Een boot vol verrekijkers

Terwijl we in de zacht op en neer dobberende boot op de Beulakerwijde lagen te fotograferen, hield pa zwaan voortdurend een argwanend oogje in het zeil. Zodra de boot iets te ver afdreef, hief hij zijn kop sissend dreigend op. Hij leek het prima te vinden dat we na enige tijd vertrokken …

Het visdiefje leek minder moeite met onze aanwezigheid te hebben, maar ook hij keek voortdurend attent om zich heen. Ook een boot die op dat moment achter ons langs voer, leek zijn aandacht te hebben …

Er voer een boot vol verrekijkers achter ons langs. Het was de fluisterstille rondvaartboot ‘Zwarte Stern’ van Natuurmonumenten. Van april t/m oktober kun je met één van de excursieboten vanaf de steiger bij het Bezoekerscentrum De Wieden in Sint Jansklooster een rondvaart door de Wieden maken met een boswachter of natuurgids ….

Intussen zag ik een stuk verderop een mooie originele zeilpunter tussen de rietkragen verdwijnen. Het was tot dat moment uitzonderlijk stil geweest, nu verschenen er langzaam wat meer boten op het water …

Terwijl wij op zoek gingen naar een plekje om nog even wat te eten en te drinken, passeerden we een voor anker liggend houten zeiljacht. Ook mooi …

– wordt vervolgd

Voedertijd bij de zwarte sterns

Nadat we tweemaal een stuw met zelfbediening waren gepasseerd, kwamen we vanaf de Vaartsloot uiteindelijk uit op de Kleine Beulakerwijde (Google Maps). “Heb je zin om even bij de zwarte sterns te kijken?” vroeg Jetske. Of ik zin had om even bij de zwarte sterns te kijken …? De vraag stellen was hem beantwoorden …

Jetske zette over open water koers in de richting van Sint Jansklooster. Daar gingen we met behulp van de vaarboom en een lijntje voor anker. Ik herkende het plekje aan het kijkplatform bij het bezoekerscentrum van Natuurmonumenten, dat net boven het riet in de verte te zien was (Google Maps). Vanaf dat platform heeft Jetske me in april 2009 kennis laten maken met de zwarte stern. Door de groei van de vegetatie zou er nu vanaf het kijkplatform weinig meer te zien zijn van de zwarte sterns, maar Jetske had me naar een prachtig plekje gebracht van waar we een perfect zicht hadden op de nestvlotjes met jongen …

De zwarte stern staat op de Rode Lijst van bedreigde diersoorten. Van nature broeden zwarte sterns op drijvende planten zoals krabbenscheer. Vanwege de afname van natuurlijke nestmateriaal worden er hier elk voorjaar nestvlotjes voor de zwarte sterns in het water gelegd. Die broedvlotjes worden bekleed met krabbenscheerplanten en worden beschermd door een net, dat voor de kleine inham in het water is gespannen. Het net en de palen worden regelmatig gebruikt als rustplaats. De kolonie bij Sint Jansklooster is één van de grootste populaties van zwarte sterns in ons land …

Het was een feest om te zien hoe de al grote jongen werden gevoerd door de ouders. Maar aan alle feestjes komt een eind. Het werd tijd om de terugreis langzamerhand te aanvaarden. Langs de rietkraag van een van eilandjes in het meer varend, passeerden we in rustig tempo een zwanenfamilie met zeven meer of minder grijze jongen …

Een oude natuurspeeltuin

Nadat ik bij het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten in de Weerribben-Wieden was neergestreken bij één van de picknicktafels, viel mijn oog op een speeltuintje aan de andere kant van het paadje …

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, omdat ik in mijn werkzame leven ook een tijdlang ‘speelgelegenheid’ in mijn portefeuille heb gehad. Hoewel het erg klein was, was dit in de basis toch wel een speeltuintje naar mijn hart. Een lekker ruig en licht heuvelachtig stukje land met wat houten speeltuigen en een waterbaantje. Een terreintje dat natuur en avontuur op kleine schaal herbergt, een terreintje zoals ik het ook uit mijn eigen jeugd nog ken …

Toen ik me even later weer op de andere kant richtte, zwom een knobbelzwaan traag en sierlijk voorbij …

In de verte zag ik Aafje en Pepijn stilaan weer dichterbij komen. Zo te zien wist Aafje Pepijn’s aandacht nog steeds vast te houden met boeiende informatie over terrein en omgeving …

Terwijl donkere wolken zich samenpakten boven de Beulakerwijde, lieten we ons op het terras nog even verleiden om een ‘best wel droge lekkere koek met zonder slagroom te eten’, zoals Pepijn het later samenvatte …

Bezoekerscentrum de Wieden

Omdat de andere drie al bezigheden voor de middag hadden gevonden, trokken Aafje, Pepijn en ik voor een natuurwandeling naar het Bezoekerscentrum De Wieden bij St. Jansklooster …

Vorig jaar heb ik hier samen met mijn fotomaatje een uitgebreide fotoserie gemaakt van de koninginnepage. In de tuin vormden nu de bijzonder getinte irissen het hoogtepunt …

We hadden een goed moment gekozen, want het was lekker rustig bij het Bezoekerscentrum. Om de kans op vlinders wat groter te maken, had het alleen net wat warmer en zonniger mogen zijn …

Omdat mijn onderdanen weer niet erg krachtig waren, heb ik bij het bruggetje aan het begin van het een kilometer lange vlonderpad afscheid genomen van Aafje en Pepijn …

Terwijl zij aan hun rondwandeling begonnen, nam ik wat foto’s van het gemengde kleurenpalet van echte koekoeksbloemen en boterbloemen in de verte …

Toen Aafje in de verte begon te vertellen over de bloempjes en de beestjes ter plekke, heb ik me tactisch teruggetrokken tot bij een van de picknicktafels aan de andere kant van het water …

Een fijn vlonderpad

Nadat we allebei genoeg foto’s van de koninginnepage hadden gemaakt, vroeg Jetske of er nog een kuiertje over het vlonderpad in zat. Omdat ik de vlinders goeddeels zittend had kunnen fotograferen, dacht ik het uitkijkplatform nog wel te kunnen bereiken. En het was alweer een tijdje geleden dat we hier samen zwarte sterns hadden gespot vanaf dat uitkijkplatform ….

En dus begaven we ons op weg over het vlonderpad. We kwamen daarbij langs de tjasker die vorig jaar bij een zware storm ernstig werd beschadigd. Dankzij de inzet van vrijwilligers is hij netjes hersteld …

Eenmaal bij het platform aangekomen, bleken de bankjes bezet te zijn door een paar jongedames, die zich daar uitgebreid hadden geïnstalleerd. We hadden er even werk van, maar na enige tijd lukte het toch om ze weg te kijken. En zo kon ik mijn onderdanen even wat rust geven en konden we genieten van het uitzicht …

Langs het licht hellende deel daalden we even later weer af naar het pad, dat verderop tussen en langs het riet verder gaat. De leuningen langs het hellend verhinderden dat ik vroegtijdig naar beneden zou sukkelen. Verderop begon mijn afwijking naar links me enigszins parten te spelen …

Door mijn koers regelmatig een paar graden te verleggen, wisten we uiteindelijk toch het startpunt van het vlonderpad weer veilig te bereiken. De steeds achter me lopende Jetske slaakte nog net geen zucht van opluchting … 😉

Veel meer en vooral ook mooiere foto’s, die langs dit mooie en dankzij een goede materiaalkeuze lekker lopende vlonderpad zijn gemaakt, kun je vandaag op het weblog van mijn fotomaatje zien: Schrijven met licht.

De koninginnepage in volle glorie

Zijn roem was de koninginnepage al een paar jaar vooruit gesneld en elk jaar kwam hij wat dichterbij. Toen ik hem vorige week dan eindelijk in werkelijkheid zag, werden mijn verwachtingen ruimschoots overtroffen …

Hij was niet alleen opvallend groot met zijn spanwijdte van een centimeter of zeven, maar ook erg beweeglijk. Een paar maal had ik het geluk om twee exemplaren tegelijk in beeld te krijgen, waarvan eentje vliegend …

Die vlinders hadden trouwens ook geen beter plekje kunnen uitzoeken. Aan de voet van de vlinderstruik stond een picknicktafel waar we al gauw lekker konden zitten fotograferen. Voor Jetske was dat nog niet helemaal genoeg, zij besloot het even hogerop te zoeken. Maar voor alle duidelijkheid: dat was daar heel gebruikelijk geworden …

De koninginnepage heeft een erg mooie tekening, vind ik. Behalve de zachtgele ondergrond kun je er bijna geen eenkleurige vlakken vinden, de gekleurde vlakken zijn allemaal opgebouwd uit hele fijne stipjes …

Ik sluit af met een laatste foto en een dikke tút voor beide vrouwen die dit tripje mogelijk maakten …

Op zoek naar de koninginnepage

Vorige week donderdag had ik weer een afspraak met mijn fotomaatje. Dat trof niet echt geweldig goed, want ik had die ochtend meteen al last van weigerachtige onderdanen. Omdat ik dan liever niet een hele dag met de auto op pad ga, bood Aafje heel lief aan om me te brengen. Jetske zou me aan het eind van de dag weer netjes thuis brengen, zo werd afgesproken. En zo had de dag al nauwelijks beter kunnen beginnen …

Het vervolg werd zo mogelijk nog mooier, toen Jetske me meenam voor een ritje naar het bezoekerscentrum De Wieden in Sint Jansklooster. Daar hadden we in het verleden al eens een paar flinke fotokuiers gemaakt, maar dat was nu niet nodig, zo beloofde Jetske me …

We gingen er ook niet zomaar naar toe, Jetske had er een week eerder de koninginnepage gefotografeerd en die kans wilde ze mij ook graag geven …

Zelf vond Jetske het duidelijk ook niet erg om die kleurige verschijning nog eens uitvoerig te fotograferen. Hier is ze geconcentreerd aan het werk met de 70-200 mm lens op haar camera …

Hoe het ook zij, Jetske maakte haar belofte ten volle waar. Na een kuiertje van amper vijf minuten stonden we bij een grote vlinderstruik waar we de koninginnepage in volle glorie konden bewonderen …

En we hadden geluk. Omdat we er mooi op tijd waren, was het er nog rustig. Dat bood ons alle tijd en gelegenheid om die mooie grote, steeds verder naar het noorden oprukkende vlinder te bekijken en te fotograferen …

Tot nu toe kende ik hem alleen van foto’s op internet, maar wat is dat een prachtige vlinder! En er vlogen zelfs minstens drie stuks rond. Ik raakte niet uitgekeken en uitgekiekt, daarom morgen meer …

  • wordt vervolgd