Tussenstop in Nederland

Na het bijzondere treffen op de kleine begraafplaats van Baarlo werd het langzamerhand tijd om in rustig tempo terug te keren naar de basis. Via het dorpje Nederland reden we terug in de richting van Jetskes’ huis. Onderweg stopten we nog even bij het bruggetje van Nederland, waar de Veldhuisweg overgaat in de Rietweg (kaart OpenStreetMap)

Tegenwoordig telt het dorp Nederland nog ongeveer 20 inwoners, maar in de 19de eeuw was het dorp veel groter. Het bestond uit Noord-Belt, Nederland en Zuid-Belt. De bewoners leefden voornamelijk van het veen. Er werd turf gestoken en riet gesneden. En er was, zoals we hoorden, een school. Maar die tijd is voorbij. Tegenwoordig staat de tijd er stil. Alleen wanneer het riet wordt gesneden, wordt de weg weer druk bereden …

Anders dan verwacht

De dag verliep gisteren anders dan verwacht. Om te beginnen besloot Aafje in bed te blijven, nadat ze zondagavond al wat ziek was geworden. Toen Jetske rond half elf uit de auto stapte, zag ik meteen dat zij ook niet echt fit was. Ze was al op tijd van huis gegaan, omdat ze eerst bloed moest laten prikken. Maar onderweg naar ons huis, merkte ze dat de zondag begonnen rugpijn toch nog knap vervelend was …

Nadat ik Jetske van koffie met wat lekkers had voorzien, heb ik haar met de rug tegen het verwarmingsdekje op van mijn stoel gezet. Het was dus al snel duidelijk dat er van een ritje en een fotokuier niks terecht zou komen. Maar dat was helemaal niet erg, mijn benen waren ook niet op hun best. Bovendien bleef het de hele dag grijs en miezerig …

We hebben van de gelegenheid gebruik gemaakt om weer eens uitgebreid bij te praten over van alles en nog wat. Met goede gesprekken zijn we 28 september 2006 al begonnen. Aan het eind van onze eerste gezamenlijke fotokuier in de Weerribben raakten we op het bankje bij het witte bruggetje aan de praat. Omdat het gezellig en leerzaam was geweest, maakten we een vervolgafspraak voor drie weken later in Fryslân …

De rest is geschiedenis. Al 19 jaar lang gaan we 1 of 2 keer per maand samen een dagje op pad, de ene keer in de Kop van Overijssel, de andere keer in Fryslân. De fotografie en onze kuiertjes – die voor mij regelmatig uitlopen op een pittige conditietraining – staan nog steeds centraal. Maar we hebben vooral vanaf dag één ook erg leuke persoonlijke klik. Bij Jetskes’ vertrek hebben we gistermiddag afgesproken dat we nu eerst voor de 20 jaar gaan …

Met uitzondering van de laatste foto, dateren de bijgaande foto’s van de eerste fotokuier die we op 28 september 2006 hebben gemaakt in de Weerribben.

Bij uitkijktoren ‘Romsicht’

Nadat we met het pontje aan waren overgezet, staken we bij de Hooidammen de weg over, om daarna het fietspad in de richting van Earnewâld te pakken. Na ruim een kilometer kwamen we aan bij de uitkijktoren ‘Romsicht’ …

De picknicktafel aan de voet van de toren stond mooi in de schaduw. We troffen het, want er gingen net vier mensen weg. En zo hadden we toch een mooi en lekker koel plekje om onze broodjes op te eten …

We hadden de broodjes net op, toen Jetske de door zonne-energie aangedreven excursieboot ‘Blaustirns’ van It Fryske Gea zag naderen. Jetske liep naar het bruggetje om de boot te fotograferen, ik deed dat vanaf de plek waar ik stond bij de picknicktafel. Vanuit dit standpunt kun je goed zien, dat je vanaf het bovendek mooi over de rietkragen heen kunt kijken …

Hoewel Jetske niet zo’n held is bij uitkijktorens, had ze – zoals ik al had verwacht – met deze mooie houten uitkijktoren weinig moeite. Zo kwamen we mooi op tijd op de tweede verdieping om de ‘Blaustirns’ nog net te kunnen zien, voordat hij de thuishaven Earnewâld bereikte …

Weidebeekjuffers

Terwijl ik me nog bezig hield met de Maasvlaktecentrale, stond mijn fotomaatje Jetske een stukje verderop te fotograferen op een bruggetje. Tijd om me weer eens bij haar te voegen …

Er zweefden meerdere gewone oeverlibellen boven het water dat onder het bruggetje door liep. Een paar maal lukte het om er eentje in de vlucht in beeld te vangen. Maar het mooist kun je ze toch wel bekijken als ze even ergens stil blijven zitten …

De echte verrassing bestond uit een paar weidebeekjuffers, die er rond vlogen. De weidebeekjuffer is een soort die houdt van kleinere wateren met stroming, zoals beken, sommige kanalen en kleinere rivieren. Het hele jaar door moet er zuurstofrijk water van goede kwaliteit voorhanden zijn. …

De weidebeekjuffer komt in mijn eigen omgeving maar nauwelijks voor. Daarom was dit wel een hoogtepuntje van de dag. Er was trouwens meer moois te zien. Vanaf dit bruggetje zagen we ook meerdere keren een klein, lichtbruin vogeltje vliegen. Hij landde vervolgens steevast op de rechteroever. Waarschijnlijk had hij daar een nestje. Voor mij was het beestje steeds te snel, maar Jetske heeft er wel een paar foto’s van kunnen maken. De ijsvogel – ook een soort die van stromend water houdt – die we elders tijdens onze tocht als een flits voorbij zagen komen, was ook voor Jetske te snel …

Langs paarse lupinen

Zodra we bij de eerste oversteekplaats dwars door de oude Deltagoot naar de andere kant van het bijzondere bouwwerk gelopen waren, wachtte daar een grote hoeveelheid paarse lupinen op ons. Zouden ze dat dan bedoelen met de paarse route …?

Voorbij de oversteek sloegen we linksaf om onze weg in noordoostelijke richting langs de oude Deltagoot te vervolgen. Terwijl Jetske haar fototas voortrolde, liet ik me lekker rollen door Whilly …

Na een paar minuten stonden we voor een bruggetje met daarvoor een korte trap. Gelukkig hoefden wij die kant niet op, maar ik ben wel even afgestapt om een foto te maken van het uitzicht over de watergang …

Een bankje bij ’n bruggetje

Eenmaal voorbij de imposante eik, zagen we rechts van het pad een mooi groot ven liggen …

Van tussen de bomen maakte ik een paar foto’s van de weerspiegelingen … wat een heerlijke rust …

We liepen verder en zagen daarbij ook weer water glinsteren aan de andere kant van het pad …

We passeerden een bruggetje waar aan de andere kant een klein bankje op het pad staat …

Het oude, verweerd bankje was een mooie plekje om even te genieten van het uitzicht. Daarna zijn we omgekeerd om de terugweg te aanvaarden, want de accu van Whilly stond intussen op 60% …

– wordt vervolgd

Jetske bij de Shetlandpony’s

Na de lunch stelde Jetske voor om een stukje het natuurgebied de ‘Pettebosk’ aan de rechterkant van de weg in te lopen. Ze wilde even bij de Shetlandpony’s kijken. Ik besloot nog even in de auto te blijven zitten, de fotokuier bij de haven zat nog in mijn benen. Terwijl Jetske die kant op liep, richtte ik mijn camera op een blauwe reiger, die in de verte op de leuning van een bruggetje zat …

Jetske was intussen aangekomen bij de Shetlandpony’s die in de verte stonden te grazen. Toen ze er al enige tijd stond, ontdekten de pony’s haar. In een linie liepen ze zij aan zij op Jetske af, terwijl die er een groepsportret van probeerde te maken. Dat viel nog lang niet mee, want de pony’s bleven op haar af komen. Uiteindelijk bleef er weinig anders over dan de camera maar even te vergeten en de pony’s wat te kroelen …

Hier kun je zien hoe Jetske het heeft ervaren en deze foto’s heeft ze ervan gemaakt: Shetlandpony’s bij Earnewâld

Terug in de auto ontdekte Jetske na het instappen dat er het nodige aan onwelriekende fecaliën aan haar schoenen plakte. Vrijwel meteen stond ze weer buiten, schrapend over de weg en poetsend in de berm. Ik liet de auto intussen even flink doorwaaien …