Aan de rol met Jetske en Whilly

Vrijdag stond er weer een fotokuier met fotomaatje Jetske op het programma. Omdat ik al dagenlang slechte benen had, stelde ik voor om Whilly maar eens mee te nemen de natuur in. Het mooie droge weer maakte het mogelijk om meteen maar voor een pittig parkoers te kiezen. Op het parkeerterreintje tussen het Diakonievene en de Dellebuursterheide (OpenStreetMap), zette ik onder toeziend oog van Jetske Whilly in elkaar …

Terwijl Jetske vlot voorwaarts stapte, kreeg Whilly het meteen flink voor zijn kiezen. Om van het half verharde parkeerplaatsje af te komen, moesten we eerst over een stuk met gebroken puin, dat nog niet was gewalst of vastgereden. Maar goed, Whilly en ik bereikten samen de weg, die we meteen recht overstaken. Daar wachtte de volgende uitdaging. Het zandpad was door het droge en warme weer hier en daar bedekt met een laag stuifzand. Het viel Whilly zwaar om daar doorheen te ploegen. Nu eens naar links en dan weer naar rechts uitwijkend, zocht ik mijn weg over de hardste delen van het pad …

Na enige tijd bereikten we het eerste doel van ons ‘kuierritje’: de Catspoele in de Dellebuursterheide. Daar kon Whilly het even kalm aan doen. Rustig over het vlonderpad naar het uitkijkpunt rijden, lag hem duidelijk beter dan grind en los zand. Het was stil op de vlonder, behalve Jetske en mij was er nog een fotografe aanwezig …

Ook op en in het water was het stil. Een dodaars dook regelmatig even op of onder, en aan de overkant dobberden een paar eenden op het water. Dat was het wel zo ongeveer …

We zaten er genoeglijk. Wachtend op de dingen die hopelijk zouden komen, keken we uit over het water. Af en toe werd er een praatje gemaakt met passerende wandelaars/fotografen …

– wordt vervolgd

Dodaars op de Catspoele

Nadat ik me een tijdlang had vermaakt met de schaatsenrijders vlak voor de vlonder, liet ik mijn blik langs de oever van het ven glijden …


Na enige tijd kreeg ik een vogel in beeld, zodra ik hem dichterbij had gehaal met behulp van de zoomlens, was duidelijk dat het om een dodaars ging. De dodaars is een kleine, schuwe watervogel, ’t is onze kleinste futensoort. …


En hij was niet alleen. Al snel verscheen er een tweede dodaars in beeld die met razende vaart in de richting van nummer één zwom. Die razende vaart was maar tijdelijk, want al snel dobberden ze heel bedaard samen op ’t ven …

En zo snel als ze verschenen, waren ze even later ook weer verdwenen. Je beleeft wat op zo’n vlonder bij een idyllisch gelegen ven …

– wordt vervolgd

Nog even spiegelen

Nadat we de Sterrenschans hadden bekeken, was het de hoogste tijd om een eind aan onze fotokuier te maken. Het waren steeds betrekkelijk korte stukjes geweest, maar vele kleintjes maken ook hier één grote. En dat was nu vooral goed te voelen in mijn bovenbenen. Ik was dan ook blij om al snel even te kunnen zitten op het bankje waar we op de heenweg aan voorbij waren gelopen …


Terwijl Jetske haar camera nog regelmatig liet klikken langs de bosrand, droomde ik even weg bij de weerspiegelingen op het grote ven. Terwijl ik bezig was met de boomstammen, dook er plotseling een vogel op uit het water. Zo te zien was het een dodaars, die even snel weer verdween als hij eerder verscheen. Een boomstronk in het water zette me nog even op het verkeerde been. En toch kreeg ik de dodaars nog even weer te zien …

Gelukkig had ik mijn fotomaatje de laatste etappe aan mijn zijde. Stevig gearmd was het nog een flinke klus om weer bij de auto te komen. Nadat ik mezelf in de auto had gehesen en Jetske haar uitrusting had opgeborgen, toerden we richting Drachten. Onderweg waren we het erover eens dat het ondanks het saaie grijze toch weer een mooie dag was geworden …

Operatie ijsvogel

Met een vrolijke mix van zon en wat langs het zwerk voortdrijvende stapelwolken was het gistermiddag best mooi weer voor de tijd van het jaar. En dus besloot ik gewapend met camera en klapstoeltje naar de dobbe in het Weinterper Skar te gaan. Daar zocht ik een plekje tussen de struiken aan de zuidkant van de dobbe, van waar ik enigszins beschut goed zicht had op het struikje waar ik vorige week vrijdag een ijsvogel had gefotografeerd …

150925-1349x

Even leek een dikke plak bewolking waar mogelijk een paar druppen regen uit zouden kunnen vallen, roet in het eten te gooien, zoals op de bovenstaand foto is te zien, maar gelukkig klaarde het al snel weer op. Omdat de ijsvogel zich vooralsnog niet vertoonde, richtte ik mijn camera zo af en toe eens op een groepje kuifeenden, die zich aan de noordkant in de dobbe ophielden …

150925-1308x

Behalve de kuifeenden zwom er ook een kleinere watervogel rond, dat leek me een dodaars. Deze vogel dook regelmatig onder om dan elders weer aan het oppervlak te verschijnen …

150925-1405x

Vrijwel elke keer wanneer hij weer boven kwam, keek de dodaars snel even om zich heen om te zien waar de kuifeenden waren. Met gezwinde spoed zwom het diertje vervolgens steevast weer naar het groepje kuifeenden, waar hij dan tot een volgende duik wat rond bleef dobberen …

150925-1352x

Al met al vermaakte ik me prima, maar nadat ik ruim anderhalf uur in de schaduw had gezeten, vond ik het welletjes, want het struikje bleef leeg en het werd er niet warmer op. Met stramme benen ben ik teruggekeerd naar de auto. ‘Operatie ijsvogel’ krijgt vast nog wel eens een vervolg, maar nu nog even niet …

150925-1348x

Ook op dit vlak is ’t oneerlijk verdeeld in de wereld, want mijn fotomaatje kreeg tijdens een korte vakantie onlangs twee ijsvogels tegelijk voor de camera …