste tijd weer extra moeite en energie. Daar is maar één remedie tegen bestand: gewoon niet teveel doen. Zo lang ik me in alles wat in acht neem, gaat het prima. Ik breng mijn dagen daarom vooral in huis en tuin door. De afgelopen weken heb ik me daarom op passieve wijze weer zeer sportief beziggehouden met de Tour de France en het skûtsjesilen. Op fotografisch gebied valt er in de tuin nog wel eens wat te beleven …
En ook buiten de tuin scoor ik af en toe nog wel eens een paar plaatjes. Als ik al eens even weg ben, dan is het meestal voor een ochtendritje met de auto naar een vogelkijkhut of op de iLark voor een kort rondje in Drachten of directe omgeving. En dat bevalt prima, easy does it. Ook het bloggen houd ik voorlopig op een laag pitje door wat korter van stof te zijn en wat vaker te volstaan met een ‘like’. Kortom: we zomeren nog even door zonder overprikkeld te raken …
Pasen is hier helaas grijs begonnen …
Dat wordt een middagje Amstel Gold Race in plaats van bloemetjes en de beestjes in de tuin …
Een mooie dag gewenst.
De merels hebben het weer druk in onze tuin. Er wordt hard gewerkt, zodat er nauwelijks tijd is voor een bad- en fotosessie …
Waar ze het zo druk mee hebben? Wel, er wordt een spiksplinternieuw nest gebouwd. Voorgaande jaren zaten ze in de pergola boven de vijver. Dit jaar hebben ze gekozen voor een plekje in de klimop achter de vijver …
Er wordt voortdurend materiaal naar de bouwplaats gevlogen, en dat is niet alleen mooi droog en pluizig materiaal, er wordt ook nat mos van de rand van de vijver geplukt …
Gisteren schreef ik al, dat er dinsdagmiddag een blauwe reiger op het dak zat. Hij zat op het huis van buren waar een andere blauwe reiger een jaar of 25 geleden eens een vijver heeft leeggevist. Ook bij de overburen werd een deel van de vis in die week uit de vijver gesnoept. Alleen onze vijver werd niet bezocht …
Het is sindsdien overigens niet de eerste keer dat we een blauwe reiger op bezoek hebben gehad. Een enkele keer was er zelfs eentje zo brutaal om op het platte dak van de bijkeuken te gaan zitten. Dichterbij onze vijver is een blauwe reiger nog nooit geweest. Vermoedelijk weerhouden onze pergola’s, waarvan eentje deels boven de vijver, ze ervan om bij onze vijver te landen …
Ook deze passant leek geen plannen te hebben om hier te lunchen. Ik was net begonnen aan een kleine fotoserie, toen hij tot actie overging. Hij deed een poep …, hij deed een plas …
Ik wist, dat met het dumpen van die overbodige ballast, zijn vertrek niet ver meer af was …
En dat bleek ook te kloppen. Een ogenblik later sloeg hij zijn grote vleugels uit. Zodra hij snelheid had gemaakt, vloog hij met een bocht naar links vlak bij me langs, alsof hij me nog even wilde groeten …
Tijdens een van mijn dagelijkse fotokuiertjes in de tuin, zag ik dinsdagmiddag tot mijn verrassing dat er op de nok van het dak een blauwe reiger tussen de eveneens blauwe zonnepanelen stond. Zag ik daar nou een schalkse blik in de richting van onze vijver …?
De romantiek wil ook wat, daarom blijven we elk jaar weer verlangen naar een witte kerst. Ondanks dat stil verlangen hebben we in de loop der geschiedenis vaker een groene, grijze en natte kerst gehad dan witte. Met temperaturen die al dagenlang tussen de 4,5°C tot 8,5°C liggen, zat het er ook dit jaar weer niet in.
In mijn archief heb ik in deze eeuw nog maar twee keer een witte kerst gevonden. De eerste keer was in 2005, toen heb ik o.a. de onderstaande foto gemaakt in de tuin …
De tweede, tevens laatste keer was in 2010. Nadat ik die dag wat foto’s in de tuin had gemaakt, togen we naar de kinderen in Leeuwarden. Om de sfeer aan tafel te verhogen, hebben we aan het eind van de middag een vuurkort aangestoken. Kleinzoon Tijmen leerde daar voor ’t eerst vuurtje stoken door flink te wapperen met een stuk karton om zuurstof aan te voeren. De herinnering aan die (voorlopig) laatste witte kerst pakken ze ons niet meer af …
Afanja's Weblog 