Een bankje aan de waterkant …
Twee bankjes aan de waterkant …
Zachtjes wordt de stilte verbroken door een passerend fluisterbootje met vier opvarenden …
Dan keert de rust terug en krijgen we door de tijdelijk optrekkende mist zicht op de Bovenwijde in de verte …
Het viel vrijdag niet mee om in de mistige contreien van De Weerribben en De Wieden nog een andere kleur te vinden dan de alom overheersende tinten grijs en bruin. Maar tegen twee uur ’s middags lukte het toch nog …
Ergens aan de noordkant van het langgerekte Giethoorn maakten we een tussenstop om een paar foto’s te maken. Een rood met wit bord onder één van de vele bruggetjes in het toeristische dorp sprong er meteen uit. Veel kleuriger had ik het die dag nog niet gezien…
Terwijl het in de verte af en toe wat rommelt en de eerste regendruppels kringetjes maken in de vijver, neem ik jullie mee terug naar het vaartochtje dat ik vrijdag met mijn fotomaatje heb gemaakt. Rond half elf ’s ochtends koersten we in westelijke richting over de Cornelisgracht bij Giethoorn …
Na enige tijd doken we rechtsaf onder een brug door. Daar lieten we de bewoonde wereld voorlopig even achter ons om de Wieden te doorkruisen. Voorbij de brug kwam ons een sloep tegemoet. “Niet te snel opzij gaan,” zegt Jetske in voorkomende gevallen, ‘wij hebben een stalen boot hij niet …” 😉
Niet veel later doken we een stuk bos in, dat ik herkende van eerdere vaartochtjes met Jetske in deze contreien. Ik vind dit steeds weer een bijzonder stukje van de route …
Omdat Jetske het gebied ongeveer net zo goed kent als haar broekzak, zoekt ze graag routes op waar de gemiddelde toerist zich niet waagt met zijn motorbootje. Losgeslagen pollen riet en een overdaad aan waterplanten maakten de vaart steeds smaller en vormden een bedreiging voor de schroef van de buitenboordmotor. Maar Jetske is zoals bekend voor geen kleintje vervaard en hanteerde met vaste hand de vaarboom om voorbij de hindernis te komen …
Daarna vervolgden we onze route weer door de smalle vaart tussen de uitgestrekte rietvelden …
– wordt vervolgd
Mijn ‘dagje offline’ werd gisteren echt van vroeg tot laat een volle dag offline. Dat overkomt me niet zo vaak, maar het is me prima bevallen. Nadat ik rond half tien ’s ochtends in de auto was gestapt, staken mijn fotomaatje en ik een uurtje laten in Giethoorn van wal in een punter met buitenboordmotor om een vaartochtje door de Wieden te maken …
Jetske – die de grachten, vaarten en plassen in de omgeving bijna kent als haar broekzak – maakte er weer een mooie tocht van. Door smalle vaarten, omgeven door bomen of rietland, zetten we via Dwarsgracht en Jonen koers naar de Beulakerwijde. Daar ontdekten we, dat we helaas te laat waren om de jonge zwarte sterns nog te kunnen zien. De nestvlotjes lagen er kaal en verlaten bij …
Al met al werd het een prachtige dag in de Wieden. Het was er heerlijk met een verkoelend windje over het water. Het ging mis, toen ik bij terugkomst in de hitte weer vaste wal onder mijn voeten had. Ik had nog geen 10 meter over een verharde weg gelopen, toen alle kracht in één keer uit mijn benen vloeide. Jetske zag het gebeuren en moest me naar de auto helpen …
Na een paar bakjes koffie en wat water keerde de kracht bij Jetske in de tuin weer voldoende terug om naar huis te kunnen rijden. Dat doet hitte dus met MS. En dat is toch schrikken na de vlotte kuier van woensdag met Ria in de Ecokathedraal. Afijn, vandaag blijf ik lekker thuis. Passen jullie ook wat op jezelf?
Terwijl wij in de richting van Giethoorn voeren, kwamen we onderweg de Ecowaterbus ‘Giethoorn’ tegen. Dankzij de fluisterstille ecowaterbussen, die dagelijks enkele afvaarten vanuit Giethoorn en Blokzijl naar het bezoekerscentrum de Wieden bij Sint Jansklooster onderhouden, is het mogelijk om varen, wandelen en fietsen door de Wieden te combineren …
Niet veel later voeren we langs een uit het water oprijzend kunstwerk: de Beulaker Toren. Een paar meter onder de oppervlakte van de Beulakerwijde ligt het verdronken dorp Beulake. Eind 18e eeuw werd rond het dorp door bewoners zoveel turf gestoken, dat de Zuiderzee het kwetsbare dorp in de nacht van 22 november 1776 tijdens een hevige storm volledig overspoelde. Volgens de overlevering was alleen de kerktoren nog jarenlang boven het water zichtbaar. Op de plaats van de toenmalige kerk staat nu een nieuwe torenspits. Er wordt gefluisterd, dat je de torenklok heel soms nog kunt horen luiden. De Beulaker Toren is een kunstwerk van Alphons ter Avest …
Na het indrukwekkende verhaal van de ondergang van Beulake, richtte ik de camera op de weinige andere boten die op dat moment op het water waren. Vooral de oude houten zeilboot op de derde foto en de zeilpunter op de vierde foto vind ik zelf erg mooie boten. Zelf zou ik er overigens weinig aan hebben, want zeilen kan ik niet …
Na enige tijd zette Jetske de buienboordmotor uit, waarna ze de vaarboom weer tevoorschijn haalde. Het plan was om nog even een plekje in de luwte te zoeken waar we nog even wat konden drinken. Dit maal gebruikte ze de vaarboom niet alleen om de boot eraan vast te binden …
Nadat we half juni voor het eerst samen een dagje op fiets en iLark op pad waren geweest, maakten fotomaatje Jetske en ik op de laatste dag van de record warme maand juni voor het eerst sinds 2016 weer eens een vaartocht door de Wieden. Rond 10:45 uur gooiden we de trossen los …
Ik kreeg een plekje in het midden van de boot toegewezen, waarna Jetske de motor startte. Jetske, die in haar tienerjaren als het zo uitkwam al als stuurvrouw aan het roer van een rondvaartboot stond, kent de wateren in de Weerribben en de Wieden op haar duimpje. Het voordeel daarvan is, dat ze me met dit vaartochtje weer langs mooie, hier en daar onverwachte plekjes wist te voeren …
In rustig tempo tuften we de Wieden in. Nadat we een tegemoetkomende kano waren gepasseerd, doken we een stuk bos in. Daar zat o.a een jonge spreeuw in een boomtop. Eenmaal aan de andere kant van de bosschages voeren we na enige tijd onder een bruggetje door het lintdorp Dwarsgracht binnen …
Vorige week zaterdag ben ik samen met Jetske weer een dagje op pad geweest in de Kop van Overijssel. We hadden afgesproken om bij goed weer het rietland in te gaan. En gelukkig was het goed weer, het werd zelfs een stralende dag. Onderweg naar het riet, maakten we eerst nog even een tussenstop op het erf bij de rietsnijder thuis. Daar is namelijk de jaarlijkse lammerij weer begonnen …
Behalve een schaap met twee lammetjes die lekker lagen te slapen, was er ook een zwart schaap met een pas geboren lammetje. Zodra één van de twee witte lammetjes wakker was, nam hij snel de benen om eens te kijken wat er bij de buren toch allemaal gebeurde. Zijn nog wat slaperige broertje of zusje had het nakijken …
Terwijl zwart en wit elkaar ontmoetten bij het hek dat hun verblijven scheidde, begon het achtergebleven witte lammetje aan zijn ontbijt. Al snel mengde het tweede lam zich ook bij het buffet. Even kijken of er nog een plekje aan de bar was. Ja hoor … bingo …
Mijn fotomaatje Jetske heeft hier een mooie fotoserie gemaakt van de kinderen bij de lammetjes.
Afanja's Weblog 