Wat is dit nu weer …?
Laten we maar even uitzoomen …
Tagarchief: hout
In het water
Zie erin wat je wilt, maar het is en blijft een houten stronk in het water …
Het jaar van de wesp
2024 is uitgeroepen tot het Jaar van de Wesp. In Nederland komen meer dan 5000 soorten wespen voor. En dat zijn lang niet allemaal limonadewespen. De meesten wespen eten muggen of ruimen kadavers op en niet onbelangrijk ze bestuiven bloemen. Wespen zijn fascinerend, veelzijdig en onmisbaar! Op de foto hieronder staat een gewone wesp of limonadewesp, die zijn antennes aan het poetsen was, op het moment dat ik hem fotografeerde …
Dat het met de insecten over het algemeen slecht gaat, is wel bekend. Om te onderzoeken hoe het gesteld is met de wespen, wordt van 17 t/m 25 augustus de Nationale Wespentelling gehouden. Hoe je daar aan mee kunt doen, kun je hier lezen: Nationale Wespentelling …
In onze tuin heb ik dit jaar nog vrijwel geen wespen gezien. Daarom heb ik even een paar foto’s uit het archief gehaald van een middelste wesp. Ik zou ze op het terras op drukke dagen niet direct vrienden noemen, maar ik zou de wespen toch niet graag willen missen, daarvoor spelen ze op diverse vlakken een te belangrijke rol …
Op naar ‘de Kaap’
We lopen terug over de Westhavenkade in de richting van de Scheepswerf …
Ter hoogte van de Botterschuur valt mijn oog nu op wat attributen uit de scheepvaart, die op de kade aan de waterkant zijn uitgestald…
We volgen de wandelroute en lopen opnieuw langs Scheepswerf Westhaven. Ik kan het niet laten toch nog even een paar roestplaatjes te schieten …
Aangekomen in de noordwesthoek van de werf stuit ik nog op een informatiebord over de geschiedenis van Scheepswerf Hakvoort, zoals de werf van origine heette naar de eerste eigenaar …
Als we de Westhaven korte tijd later achter ons hebben gelaten, ben ik blij dat de Kaap eindelijk weer in zicht komt … restaurant de Kaap wel te verstaan, want ik ben er intussen hard aan toe om even te kunnen zitten …
– wordt vervolgd
Rond het vogelbad
Ik heb mezelf altijd een ‘kind van de winter’ genoemd. Het kon me niet koud genoeg worden, ik heb altijd van ijs en sneeuw gehouden. Vandaag de dag voel ik me nog steeds een ‘kind van de winter’, ik heb alleen wat meer tijd nodig om aan de kou te wennen. Als gevolg van de MS is mijn inwendige thermostaat helaas defect geraakt. Dat betekent dat ik ’s zomers meer tijd nodig heb om aan hitte te wennen en ’s winters heb ik meer tijd nodig om aan kou te wennen. De afgelopen dagen ben ik daarom nog niet verder gekomen dan de tuin …
Daar is het voor de vogels ook wennen aan de licht winterse omstandigheden. Voer is er genoeg voor ze hier, dat is het probleem niet. Ze moeten alleen hun bad missen, terwijl daar tot halverwege deze week dagelijks door diverse vogels gebruik van gemaakt werd. Om te voorkomen dat ze er bij lichte dooi toch een duik in nemen, heb ik er gisteren een steen in gelegd. De mussen en mevrouw merel keken er eerst wat vreemd tegenaan, maar ik geloof dat ze de boodschap wel hebben begrepen …
Vanmorgen lag er een heel dun laagje minuscule ijskorreltjes in de tuin. Intussen ligt de temperatuur rond het vriespunt. Straks maar eens een laagje lauw water rond de steen gieten, dan kunnen de vogels hun snaveltjes er weer in dippen als ze daar behoefte aan hebben …
Oud hout in het bos
Nadat we de Burmaniazuil en de Poppestien hadden bekeken, liepen we door het bos terug in de richting van het landhuis. Ook hier troffen we monumentale, deels holle bomen aan …
Rond één van de bomen lagen grote stukken van afgebroken takken. Een van die stukken oud hout heb ik eens van dichterbij bekeken. Ik houd wel van dit soort natuurlijke stillevens …
We liepen terug in de richting van ‘de Slotplaats’. Daar wil ik jullie tot slot van deze serie nog een bijzonder tuinornament uit de 18e eeuw laten zien …
Een zwetende zwam
Een week of drie geleden zag ik tijdens een boswandeling bij Heidehuizen een paar paddenstoelen met een gele hoed op een paar afgezaagde stukken boomstam staan …
Dichterbij gekomen, zag ik dat ze nog meer glommen dan porseleinzwammen. Kwam het door de regen die er diep in de nacht was gevallen? Ik kon het me nauwelijks voorstellen, want dat was al ruim 7 uur geleden. Het moest dus ergens anders door veroorzaakt Rond die tijd las ik in een logje van Edward McDunn iets over ‘Guttatiedruppels’ …
Daar ben ik eens verder naar op zoek gegaan. Bij ‘Nature Today’ las ik: ‘Na een flinke regenbui is de natuur nat en hangen er overal druppels. Maar als het niet geregend heeft, is het een bijzonder en opvallend gezicht: een houtzwam waarbij grote druppels “zweet” aan de groeirand hangen. Deze druppelvormige vochtuitscheiding komt zowel bij sommige bladplanten, zoals Vrouwenmantel, als bij sommige paddenstoelen voor. Het verschijnsel wordt guttatie genoemd en ontstaat als de paddenstoel in de groei grote hoeveelheden vocht opzuigt en het overschot aan water kwijt moet. Het resultaat zijn dan grote druppels vocht aan de rand van de groeiende zwam. Is het vocht dat de zwam opzuigt gekleurd door stoffen die erin zitten, dan kunnen de druppels deze kleur ook aannemen. Bij sommige paddenstoelen kunnen de druppels zelfs bloedrood kleuren …’
Die guttatiedruppels waren niet het enige wat deze paddenstoel, waarvan ik geen idee heb hoe hij heet, als extraatje te bieden had. Toen ik door de knieën ging om even onder het rokje te gluren, zag ik er ook nog een grote naaktslak op zitten (foto linksonder). Op de tweede foto hieronder zie je hoe de paddenstoel er 10 dagen later uit zag …
Afanja's Weblog 