Vanwege een overdaad aan futloosheid en vermoeidheid, en een absoluut gebrek aan fitheid en inspiratie laat ik het vandaag nog maar eens bij een stilleven …
Fijne zondag allemaal.

Vanwege een overdaad aan futloosheid en vermoeidheid, en een absoluut gebrek aan fitheid en inspiratie laat ik het vandaag nog maar eens bij een stilleven …
Fijne zondag allemaal.

Gisteren was ik het grootste deel van de dag aangewezen op huis en tuin, zodat ik wat kracht over zou houden voor de fysiotherapie halverwege de middag. Het was een rustige, zonnige dag die eigenlijk vroeg om een kleurrijke boswandeling. Maar als het niet kan zoals het moet, dan moet het maar zoals het kan. En dus heb ik me eerst vooral vermaakt met de mussen en de mezen in de tuin …

Op een bloempot die op de regenton staat, trof ik het onderstaande wezentje aan. Obsidentify kwam bij beide foto’s met een andere naam, dus ik houd het eerst maar gewoon op een kleine langpootmug …


Ik zag dat kleine ding trouwens pas. toen ik naar de regenton was gelopen om een foto te maken van het mooie rode blad, dat in het tegen de bloempot groeiende mos was blijven hangen …

De warmte heeft mijn onderdanen de laatste tijd weer geen goed gedaan. Sinds de tropisch dagen is hun draagvermogen teruggebracht tot een meter of vijftig. Aan twee, drie keer in de tuin heen en weer lopen heb ik momenteel wel even genoeg. Van fotokuiertjes in de natuur komt daarom al geruime tijd niets terecht. Voorlopig is de tuin mijn domein …

Gelukkig valt daar zo af en toe ook nog wel eens wat te beleven en te fotograferen. Zo’n spannende safari als vorige week vrijdag beleef ik er echter maar zelden. Die avond klonken er tegen middernacht weer eens tamelijk ondefinieerbare geluiden op achter in de tuin …

Twee weken eerder dan vorig jaar trof ik er opnieuw een paar heftig grommende, snuivende en/of blazende egels aan. Mijn aanwezigheid werd duidelijk niet op prijs gesteld, want op zoek naar privacy trokken ze zich vrijwel meteen terug in de richting van de bamboe …

Soms lijkt de wereld ineens op de kop te staan …

Maar ja, wanneer is iets normaal en wanneer staat het op zijn kop …?

“De MS flikt me weer eens zo’n typische, kille rotstreek. De ene dag ben je een hele kerel, en de volgende dag ben je zo slap als een vaatdoek …,” schreef ik vorige week woensdag op de tweede sneeuwdag.
Het was uitermate lief en sympathiek dat velen me als reactie daarop beterschap wensten, maar echt nodig is dat op zo’n moment niet hoor. Ik ben op zo’n dag ook niet echt ziek of zo, maar het is gewoon even een mindere dag. Waar een ander ’s ochtends bij de koffie even bijpraat met een collega of met zijn of haar partner, daar gebruik ik op zo’n moment mijn weblog even voor. Want ja, in zekere zin zijn jullie – mijn medebloggers – mijn collega’s. En mijn partner zit overdag op het werk met haar collega’s bij te praten …

Zo’n periode met ’t gevoel van elastiek in de benen is meestal na één dag van relatieve rust weer voorbij. Vorige week woensdag heb ik me grotendeels voor het raam vermaakt met zicht op de tuin. Maar als kind van de winter kon ik het toch niet laten om ’s middags ook nog even een klein rondje door de tuin te maken …
Weet u het nog …? De tête-a-tête narcisjes die begin februari van dit jaar in ons tuintje aan de sneeuw ontsproten …?
Tijdens een rondje door de tuin ontdekte ik zojuist dat die narcisjes in het nog steeds op zijn zij liggende bloempotje alweer flink hun best doen …

Als het een beetje meezit, bloeien de eerste tête-a-tête narcisjes in ons tuintje dit jaar met Kerstmis. Maar of we daar nu zo blij mee moeten zijn … Nee, niet echt. Maar heel gek is het natuurlijk ook niet als je weet dat de gemiddelde temperatuur over de eerste 10 dagen van december in ons tuintje 8,5 ºC was, tegen normaal ca. 3,5 ºC …

Zes dagen op rij was het in de afgelopen week heerlijk voorjaarsweer met maximumtemperaturen in de dubbele cijfers. Maar sinds gisteren heeft de temperatuur weer even een flinke duikeling gemaakt, want het vroege voorjaar kent zo zijn maartse dipjes …

Maar het mag dan even weer wat kouder zijn, van winter is ook met een paar nachtvorstjes geen sprake meer. De sneeuw is al wekenlang verdwenen en daar zijn in het omgevallen bloempotje intussen fraaie tête-a-tête narcisjes aan ontsproten …

Een paar wat frissere dagen komen mij overigens wel goed uit, want hoewel ik slechts korte kuiertjes heb gemaakt en daarbij regelmatig even rust heb genomen, ben ik blijkbaar in de afgelopen dagen toch alweer wat al te enthousiast geweest, met weer een alles overheersende vermoeidheid tot gevolg. Maar even een paar dagen rustig aan, dan kan ik volgende week hopelijk weer genieten van het voorjaarszonnetje …
