Nadat we de buurtschap ‘de Pol’ achter ons hadden gelaten, vervolgden we onze weg in de omgeving van De Woldberg. Ergens in de buurt van de buurtschap ‘de Baars’(kaart OpenStreetMap) zag ik aan linkerkant van de weg een groep heuse woudreuzen staan. Ik vroeg Jetske om daar even te stoppen …
Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Al snel stonden we allebei aan de andere kant van de greppel die de weg van het bosperceel scheidde. Nu en dan even halt houdend om een paar foto’s te maken, liepen we in de richting van de woudreuzen. Dat viel nog lang niet mee, want het voorste deel van het perceel was bezaaid met grote stronken en grillige takken …
Het werd mij al snel te gortig met het geklauter langs die stronken. We waren nog maar net onderweg, daarom besloot ik terug te keren naar de weg om nog wat beenkracht te sparen voor de rest van de dag. Ik was net weer bij de weg, toen ik Jetske tussen de bomen zag verdwijnen …
Vorige week vrijdag zijn fotomaatje Jetske en ik weer samen een dagje op pad geweest. Omdat we geen bijzonder doel of onderwerp hadden afgesproken, besloten we op de bonnefooi een ritje door de Kop van Overijssel te maken. Jetske koos om te beginnen voor een route die we eerder eens in tegengestelde richting hebben gereden. Een glimp van een mooie weerspiegeling op het oppervlak van een vennetje deed Jetske al snel op de rem trappen …
Totdat we uit de auto stapten, lag het vennetje erbij als een bijna perfecte spiegel. Zodra we het water naderden, kwamen er echter een paar eenden uit de wal tevoorschijn. Daarmee maakten ze een eind aan de vrijwel rimpelloze weerspiegeling op het Jodenveentje (kaart Openstreetmap) …
Het vennetje is gelegen in buurtschap De Pol(kaart Openstreetmap). Hier ontstond rond 1820 een kleine Joodse gemeenschap met een eigen synagoge, school en begraafplaats. Vlak bij dit vennetje – waar nu camping ‘t Veentje is – stond vroeger een boerderij van een Joodse familie, vandaar dat het in de volksmond ‘t Jodenveentje wordt genoemd …
Na de aangename uurtjes bij de rietsnijders zijn we van het noordelijke randje van de Wieden via de buurtschap Nederland door de Weerribben huiswaarts gereden …
Ten noordoosten van Nederland wordt al een jaar of 10 gewerkt aan het herstel van de natuurwaarden van het gebied. In een deel van de uitgestrekte rietlanden worden momenteel de oude petgaten, die zijn ontstaan tijdens de vervening, weer in ere hersteld. Zware graafmachines en vrachtwagens doorkruisen het gebied …
Het ziet er nu nog bar en boos uit, maar ik denk dat het uiteindelijk een enorme vooruitgang voor natuur en biodiversiteit in het gebied zal zijn …
Ik sluit deze serie over Zwartewatersklooster af met een paar foto’s van een oeroude knotwilg, die tegenover de eerste boerderij uit 1860 staat. Er staat een foeilelijke transformatorkast naast om te laten zien hoe oud en nieuw elkaar ontmoeten in het pittoreske Zwartewatersklooster …
Hier en daar een foto makend, liepen we de buurtschap verder in. Behalve drie boerderijen staan er nog een paar huizen en losse schuren langs de straat. Het is moeilijk voor te stellen dat Zwartewatersklooster van 1233 tot 1590 een religieus centrum van betekenis was. Er woonden naar schatting tussen de 25 en dertig nonnen, maar ook timmerlieden, bierbrouwers en allerlei andere lieden die je in een dorpsgemeenschap vindt. Al met al woonden er in en rondom het complex rond de honderd personen. Tegenwoordig is dat nog maar een handjevol …
Eén van de tegenwoordige inwoners van Zwartewatersklooster is Johannes ten Klooster. Ten Klooster is geboren en getogen in de buurtschap en zijn familie heeft waarschijnlijk in het klooster gewoond. We troffen Ten Klooster toen we stonden te fotograferen bij zijn huis, terwijl hij in de tuin bezig was …
We groetten hem vriendelijk, waarna hij naar ons toe scharrelde. We vertelden hoe we hier terecht waren gekomen en staken onze bewondering voor de mooie oude boerderijen niet onder stoelen of banken. Met zijn schoffel naar de linde voor zijn huis wijzend, vertelde hij lachend over de schade aan zijn boom, die geregeld wordt geschampt door passerende voertuigen …
‘Deze boerderij is gebouwd in 1860, en hij is al vanaf het begin in de familie geweest. Je kunt op verschillende plaatsen in de muren nog originele stenen van het oude klooster zien. Eigenlijk woon ik nog steeds een beetje in het klooster’, vertelde Johannes. Hij vervolgde trots: ‘op onze begraafplaats worden al 785 jaar doden begraven. Er worden alleen mensen begraven die in een huis wonen, dat oorspronkelijk bij het klooster hoorde. Niemand heeft verder iets over die begraafplaats te vertellen, ook de gemeente niet. Wij gaan over onze eigen begraafplaats …’
Omdat het stilstaan na enige tijd niet alleen mij, maar ogenschijnlijk ook Ten Klooster moeite begon te kosten, namen we afscheid van deze vriendelijke verteller …
Terwijl ik later ter voorbereiding van deze blogserie informatie over Zwartewatersklooster verzamelde, kwam ik o.a. het onderstaande filmpje van RTV Oost uit april 2016 tegen. Tijdens de nog steeds voortgaande zoektocht naar de graven van de ridders doet Johannes ten Klooster bij zijn huis en op de begraafplaats ongeveer hetzelfde verhaal, dat hij ons vorige week vertelde …
En wil je nu nog meer mooie verhalen over deze parel van plattelandshistorie lezen, dan kan ik het volgende artikel aanbevelen. Hierin komt Johannes zijn broer Berend ten Hoor aan het woord: “Zwartewatersklooster is rustig, houen zo”
Na ons bezoek aan de vogelkijkhut volgden we de Zwartewaterkloosterweg in zuidelijke richting. Al snel reden we een kleine buurtschap in. Zwartewatersklooster (Google Maps) ligt op een verhoogde rug in het landschap, een oude oeverwal of rivierduin van het Zwarte Water tussen Hasselt en Zwartsluis. Archeologisch onderzoek heeft aangetoond dat dit gebied waarschijnlijk al voor het begin van onze jaartelling bewoond was. Zodra we het plaatsnaambord gepasseerd waren, maakte de weg een bocht rond een kleine begraafplaats. We besloten eerst maar door te rijden, maar erg ver kwamen we niet …
Al snel kwamen we langs een oude boerderij uit 1860. Die moest toch wel even van dichtbij bekeken worden, en dus werd de auto in de berm geparkeerd. Deze en nog twee andere boerderijen zijn gebouwd uit de restanten van een klooster. Hoe dat zo gekomen is, is nog een heel verhaal …
In juli 1227 vond bij Ane (ongeveer 40 km ten oosten van Zwartewatersklooster) een veldslag plaats tussen een groot bisschoppelijk leger en een Drents leger van ridders en boeren. De Utrechtse bisschop Otto II van Lippe en meer dan 400 van zijn ridders en soldaten kwamen om het leven. Het verhaal gaat al eeuwen dat ca. 145 commandanten en ridders van dit leger in de nabijheid van Zwartewatersklooster zijn begraven. Het gehavende leger keerde terug vanuit Gramsbergen, achtervolgd door de Drenten. Omdat de lichamen niet in al te beste staat verkeerden, het was een hete zomer, werden ze waarschijnlijk op een rivierduin, bij wat later Zwartewatersklooster zou worden, begraven. De precieze plek is niet bekend. Maar dat het hier ergens is, staat op basis van verschillende oude kronieken vast …
Om te bidden voor het zielenheil van de omgekomen ridders werd in de jaren 1227-1233 een voorlopige voorziening getroffen. Mogelijk werd er een kleine kapel gebouwd voor een priester en een huis met enkele vrouwen uit de families van de gedode mannen. In 1233 bevestigde Wilbrand van Oldenburg als bisschop van Utrecht dit initiatief. Het werd een Benedictijner vrouwenklooster Mariënberg, met zo’n 20 zusters, onder leiding van een priorin. De eerste economische basis voor het klooster lag in de tienden (een belasting van 1/10 van de jaarlijkse opbrengst) die het kreeg uit 14 ‘hoeven in het veen’. Dat waren percelen van 120 meter breed, waarop kolonisten bezig waren met de veenontginning, het verbouwen van rogge en het houden van vee …
Toen de Staten van Overijssel in 1580 de Reformatie doorvoerden, werd het klooster gesloten en verhuisden de laatste 13 nonnen naar het Mariaconvent in Hasselt. De bezittingen werden nog tot de Franse tijd (1800) beheerd door provinciale rentmeesters. De gebouwen raakten langzaam in verval. Stukken ervan waren als woning en stallen verhuurd aan enkele boerenfamilies. Regelmatig werden er stenen en balken verkocht of meegenomen om elders mee te bouwen. De laatste restanten van het klooster werden in de jaren 1780-1800 gesloopt. In 1786 liet de rentmeester van bouwmateriaal van het klooster drie nieuwe boerderijen bouwen die nog steeds de kern van de buurtschap vormen …
Vorige week woensdag ben ik weer met mijn fotomaatje Jetske de Weerribben in getrokken. Ditmaal ging het ons niet om het spotten van een ijsvogel – hoewel dat natuurlijk mooi meegenomen zou zijn – nee, we reden linea recta naar het rietland bij de schilderachtige buurtschap Nederland …
Wie hier al wat langer meeleest, weet dat ik al zo’n 15 jaar in winter of voorjaar graag eens met Jetske het rietland in trek om foto’s te maken van het werk van de rietsnijders. Dat komt voort uit het feit dat Jetske uit een familie van rietsnijders. Vorige week gingen we naar het rietland van Jetskes’ neef Klaas-Jan …
Tot hier was het pad goed en droog geweest, maar eenmaal in het rietland vielen meteen de ongewoon diepe sporen op. Rhena, de Golden retriever die vaak met de baas het riet in gaat, stond ons al op te wachten …
Met de nodige moeite liepen we over het drassige pad het rietland in. Klaas-Jan en zijn oom Errie, die hem die dag hielp in het rietland, kwamen ons al tegemoet lopen. We raakten meteen aan de praat over de stand van zaken in het riet …
We waren precies op het goeie moment gekomen, de mannen waren net aan hun lunch toe. Nadat Rhena alweer lekker was gaan liggen, zochten wij gevieren een plekje in de buurt van de schaftkeet om te zitten. Daar zetten we het gesprek voort …
Afanja's Weblog 