De meeste rietlanden in De Weerribben lagen er vrijdag stil en verlaten bij in de mist. Veel rietsnijders hopen en wachten waarschijnlijk ook op beter weer …
Aan de overkant van deze sloot stond een oude trekker bij een kleine windmotor. Het is geen uniek beeld, in de rietlanden staan op meerdere plaatsten oude trekkers die bij gebrek aan wind af en toe worden gebruikt voor de bemaling van het rietland. Ook een rietmaaier stond een stukje verderop te wachten op betere tijden …
Jetske en ik stapten in de auto en reden verder over het bruggetje in de Hoogeweg in de richting van Kalenberg. Het lintdorp Kalenberg is zo ongeveer het hart van de rietteelt in De Weerribben. Kalenberger riet is al sinds mensenheugenis een gewild bouwmateriaal voor het dekken van daken en windmolens …
Vorige week donderdagochtend besloot ik opnieuw naar het ijs bij de Noarderkrite te rijden. Het was plotseling weer heel ander weer. De eenzame boom langs de Bûtendiken stond er die dag weer een stuk troostelozer bij in het kale grijze landschap van de ondergelopen retentiepolder …
Een stuk verderop heb ik nog eens een tussenstop gemaakt om het resultaat van de bemaling van Wetterskip Fryslân te kunnen bekijken. Een groot deel van het water in de retentiepolder is al weggepompt, daardoor is het ijs boven sloten al volledig ingestort …
Maar hoe grijs en kil het ook was, op het ijs van de Noarderkrite kon nog steeds geschaatst worden. En dat gebeurde dan ook volop. Het leek er zelfs drukker dan een dag eerder …
Ik heb me op dat moment echter niet zo zeer gericht op de schaatsers, maar meer op hetgeen er zoal rondom de ijspiste te zien was …
– morgen gaan we het ijs in het bos bekijken bij het bos in het ijs
Stapvoets terugrijdend over de Bûtendiken, kwam ik langs de kleine retentiepolder, die gescheiden door een vaart naast ‘de ijsbaan’ op de Noarderkrite ligt. Op dit punt wordt het water de polder in of uit gelaten …
Hier is goed te zien dat Wetterskip Fryslân op dat moment al heel wat water had weggepompt sinds het was gaan vriezen. Het waterpeil was er zeker een centimeter of 15 is gezakt. Dat maakte het ijs in ondergelopen retentiepolders ook volstrekt onbetrouwbaar …
Een stukje verder naar het oosten heb ik nog eens een tussenstop gemaakt om wat foto’s te maken. Ik kan echt genieten van zo’n in het ijs weerspiegeld rietkraag. En dan loopt er ook nog eens een mooie diagonale lijn achter …
Nog weer wat oostelijker heb ik de auto even in de harde berm gezet om wat foto’s te maken van dit dichtgevroren windwak langs een rij paaltjes. Hier is zeer waarschijnlijk sprake van gevaarlijk dun ijs. Het is altijd handig als je het ijs wat kunt ‘lezen’ …
Ik sluit vandaag af met een foto van wat mooie kleine ijssculpturen ergens in het midden van de ijsvlakte links van de paaltjes. Tot mijn schande moet ik bekennen, dat ik ’s middags thuis pas zag wat voor prachtige creaties dat waren. Als ik het ter plekke had gezien, had ik geprobeerd er meer werk van te maken …
Geniet nog maar even na van die mooie blauwe tinten, want vanmorgen kleurt het hier grijs …
Zo, dat was weer een fijn wintertje. Het was wat kort, maar voorlopig kan ik er in verschillende opzichten wel weer even mee vooruit. De week maandag begon met een fotokuier met mijn fotomaatje. Wind, water en lichte vorst rond de retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân stonden die dag centraal. Het eerste ijs was bomijs op een plas langs het pad op It Eilân …
Dinsdag heb ik een kijkje genomen bij het ondergelopen land achter de Hooidammen. Daar lag intussen een mooie ijsvloer, maar het was nog te dun om op te schaatsen. Bij de Leijen lag nog geen flintertje ijs op het wateroppervlak, daar zorgde de wind wel voor. Het enige ijs dat daar te zien was, werd gevormd door opspattend water dat bevroor rond takken en rietstengels …
Woensdag werd er volop geschaatst op het ondergelopen land achter de Hooidammen. Met een strakblauwe lucht en minder wind dan de op voorgaande dagen, was het wat we in Fryslân ‘sierlik winterwaar’ noemen …
Ook donderdag kon er nog geschaatst worden. Die dag werd er niet alleen geschaatst achter de Hooidammen, maar ook op de Noarderkrite bij De Veenhoop en in de Jan Durkspolder. Daar eindigde de schaatspret met de onfortuinlijke val van een vrouw, die met de ambulance moest worden afgevoerd ..
Intussen is het feestje alweer voorbij. Rond het middaguur trad de dooi gistermiddag in, en verscheen er water op het ijs. Vier dagen zwerven langs water en ijs begint zich nu te wreken. Maar zoals gezegd, dit ‘kind van de winter’ kan er voorlopig weer even mee vooruit. Lichamelijk pak ik nu een dag of wat mijn rust, waarin ik jullie zo af en toe een deel van de 900 foto’s van de winterse taferelen voorschotel, die ik deze week heb gemaakt …
Afanja's Weblog 