Zoals ik gisteren al vertelde, had ik gehoopt even lekker in de zon op één van de vele bankjes langs de ijsbaan te kunnen zitten, maar dat viel even lelijk tegen. Alle bankjes stonden met hun pootjes in het water. Het eerste bankje viel meteen al af …
Er was overigens ook wat nieuws te zien: er lag een vlonderpad langs de rechteroever van het Witte Meer. Hoe lang het er ligt, weet ik niet, want zo vaak kom ik hier tegenwoordig niet meer …
Terwijl ik mijn zoektocht naar een rustpuntje voortzette, liet Jetske met haar opwaaiende blonde kuif mooi zien, dat we hier voor de luwte niet naar toe hadden hoeven gaan …
Gelukkig had ik mijn hoge wandelschoenen aangetrokken ’s ochtends. Stapje voor stapje waadde ik na enige tijd toch maar voorzichtig naar een bankje. Daar kon ik, met het hoofd lekker in de zon en mijn voeten in het koele water, vooral mijn bovenbenen even tot rust laten komen …
Nadat ik voor mezelf een notitie had vastgelegd om in de loop van voorjaar of zomer nog eens terug te komen om het vlonderpad te verkennen, maakten we ons op voor de kuier terug naar de auto.
Bij It Alddjip waren we snel uitgekeken, daarom overlegden we bij de auto waar we vervolgens naar toe zouden gaan. Nadat ik had voorgesteld om even naar Bakkeveen te rijden, kwam Jetske met een kaartje op haar mobieltje op de proppen. Een stip op de kaart duidde een plekje aan, waar iemand al heel wat mooie vogel- en eekhoornfoto’s had gemaakt, vertelde Jetske. Ik bekeek het kaartje eens en ik wist meteen waar het was …
Een kwartiertje later liepen we ter plekke het bos in. Het werd een wandeling door een nat bos, maar gelukkig waren de paden droog. Op basis van een herkenningspunt op de kaart had ik vooraf ingeschat, dat het te voet wel te doen was. Maar dat viel die dag tegen. Dat is de pest met MS, je weet nooit hoe lang je onderdanen willen meewerken aan je plannen. Er restte me op dat moment geen andere optie dan onderweg eerst maar eens een tijdje op een boomstronk langs het pad te gaan zitten …
Omdat we het aangewezen plekje waarschijnlijk al voorbij waren, besloten we na een korte pauze maar rechtsomkeert te maken en terug te keren naar de auto. Onderweg kon ik echter de verleiding niet weerstaan om nog even een pad naar rechts te nemen. Dat pad leidde naar het Witte Meer, ook wel bekend als de ijsbaan van Beetsterwaag. Ik was blij om de container en de bankjes in zicht te krijgen. Daar zouden we even lekker kunnen zitten …
“Hé.., de achtergrond van ‘Wat een waar man!’ 🙂 Ik heb de aflevering net nog weer een keer bekeken, Afanja voor z’n weblog aan het werk, het blijft leuk!” Dat was de reactie van boerin Hendrika bij het zien van de foto’s van het Witte Meer, die ik hier afgelopen donderdag liet zien. Die herinnering had ik woensdag ter plekke ook al met mijn fotomaatje gedeeld, en daar voegde ik er nog een tot dusver onbekend gebleven detail aan toe …
Hendrika verwees met haar opmerking naar een programma van Omrop Fryslân TV, waarin ondergetekende in oktober 2007 werd geportretteerd. Weerman Piet Paulusma had indertijd een wekelijks programma getiteld ‘Wat in waar man’ (Wat een weer man). In dat programma werd het weer gecombineerd met een fotowedstrijd. Dat was natuurlijk net wat voor mij, en nadat ik in één van de afleveringen als weekwinnaar uit de bus kwam, kreeg ik de vraag voorgelegd of er voor het programma een portret van mij gemaakt mocht worden …
En zo ging ik op 7 oktober 2007 op pad met een cameraman en een verslaggever van Omrop Fryslân TV. Nadat we bij ons thuis koffie hadden gedronken en er in huis en tuin wat opnamen waren gemaakt, nam ik de mannen mee naar een mooie oude beukenlaan bij Olterterp …
Omdat ik me ook toen al bezighield met macrofotografie, leek dat me een goed plekje om te beginnen vanwege de herfstkleuren en de paddenstoelen die er groeiden. Indertijd was het laag-bij-de-grondse fotowerk nog tamelijk favoriet, omdat ik toen nog een stuk makkelijker door de knieën ging (en vooral ook weer kon opstaan) dan tegenwoordig …
Indertijd maakte ik dan ook aanzienlijk meer foto’s van paddenstoelen dan heden ten dage, want de MS blijft gestaag zijn slopende werk aan mijn lijf voortzetten. De cameraman van de Omrop had er met zijn loodzware camera ook nog geen probleem mee om even diep af te dalen voor een close-up …
Voor een tweede buitenset stelde ik voor om nog even naar het iets verder gelegen Witte Meer te gaan. Nadat ik daar nog het een en ander had verteld over mijn dagelijkse doen en laten, maakte de cameraman nog een laatste shot van het wateroppervlak. En nu kom ik toe aan het nog niet eerder vertelde deel van deze kleine geschiedenis …
Bij mij sloeg op dat moment de vermoeidheid toe, dat was overigens niet zo verwonderlijk, want we waren intussen ook al ruim twee uur bezig geweest. Om vooral mijn benen even wat rust te geven, besloot ik even op één van de balken te gaan zitten, die daar ’s winters aan de rand van de ijsbaan als bankjes dienen t.b.v. het aanbinden en weer losmaken van de schaatsen. Met een korte droge krak brak het uiteinde van de balk af, waarna ik met de benen in de lucht achterover op mijn rug viel. De balk bleek compleet verrot te zijn …
Bij dat alles had ik alle geluk van de wereld. Om te beginnen was het niet erg nat achter het bankje, zodat de schade beperkt bleef tot een nat zitvlak en een paar natte ellebogen. Maar belangrijker nog: de cameraman was op het bewuste moment nog volledig geconcentreerd op zijn shot van het Witte Meer. Lachend keek hij op van zijn camera, toen hij mij zag liggen: “Ooh, wat jammer dat ik dat beeld gemist heb … dat zou een fantastische blooper geweest zijn … ;-)” Daarna schoten beide mannen me overigens keurig te hulp om overeind te krabbelen, waarna we er met zijn drieën nog even hartelijk om hebben gelachen …
Ook verder liep het verhaal goed af. Aafje en ik werden samen met andere deelnemers uitgenodigd voor de prijsuitreiking van de fotowedstrijd op vrijdag 14 december en voor het bijwonen van het live tv-programma ‘Faktor Freed’. Daarna was het nog lang gezellig in de kroeg van Omrop Fryslân …
De hoofdprijs van de fotowedstrijd ging aan mijn neus voorbij, maar met een eervolle tweede plaats voor de onderstaande foto, getiteld “Kleurenexplosie op de grijze dag” was ik dik tevreden …
En dan tot slot nog even het 6 minuten durende portret dat een paar weken later werd uitgezonden in het programma ‘Wat in waar man” …
Na ons bezoekje aan het Weinterper Skar, hebben Jetske en ik gisteren op de terugweg nog even een tussenstop gemaakt op de nieuwe parkeerplaats aan de Poostweg bij Olterterp. Zodra we vanaf de nieuwe parkeerplaats het bos in gaan, splitst het pad zich in tweeën. Wij houden links aan …
Het zonlicht speelt mooi tussen de bomen door en trekt lange schaduwen over de licht golvende bosgrond, dat intussen is bedekt met de laatste van de bomen gewaaide herfstkleuren …
Nadat we nogmaals een afslag naar links hebben genomen, treffen we aan het eind van het pad een paar zeecontainers aan. Dit is de materiaalberging van de plaatselijke ijsclub …
We staan hier op de oever van het Witte Meer. Deze midden in het bos gelegen plas vormt tijdens èchte winters de ijsbaan van Beetsterzwaag. Omdat je daar vrijwel nooit last hebt van een harde wind, is het een ideale en zeker ook sfeervolle plek om een paar baantjes te trekken …
Maar ook in voorjaar, zomer en herfst is het een plekje waar ik graag eens even kom. Het is er eigenlijk altijd stil, en dat maakt het in combinatie met de bankjes en het fraaie uitzicht een heerlijk plekje om eens wat te zitten mijmeren …
Wat een verschil met 11 december 2012. Op die dag maakten Jetske en ik hier een fotokuier, terwijl er een sfeervol laagje sneeuw in het bos lag …
In het verleden heb ik verschillende keren mooie foto’s van libellen kunnen maken bij het Witte Meer bij Olterterp. Met dat doel was ik er zaterdag ook naar toe gegaan …
Het pakte echter wat anders uit, libellen waren er bijna niet te zien, maar kikkers des te meer. Behalve in het water lieten ze zich ook op het droge zien. Al snel sprong er een kikker bij me op het bankje, die vastbesloten was om alleen zijn achterkant te laten zien …
Korte tijd later sprong er onderweg naar het water eentje voor me langs …
Nieuwsgierig bleef hij enige tijd vlak voor me zitten, zodat we een tijdje oog in oog zaten. Je zou er bijna wat van gaan denken …
De show werd gestolen door een grote kikker die een tijdlang roerloos bleef zitten op een stuk boomstam in het water …
Deze kikker liet zich rustig benaderen voor een fraai dubbelportret …
Het was een heerlijk uurtje daar aan de waterkant …
Gistermiddag heb ik voor het eerst sinds lange tijd weer eens een fotokuiertje gemaakt bij het Witte Meer, een ondiepe plas midden in het bos bij Olterterp, die in de volksmond beter bekend is als de ijsbaan van Beetsterzwaag …
Terwijl ik lekker op één van de bankjes aan de waterkant zat, bekroop me ineens het gevoel dat ik werd begluurd …
Al snel werd duidelijk dat ik van deze gluurder weinig te duchten had … 😉
Afanja's Weblog 