Ik ben blij dat ik gisterochtend even een ritje naar de Ecokathedraal heb gemaakt. Vandaag zou het er met het regenachtige weer niet van gekomen zijn. In het voorste deel is de Porta-Celi (vrij vertaald ‘de Hemelpoort’) intussen aan alle kanten ingebouwd. De natuur heeft hier nog nauwelijks of geen vat op de bouwwerken …
Bij het koepelbouwwerk ligt wat snoei- en afvalhout afkomstig van één de bomen, die onlangs zijn gesneuveld. De boom zelf ligt een paar meter verderop nog over een paar lagere bouwwerken. Ook verderop is goed te zien dat sommige bomen en struiken hun beste tijd hebben gehad. Komen we in het achterste deel, dan lijkt de schade weer mee te vallen. Dat is misschien te verklaren uit het feit dat daar in de loop der jaren al meer bomen tegen de vlakte zijn gegaan …
Vanmorgen ben ik eindelijk weer eens in de Ecokathedraal geweest. Vorige week was ik daar ook al, maar toen stonden er twee auto’s geparkeerd op het plekje waar helemaal niet geparkeerd mag worden. Behalve door mij natuurlijk, want ik heb tenslotte niet voor niks een gehandicaptenparkeerkaart. Dat ging vorige week dus niet door, maar vanmorgen was het plekje vrij …
Het was onderweg flink mistig vanmorgen, in de Ecokathedraal was het nog wat nevelig. Daarom heb ik de foto’s maar omgezet naar zwartwit. Het eerst wat me opviel, is dat het gevaarlijk begint te worden in de Ecokathedraal. Op verschillende plaatsen is onlangs een boom ter ziele gegaan en er hangen ook een paar bomen tussen hun nog fier rechtop staande soortgenoten. De grootste bomen zijn hier ruim 50 jaar geleden allemaal geplant door Louis Le Roy, de grondlegger van de Ecokathedraal. Hun tijd is dus langzamerhand gekomen …
Verder zijn er hier en daar wat nieuwe, kleinere bouwwerken gestapeld. Er wordt dus nog altijd gewerkt in de Ecokathedraal, die onlangs is aangewezen als één van de jonge Rijksmonumenten. Ik ben vanmorgen tot halverwege gekomen, daar heb ik weer even zitten genieten van de rust op het bankje dat de oude baas daar zelf heeft gevormd …
Het was weer prachtig in de Ecokathedraal zaterdag. In deze tijd van het jaar legt de zon op verschillende plaatsen mooie schaduwen over de bouwwerken. Over een tijdje zijn de structuren van de omringende bomen weer veel minder goed te zien, omdat de kruinen dan weer volledig gevuld zijn met blad …
Behalve de schaduwen van takken en bladeren op de bouwwerken, komen ook de planten die zich daarop en daartussen hebben gevestigd nu ook heel mooi uit. Bloeiende planten zorgen hier en daar voor mooie kleuraccenten tussen de gestapelde bouwwerken …
Gistermorgen had ik het genoegen om Ria rond te mogen leiden in de Ecokathedraal bij Mildam. Na een leuke eerste kennismaking zijn we meteen begonnen aan onze rondgang door het levenswerk van Louis le Roy …
Gezellig pratend en fotograferend, waren we bij ‘de rustplaats’ achter de twee torens terecht gekomen, voordat ik het in de gaten had. Om mijn onderdanen even wat rust te gunnen, hebben we daar – uitkijkend over het weiland – enige tijd genoeglijk zitten praten …
Nu ik zo ver was, wilde ik ook graag de uitdaging aangaan om helemaal achter in de Ecokathedraal het hoogste en oudste deel te bereiken, vertrouwde ik Ria toe. Het voelde goed om korte tijd later voor het eerst sinds ruim een jaar weer op de ca. 4 m hoge ‘ruïnes’ te staan …
Bedankt voor je fijne gezelschap. Ria. Ik vond het niet alleen erg gezellig, het was voor mij ook weer een goede lichamelijke oefening. Samen loopt het daar vaak net wat lichter en kom ik er verder dan alleen.
Vandaag reis ik weer eens af naar mijn geliefde Ecokathedraal bij Mildam. Meestal ben ik daar alleen, maar vandaag heb ik er een afspraak. Nu eens niet met een Belg, zoals bij voorgaande ontmoetingen, maar met iemand met wie ik contact heb via Bluesky …
Hoewel ik ze gisteren bewust een rustdag heb gegund, valt er vooraf niks van te zeggen hoe ver mijn onderdanen me vandaag de Ecokathedraal in kunnen brengen. Het zou mooi zijn om weer eens in het oudste en hoogste deel te kunnen komen. Wanneer dat ook vandaag weer te hoog gegrepen blijkt te zijn, dan hoop ik in ieder geval de ‘rustplaats’ te bereiken …
De gazen bol toont ‘de wand met de gekleurde band’. Daar moet ik toch zeker aan toe kunnen komen. En als dat zo is, ben ik daar ook tevreden mee. Een leuke ontmoeting en een goed gesprek staan wat mij betreft vandaag voorop …
‘Rust voor Vogels, Ruimte voor mensen’ luidt de ondertitel van het informatiepaneel over ‘Kwelder Westhoek’. Deze kwelder is een onmisbare hoogwatervluchtplaats voor wadvogels aan de Friese Waddenkust. Soorten als bonte strandloper, zilverplevier en rosse grutto kunnen dan niet bij hun voedsel op de ondergelopen slikken en rusten uit op dit hoger gelegen gebied net buiten de dijk …
Bij laagwater is er ruimte voor bezoekers. Bij hoogwater hebben de wadvogels de kwelder nodig om uit te rusten. Daarom is er in 2021 door It Fryske Gea en Vogelbescherming Nederland een getijdenwijzer geplaatst aan het begin van de kwelder. Op de eerste twee foto’s hieronder zie je hem in de verte staan …
De dynamische getijdenwijzervertelt bezoekers om de kwelder bij hoogwater te mijden om de duizenden rustende vogels niet te verstoren. Bij laagwater klapt het bord om en lezen bezoekers dat ze welkom zijn. De ervaringen hebben intussen geleerd dat het systeem goed werkt, maar dat het bezoekers onvoldoende tegenhoudt om de kwelder bij hoogwater toch op te lopen. En als er één schaap over de dam is, volgen er al snel meer …
Wij troffen die dag laag water, dus we hadden honderden meters de kwelder op kunnen lopen zonder ook maar een vogel te verstoren. Pas toen ik tot het uiterste had ingezoomd, waren op de derde foto hieronder de vage schimmen van vogels te zien. De vogels zaten zo ver weg, dat we niet eens de kwelder op gegaan zijn. In plaats daarvan besloten we naar de laatste locatie van die dag te rijden …
Nadat we de metershoge steile wand in het achterste deel van de Ecokathedraal hadden bekeken, beklommen we de ruïnes van ‘de oude citadel’ aan de andere kant …
Daar bevonden we ons uiteindelijk naar schatting een meter of vier boven het maaiveld. De berenklauw tiert nog steeds welig daarboven, zodat we ons behoedzaam door de kleine woestenij heen moesten werken …
Op de terugweg, die langs een andere route voerde, passeerden we onder ander de tegelmuur. Deze muur bestaat deels uit stoeptegels waarvan je gecirkelde onderkant ziet. Die cirkels zorgen vaak voor mooie schaduweffecten …
Nadat we op- en afgaand nog verschillende andere bouwwerken hadden bekeken, eindigde de rondgang uiteindelijk nadat we twee uur hadden rondgezwalkt, bij de tegelkoepel naast de majestueuze Porta-Celi …
Ik heb het verslag wat ‘ingedikt’, omdat ik sinds die woensdag alweer wat nieuwe avonturen heb beleefd, waarvan nog verslag gedaan moet worden. Aan het eind van de wandeling stelde ik voor om nog even wat na te praten op het terras bij het lokale café. Dat was echter buiten de waard gerekend, want die was vertrokken en had zijn etablissement leeg achtergelaten. Het terras van ‘het Witte Huis’ bij Olterterp bood echter een waardig alternatief …
Ter afsluiting aan dit bezoek aan de Ecokathedraal wil ik jullie nog even wijzen op de podcast-serie ‘Platte Grond’. De verhalen van Platte Grond gaan over de kracht van architectuur en over plannen voor de toekomst. Over torenhoge ambities en over het spoor soms volledig bijster zijn. Over beton, staal en stenen. Over groen, erfgoed en ontwerp. Maar vooral: over mensen.
Voor aflevering van 19 van 1 mei jl. getiteld ‘Duizend Jaar Stapelen’ ging Platte Grond op bezoek in de Ecokathedraal. Onderwerp van gesprek is Louis Le Roy, die in de jaren ‘70 met zijn ideeën onze manier van naar de natuur kijken volledig op zijn kop zette. Het moest allemaal wilder, organischer en minder geordend.
Afanja's Weblog 