Een gemiste kans

Nadat ik over de lange vlonder langs de oude golfmachines was gelopen, zag ik een stukje verderop nog een schaalmodel in het water liggen. Hoewel mijn benen intussen de eerste tekenen van vermoeidheid begonnen te tonen, besloot ik toch nog een stukje verder te lopen …

Ik heb eerlijk gezegd geen idee om welk onderzoeksproject het hier gaat. Nadat ik snel een paar foto’s had gemaakt, leek het me wijs om Jetske niet nog verder te volgen over de vlonder, want zo breed was hij nou ook weer niet. Ik was blij, dat ik aan het begin van het plankier weer in mijn Whill kon gaan zitten. Het had ook niet veel langer moeten duren …

Toen ik later een deel van Jetskes’ foto’s zag, realiseerde ik me, dat ik een prachtige kans had gemist. Op een paar van die lange rijen stenen lagen twee mandarijneenden. Zodra ik dat had gezien, kon ik op de laatste foto hierboven het mannetje nog net linksboven zien liggen. Ter plekke heb ik ze volkomen gemist. Een mooie foto van een mandarijneend ontbreekt daardoor nog steeds in mijn archief …

Een scholekster op het Wad

Langzaam rolde ik over het Smidspaed. Een stukje verderop stond een scholekster op het dijkje langs de strekdam …

Hij liet me niet echt dichtbij komen, maar ik had geluk. Nadat hij was opvlogen, streek hij een stuk verderop neer op het spiegelende Wad. Daar gaf hij me de kans om nog wat mooie plaatjes te schieten …

Droogte op het Wad

Vóór ons zagen we de strekdam langs de Peazemerlânnen liggen. Die dam stond al jarenlang op mijn lijstje. Vaak had ik er vanaf de dijk bij de oude palenrij naar staan kijken, maar wetend hoe lang hij is, hoefde ik er simpelweg niet aan te beginnen. De komst van de Whill bracht daar verandering in. Nu lag dat lange pad eindelijk voor me open …

Het gaat in ons land al wekenlang over het gebrek aan regen en de daarmee samenhangende droogte. Het viel ons op, dat het ook aan de zeezijde van de strekdam behoorlijk droog was. Aan de droogtescheuren te zien, was het al geruime tijd geen echt hoog water geweest …

Toen de wind was gaan liggen

Vorige week hadden fotomaatje Jetske en ik afgesproken om zo mogelijk gisteren naar het Wad te gaan. Omdat er de hele week een koude noordoostelijke wind stond, leek het me echter beter om het frisse Wad nog maar even uit stellen. Daarom besloten we donderdagavond om naar het Fochteloërveen te gaan. Toen vrijdagochtend de wind was gaan liggen, besloten we echter toch maar naar het Wad te gaan. Ja, wij kunnen dat. En dus begonnen we ons uitstapje gistermorgen even na elven bij het zeemijn-monument ten oosten van Peazens-Moddergat (OpenStreetMap)

Bij aankomst zagen we niet ver het monument een dood schaap liggen. Zodra we uitstapten, begon het dier echter met zijn poten te bewegen. “Kijk nou,” zei Jetske, “hij leeft nog.” Hij was waarschijnlijk omgerold op de dijk, waarna hij hulpeloos op zijn rug was blijven liggen. Samen hebben we hem weer op zijn pootjes gezet, waarna hij binnen de kortste keren weer op de kruin van de dijk stond …

Daarna begonnen we aan ons tochtje naar het Wad. Whilly had het even moeilijk met één van de vee-roosters, maar op de klim naar de kruin van de dijk lieten we Jetske ruim achter ons. Genietend van het eerste uitzicht over het Wad, werd ik meteen de zilte geur gewaar, toen ik daar op Jetske wachtte …

Gezellig pratend, wijzend en fotograferen begonnen we aan de ca. 1,5 km lange strekdam langs de Peazemerlânnen. Op de kop van de dam (OpenStreetMap) hebben we bijna aan het eind van de wereld onze broodjes gegeten. Het was heerlijk! En alsof het zo was afgesproken, stak er een noordelijk windje op, toen we aan de terugweg begonnen …

Moe, maar voldaan, zit ik nu enkele honderden foto’s te sorteren. De komende tijd zal ik daar het e.e.a. van laten zien. Om ook tijd en energie te houden voor natuur, landschap en het mooie actuele weer, zal ik dat zonder al teveel tekst doen. Ik geniet van het mooie weer en ik wil van alles, maar om op de been te blijven moet ik hier en daar keuzes maken …

Mooi weekend allemaal!

Het open rollen van de varens

Het was weer een prima dag met mijn fotomaatje gisteren. We hebben gezien waar we voor kwamen, en het was mooi en warm weer. Al met al kwam ik weer doodmoe, maar voldaan thuis. Dit was waar we onze dag mee begonnen. Daarover later meer …

Nu de temperaturen weer stijgen, ben ik maar weer overgeschakeld op de zomermodus. Daarbij probeer ik dagen met rust en activiteit maar weer wat af te wisselen. Daarom doe ik het vandaag, net als dinsdag, weer lekker rustig aan gedaan in de tuin …

We hebben zoals bekend geen grote tuin, maar zo her en der is er zeker in dit jaargetijden meestal wel wat te fotograferen. Dinsdagmiddag heb ik een kleine serie gemaakt van het open rollen van de varens. Dat vind ik elk jaar weer een boeiend schouwspel …

Winterjuffers en de boswachter

Er stonden twee hobbyfotografen met grote toeters op de libellenvlonder, toen ik er die dag voor de tweede keer ratelend naar beneden rolde. Op mijn vraag of ze nog wat interessants hadden gezien, luidde het antwoord: ‘Geen ringslangen of hagedissen als je daar op doelde …’

‘Dan hebben we vanmorgen geluk gehad met de twee ringslangen die we hebben zien passeren,’ reageerde ik op mijn beurt. Daarna kregen we het over het enige andere levende wezen dat ik er ’s ochtends had gezien: een waterjuffer. ‘Dat binne brúne winterjuffers‘, vertelde een van mannen. Zij hadden ze zojuist ook uitgebreid geportretteerd. Toen een van de mannen me speurend naar de korte rietstengels in het water zag kijken, wees hij me op zo’n juffertje: ‘Sjoch, dêr sit der ien …’

Intussen was Jetske er ook weer bij gekomen. Terwijl de beide mannen even later vertrokken, kwam ook de gebiedsboswachter van It Fryske Gea nog even bij ons op de vlonder. Toevallig hadden Jetske en ik het er al even over gehad, dat het eigenlijk prima ging met Whilly. Alleen bij één van de twee klaphekjes moest ik even opstaan om de rolstoel door de krappe opening te helpen …

De hekjes op zich zijn wel breed genoeg, maar vaak worden paadjes uitgehold door de vele mensen die er in de loop der jaren steeds één voor één langs lopen. Daardoor blijft er net wat te weinig ruimte over mijn toch bepaald niet brede rolstoel. Jetske deed het verhaal aan de boswachter. Nadat we nog een tijdje genoeglijk hadden zitten praten, nam de boswachter even later afscheid met de boodschap: ‘Ik zal daar meteen even kijken en dan maak ik er even een notitie van …’

Toen Jetske en ik korte tijd later bijna weer bij de parkeerplaats waren, kwam de boswachter stapvoets achter ons aan. Eenmaal op het parkeerterrein, draaide de boswachter het raampje van zijn auto naar beneden: ‘Ik had een schep in de auto, dus ik heb het meteen even hersteld.’ Wat een service! Nadat we hem vriendelijk hadden bedankt, heb ik Whilly soepeltjes de auto in geholpen …

Jetske en ik konden terugkijken op een mooie dag met een geslaagd debuut van Whilly. Ik denk, dat we nog wel eens vaker met elkaar op pad zullen gaan. Vanaf nu heb ik behalve een fotomaatje ook een rolmaatje (met dank aan @erna) …

Een bankje bij ’n bruggetje

Eenmaal voorbij de imposante eik, zagen we rechts van het pad een mooi groot ven liggen …

Van tussen de bomen maakte ik een paar foto’s van de weerspiegelingen … wat een heerlijke rust …

We liepen verder en zagen daarbij ook weer water glinsteren aan de andere kant van het pad …

We passeerden een bruggetje waar aan de andere kant een klein bankje op het pad staat …

Het oude, verweerd bankje was een mooie plekje om even te genieten van het uitzicht. Daarna zijn we omgekeerd om de terugweg te aanvaarden, want de accu van Whilly stond intussen op 60% …

– wordt vervolgd