Kleur in de kathedraal

Terwijl ik nog even bleef napraten met de vrijwilliger in de Ecokathedraal, waren de beide vrouwen alvast verder gelopen. Ze zouden niet direct ver komen, maar nadat ik afscheid had genomen van mijn gesprekspartner, besloot ik mijn tocht ook maar te vervolgen …

Op verschillende plaatsen in deze kleine wildernis kun je in deze tijd van het jaar de kleurige vruchten van de kardinaalsmuts aantreffen. Daarmee was mijn rode vest die dag duidelijk niet het enige dat zorgde voor kleur en fleur in de Ecokathedraal. Hij is overigens niet alleen mooi, maar ook giftig. Voor de mens schijnen alle delen van de kardinaalsmuts giftig te zijn, terwijl dieren daar geen last van hebben …

Daarna volgt een minder kleurrijk en donkerder deel van het bos. Ter hoogte van het in de vorm van een schoorsteen opgetrokken bouwwerk besloot ik nog even een klein stukje terug te lopen …

Verscholen in het bos staat daar een klein huisje, het atelier van Louis le Roy. Foto’s van dit degelijk gemetselde huisje kun je zien in het logje “Een buitenbeentje in de Ecokathedraal”. Vandaag gaat het me niet om het huisje, maar om de voorraad dakpannen die er al sinds mensenheugenis voor de deur ligt. Om de een of andere reden raak ik er bijna elke keer weer door gefascineerd …

– wordt vervolgd –

‘Klein Efeze’

Wist u dat er mensen zijn die jaar in jaar uit een vliegreis boeken om Efeze te bezoeken? Maar dat is toch raar om voor een verzameling stoffige stenen en wat gebroken pilaren zo’n stuk te vliegen …?

Daar hoef je toch helemaal niet voor naar het verre Turkije …? Kijk eens wat er op een steenworp afstand van huis in het hart van de Ecokathedraal bij Mildam verborgen ligt …

Mijn ‘Klein Efeze’ … lekker dichtbij, geen selfies makende toeristen … en ’t is nog een stuk minder stoffig ook …  😉

Ecokathedrale Fotokuier 22

Erg veel was er niet veranderd sinds mijn vorige bezoek aan de Ecokathedraal. Maar dat kon natuurlijk ook nauwelijks in minder dan twee maanden tijd. Maar ja, ook wanneer ik tijdens een ritje in de buurt van Mildam ben, zonder dat dat vooraf gepland is, maak ik er meestal even een tussenstop. Zo ook in januari 2017.

De in aanbouw zijnde koepel was weer een stukje opgehoogd. Hoewel hij vanwege de voortgaande werkzaamheden niet echt makkelijk te betreden was, heb ik er voor het eerst even binnen gekeken. Veel viel er niet te zien, maar ik moest het even gevoeld hebben.

De rest van deze grijze winterkuier stond goeddeels in het teken van mos. Want als er iets is wat het in alle jaargetijden goed doet in de Ecokathedraal, dan is het wel mos. In dit jaargetijde van de kale takken aan bomen en struiken waren de ‘Inca-tempels’ verderop in de Ecokathedraal weer van onder tot boven te zien …

Volgende week zondag deel 23.

Ecokathedrale kuier 4

Nadat ik op een grijze decembermiddag in 2005 met een vriend naar een expositie in Museum Belvédère bij Oranjewoud was geweest, zijn we op de terugweg nog even langs de Ecokathedraal gereden. Het werd een kort bezoek, waarin we blijkbaar meer hebben gepraat dan gefotografeerd, want langer dan anderhalve minuut duurt deze diaserie niet …

Ecokathedrale fotokuier 3

Op mijn zondagse reis door de tijd in de Ecokathedraal ben ik vandaag toe aan deel 3. We gaan de sneeuw in!
In tegenstelling tot dit jaar was de maand februari in 2003 een echte wintermaand. De gemiddelde temperatuur kwam die maand in ons tuintje uit op 0,9 ºC. Met nog 5 dagen te gaan is ’t maandgemiddelde op dit moment 5,9 ºC.

Begin februari 2003 viel er een paar centimeter sneeuw. Dat was voor mij aanleiding om op 5 februari voor de derde maal af te reizen naar de Ecokathedraal. Het zou niet de laatste keer zijn terwijl er sneeuw lag, want een laagje sneeuw accentueert de vele muurtjes, randen en bouwwerken vaak heel mooi …

Volgende week zondag deel 5 (deel 4 is om onverklaarbare reden niet in de serie terechtgekomen).

Ecokathedrale kuier 2

Nadat ik half november 2002 voor het eerst in de Ecokathedraal bij Mildam was geweest, wist ik meteen dat een tweede bezoek niet lang uit zou blijven. Maar dat ik er twee dagen later alweer zou zijn, had ik toch niet ingeschat. Aafje was na mijn enthousiaste verhaal over de bijzondere sfeer die er in de Ecokathedraal hing èn over de prachtige grijze kat die ik er had getroffen, zo nieuwsgierig geworden dat ze het ook allemaal wel eens wilde bekijken …

En zo zwierven we twee dagen later samen tussen de gestapelde bouwwerken rond. Hoewel we de grijze kat niet meer hebben getroffen, was ook Aafje onder de indruk van het werk dat hier werd verzet. Een verslag van deze tweede “Ecokathedrale fotokuier” waarin bloeiende distels en kardinaalsmutsen voor een kleurig slot zorgden, is hieronder te zien …

Volgende week zondag deel 3, waarin ik de Ecokathedraal voor het eerst onder een dun laagje sneeuw zag –

Een koepel met witte randjes

Net als vrijwel alle gestapelde bouwwerken in de Ecokathedraal, krijgt ook het meest recente bouwwerk – de koepel die bijna vooraan op het terrein staat – extra cachet door de witte randjes …

Het is zeker met dat mooie laagje sneeuw rondom, van binnen en van buiten een indrukwekkend bouwwerk. Ook de blik van binnen naar buiten biedt een andere aanblik dan in oktober. Op de laatste foto wuift een zestal handen van één of meer voorgaande bezoekers ons ten afscheid toe. Maar dat zal geen langdurig afscheid zijn …