Bij de Alddyk 22 – 24 zagen we dat er ook achter de oude dijk en de dijkkoupure graan stond. Ik kon het niet nalaten om even om het hoekje te gluren …
Er stonden een paar bloeiende klaprozen tussen de graanhalmen. Voor een echte close-up stonden ze te ver weg, maar ik vond dit ook al heel mooi …
Tot slot nog een laatste blik op de langgerekte akker met graan, die zich uitstrekt tot de Waddendijk, die op dit punt ca. 1.250 m verderop ligt …
Bij de eerste dijkcoupure kon ik het niet laten om even de kruin van de oude dijk te beklimmen om te genieten van een hoger uitzichtpunt over het land tussen de oude en de nieuwe dijk …
Het leverde een aantal foto’s op van mooie ‘weglopende’ lijnen in de akker met aan het eind de harde lijn van de Waddendijk …
Van Lauwersoog zetten mijn fotomaatje en ik koers richting Peazens-Moddergat. Voordat we daar waren, namen we nog even een afslag naar de Alddyk tussen Eanjum en Peazens. Daar neem ik af en toe graag even een kijkje bij de dijkcoupures die hier nog in de oude zeedijk zitten bij de boerderijen, die daar vlak achter de dijk staan …
Sinds er een nieuwe zeedijk op Deltahoogte ligt, hebben de oude dijk en de coupures hun functie verloren. En dat is maar goed ook, want in de loop der jaren hebben sommige muren van de coupures zwaar te lijden onder de steeds groter wordende landbouwvoertuigen. De oude schotbalken, waarmee het gat in de dijk kon worden afgesloten bij hoog water, liggen nog steeds op hoog water te wachten achter de oude dijk …
De contouren van het tweelingdorp Peazens-Moddergat zijn in de verte weer herkenbaar. Links zien we de wieken van een molen en rechts zien we een kerktoren, ze staan allebei achter de zeedijk bij Peazens-Moddergat …
De stellingmolen ‘De Hond’ werd in 1861 gebouwd. In 1950 werd er een sloopvergunning voor de molen aangevraagd en verkregen, maar uiteindelijk werd de molen niet afgebroken. De Vereniging De Hollandsche Molen kocht ‘De Hond’ in 1968 in vervallen toestand voor het symbolische bedrag van één gulden aan. Van 1969 tot 1971 werd de molen volledig gerestaureerd …
De Sint-Antoniuskerk van Peazens is een laat-romaanse kerk, die omstreeks 1200 is gebouwd. Van de oorspronkelijke romaanse kerk zijn nog enkele delen bewaard gebleven. Voor de bouw van de kerk werd gebruikgemaakt van kloostermoppen, ook wel friezen genoemd. In 1792 werd de kerk ingrijpend veranderd. De oude zadeldaktoren werd afgebroken en de kerk werd in westelijke richting verlengd …
Ruim 200 m ten westen van de Sint-Antoniuskerk staat de kerk ‘It Anker’ in Moddergat. Deze gereformeerde kerk is gebouwd in 1899 …
Ik houd van de gelaagdheid van de zeezijde van de dijk.
Na een ritje van tien km kwamen we aan op de plaats van bestemming …
– wordt vervolgd
Jullie weten wel, dat je de foto’s kunt vergroten als er een handje verschijnt als je er met de cursor overheen gaat, toch!?
Zoals ik gisteren al schreef, biedt de palenrij ook regelmatig mooie doorkijkjes. Zo zag ik die dag tussen de palen door in de verte een groepje wadwandelaars voortploeteren …
Vanuit Paesens-Moddergat worden al sinds 2008 het jaar rond diverse wadlooptochten georganiseerd. Het moet een fascinerende ervaring zijn, maar helaas is het voor mij niet meer weggelegd …
Van de wadlopers verlegde ik de aandacht naar een dode vogel, die vlak bij de palenrij lag. Het lijkt een scholekster die met een groet afscheid heeft genomen. Mooi laten liggen …
Verderop scharrelden wat levende vogels hun maaltje bijeen. Je zou verwachten, dat het steltlopers zijn, maar inzoomend ontdekte ik dat het ganzen waren. En zo is er altijd wat op ’t Wad …
We hadden er ongetwijfeld nog veel meer foto’s kunnen maken, maar het werd tijd om dit bliksembezoek aan het Wad af te ronden. Enkele mensen schreven in een reactie, dat ze het jammer vonden dat het zulk grijs weer was, maar ik was er blij mee. Het Wad is in fotografisch opzicht altijd mooi. Daarom sluit ik deze serie af met een beeldvullende plaat van het Wad, die talloze tinten grijs bevat …
We hadden geluk. Het was laag water, zodat we zonder bang te hoeven zijn voor natte voeten de palenrij en wat daarvan rest te fotograferen …
Hoewel ik ze al vele malen heb gefotografeerd, ben ik nog steeds niet uitgekeken op die oude verweerde palen. Naar mate de MS meer greep om mijn lichaam krijgt, lukt het me helaas steeds minder vaak om helemaal langs die rij te kunnen lopen …
Maar niet getreurd, als je je ogen de kost geeft – en dat probeer ik vaak toch wel – valt er ook op kleinere afstand en op minder grote vlakken het nodige te zien. Sommige van die paalkoppen zijn pareltjes …
De doorkijkjes tussen de palen bieden ook legio mogelijkheden om foto’s te maken, want ook aan de andere kant van die palen speelt zich van alles af op het Wad. Daarmee sluit ik deze serie morgen af …
– wordt vervolgd
Afanja's Weblog 