Een zwaan en 2 lepelaars

De strakblauwe lucht lokte me gisteren al snel naar buiten. Na de koffie ben ik in de auto gestapt om een ritje naar de Jan Durkspolder te maken. Daar draaide de windmotor aan de Geau heel bedaard zijn rondjes. Aan de oostkant van de vogelkijkhut stond een groep van pakweg 20 ganzen halverwege de plas in het water …

Na enige tijd vloog er een knobbelzwaan langs de oostelijke oever van de plas voorbij. Hij gaf me de kans om eindelijk de onlangs ingestelde ‘vogelknop’ op mijn camera eens te proberen …

Toen ik even later die ganzen nog eens goed bekeek en verder inzoomde, zag ik dat er aan de rechterkant van de groep twee lepelaars tussen de ganzen stonden. Leuk om de eerste twee lepelaars van de kleine kolonie, die meestal aan de westkant van de plas huist, al op 1 februari te kunnen begroeten …

Terugkomend uit de hut heb ik nog even overwogen om op onderzoek te gaan naar het waarom van de rijplaten die kennelijk onlangs over het zandpad zijn gelegd. Mijn onderdanen verkeerden in goeie conditie, maar na een meter of tien hield ik het toch maar voor gezien. De natte rijplaten waren akelig glad, en dat maakte het lopen niet fijner. Het bordje ‘(Brom)fietsers Afstappen’ zal er ook wel niet voor niets geplaatst zijn. Later nog maar eens kijken …

Retentiepolders onder water

Meestal zijn we op vrijdag samen op pad, maar vanwege het trieste en regenachtige weer van vorige week vrijdag besloten fotomaatje Jetske en ik om het maar een paar dagen uit te stellen. En zo gingen we maandag samen op pad langs een paar ondergelopen retentiepolders bij Smalle Ee en It Eilân. We begonnen helemaal achteraan bij de oude petgaten aan de zuidkant van de Bûtendiken (Google Maps)

Maar daar was het ons niet om te doen, wij kwamen voor de watervlakte die ten noorden van de Bûtendiken was ontstaan, nadat Wetterskip Fryslân vorige week besloot om de retentiepolders onder water te laten lopen. De harde wind zorgde ervoor dat er ondanks de vorst nog nauwelijks ijs op het water lag …

Terwijl Jetske zich bezig leek te houden met de ijsrandjes langs de walkant, richtte ik mijn camera op de ijsklompjes, die door wind, water en vorst vlak boven de waterlijn werden gecreëerd. Ik liet daar gisteren ook al een foto van zien …

Af en toe even een tussenstop makend voor wat foto’s, reden we stukje bij beetje terug in oostelijke richting. Bijna weer bij Smalle Ee maakten we de laatste tussenstop ter hoogte van de bomen die sinds het weekend ineens diep in het water stonden. Een aantal knobbelzwanen zette koers naar de bomen. Eén van de zwanen was zo slim om zijn vleugels als zeilen te gebruiken …

Een moment later brak de lucht voor het eerst die dag even mooi open. Een randje rietje lichtte meteen prachtig op. Dat smaakte naar meer! Maar eerst moesten we even langs ons huis, want met de te dunne handschoenen die ik droeg, zouden mijn vingertopjes een fotokuier op It Eilân niet overleven …

Ik sluit af met drone-opnamen die oud-studiegenoot Fred Kok vorige week vrijdag heeft gemaakt van de ondergelopen retentiepolders bij Smalle Ee …

Moeders trots

Tijdens een van mijn tochtjes door de omgeving zag ik onlangs een trotse zwanenmoeder met haar kroost in linie door een vaart zwemmen. Op zo’n moment is het met de iLark dan toch net een stukje makkelijker om op tijd te stoppen voor een kleine fotosessie dan met de auto …

Jonge zwanen op Azeven Noord

Na een korte wandeling bij de grootste pingoruïne op bedrijvenpark Azeven Noord, heb ik nog even een rondje over het bedrijvenpark gemaakt met de auto …

Bij één van de waterpartijen elders in het gebied zag ik een paar zwanen met drie jongen. Natuurlijk heb ik de auto een stukje verderop even aan de kant gezet om vervolgens op gepaste afstand even een paar foto’s te kunnen maken …

Mevrouw zwaan bleef me alert en toch ook met een wat wantrouwige blik volgen tot ik weer in de auto zat. Het was een fijne gewaarwording om die zwanenfamilie in alle rust op dat bedrijventerrein aan te treffen …

Een oude natuurspeeltuin

Nadat ik bij het Bezoekerscentrum van Natuurmonumenten in de Weerribben-Wieden was neergestreken bij één van de picknicktafels, viel mijn oog op een speeltuintje aan de andere kant van het paadje …

Mijn nieuwsgierigheid was gewekt, omdat ik in mijn werkzame leven ook een tijdlang ‘speelgelegenheid’ in mijn portefeuille heb gehad. Hoewel het erg klein was, was dit in de basis toch wel een speeltuintje naar mijn hart. Een lekker ruig en licht heuvelachtig stukje land met wat houten speeltuigen en een waterbaantje. Een terreintje dat natuur en avontuur op kleine schaal herbergt, een terreintje zoals ik het ook uit mijn eigen jeugd nog ken …

Toen ik me even later weer op de andere kant richtte, zwom een knobbelzwaan traag en sierlijk voorbij …

In de verte zag ik Aafje en Pepijn stilaan weer dichterbij komen. Zo te zien wist Aafje Pepijn’s aandacht nog steeds vast te houden met boeiende informatie over terrein en omgeving …

Terwijl donkere wolken zich samenpakten boven de Beulakerwijde, lieten we ons op het terras nog even verleiden om een ‘best wel droge lekkere koek met zonder slagroom te eten’, zoals Pepijn het later samenvatte …

Juveniele zwaan op zwak ijs

Bijna terug bij de auto, besloot ik na mijn kuier langs het rietland nog even een klein stukje over het voetpad langs it Krûme Gat te lopen …

Erg ver kwam ik daarbij niet. Nog maar nauwelijks op het pad, keek ik even naar rechts. Daar zag ik tussen de rietstengels door een stukje verderop een juveniele zwaan op het ijs staan …

Om hem ook nog even vanuit een andere hoek te kunnen fotograferen, liep ik een stukje terug langs de Binnenringvaart in de richting van de plaats waar ik zo straks ook al was geweest …

Hij leek er niet erg op gesteld te zijn om nog tijdens het ochtendtoilet te worden geportretteerd en nam de benen. Daarbij kwam hij al snel tot de ontdekking dat het ijs nog verraderlijk dun was …

Na een laatste portret van deze mooie jongeling, die zich voor het eerst van zijn leven op en tussen het ijs voortbewoog, werd het voor mij tijd om op zoek te gaan naar een warme stal …

Zwanenbalts, een gracieus liefdesspel

Ik kom tot een afronding van mijn eerste bezoek aan het plas-dras gebied in de Mieden onder de rook van Gerkesklooster-Stroobos …

Ik stond al op het punt om te vertrekken, toen ik een stukje verderop nog twee knobbelzwanen zag, die duidelijk in een amoureuze bui waren …

Even dreigde een derde partner zich met het spel te willen bemoeien, maar die werd snel afgewimpeld …

Daarna begonnen ze lieflijk en gracieus om elkaar heen te draaien, af en toe koppen en snavels even fijntjes langs elkaar wrijvend …

Uit de blikken op de laatste foto van de bovenstaande serie meende ik op te mogen maken, dat mijn aanwezigheid hier niet meer op prijs werd gesteld. Terwijl ik mijn camera weg legde, dobberde het amoureuze tweetal zachtjes kopjes wrijvend verder op de sloot …