Een bemoste dode boom

Bij het punt waar het blauwgrasland begint, maakte ik rechtsomkeert om terug te lopen naar de parkeerplaats. Waar ik op de heenweg mijn blik vooral op de noordkant van het Weinterper Skar had gericht, keek ik nu meer naar de zuidkant …

Of het een kwestie is van verzuring of vernatting, weet ik niet, maar er staan verschillende dode bomen in het terrein. Van het meest fotogenieke exemplaar heb ik de onderstaande serie gemaakt …

Het was een korte, maar mooie wandeling, maar na deze fotosessie werd het echt tijd om naar de auto te gaan.

Kleine zonaanbidders

Het duurde niet eens zo lang of Jetske meldde, dat ze een tweede boomkikkertje had gevonden. Dit tweede exemplaar zat wat verder weg, zodat de trekkingstokken eraan te pas kwamen om me bij haar te voegen. Het was de moeite waard om deze boomkikker op een lekker warm en zonnig plekje op een stuk boomschors te zien liggen …

Een kleine stukje verderop lag een levendbarende hagedis op een beschut plekje te zonnen. Toen Jetske hem ontdekte lag hij helemaal opgerold en was hij in diepe rust. Na enige tijd werd hij wakker. Nadat hij wat om zich heen had gekeken, verdween hij in het struweel …

Met dank aan de tipgever die de juist plek aanwees en mijn fotomaatje die me ernaar toe reed, sluit ik dit hoofdstuk af met een laatste (wat grotere) foto van de eerste boomkikker. Ik heb ervan genoten om die diertjes in alle rust in de zon te zien liggen. Natuurlijk heeft fotomaatje Jetske ook deze keer weer fijne achtergrondinformatie geschreven bij haar fotoserie: ‘Boomkikkers’

Intussen liet ik mijn blik afdwalen naar hetgeen zich verderop afspeelde. Daar was de actie, en dus moest ik daar ook nog maar even een kijkje nemen …

– morgen meer van de pony’s

Tot de dood ze scheidt

Het restant van de tak die al voor 2006 van de dikke boom was afgebroken, wordt door de natuur gestaag verder afgebroken …


Waar ooit die dikke tak in zijn geheel aan de boom zat, zit nu een gapend gat …

De stomp van de tak die recenter is geamputeerd ziet er ook niet echt gezond uit. Daar lijkt zich een zwammenkolonie te hebben gevestigd. Hoewel ze er aan doen denken, lijken het geen elfenbankjes te zijn. Ze zien er in ieder geval heel anders uit dan de elfenbankjes in onze tuin. Over wat voor zwammen het wel zijn, geeft Obsidentify geen duidelijkheid …

Diverse bomen zoals o.a. de beuk hebben het momenteel zwaar in ons veranderende klimaat. Veel bomen redden het niet en beginnen vanaf de bovenkant langzaam af te brokkelen, andere bomen worden noodgedwongen gekapt om gevaarlijk situaties door vallende takken te voorkomen. Hoe het met deze twee ook verder gaat, het lijkt me duidelijk dat ze elkaar tot steun zullen blijven tot de dood hen scheidt …

Terug bij de dansende bomen

De boswandeling waarover ik eerder deze week schreef, moest me terugbrengen naar de dansende bomen die ik in maart 2006 heb gefotografeerd. Met mijn langetermijngeheugen is nog altijd niet zoveel mis, want hoewel ik er sindsdien niet meer was geweest, liep ik er zo weer naar toe …


Ze staan er dus nog. Maar de jaren hebben hun tol geëist. Dansen zoals ze dat 17 jaar geleden deden, zit er niet meer in. Na de amputatie van één van zijn ooit zo machtige armen, kan hij haar niet meer zwierig omhoog werpen om haar vervolgens weer stevig op te vangen …

Het is nu echt schuifelen geworden. Maar ze hebben elkaar nog. Iets minder verstrengeld dan 17 jaar geleden staan ze nog heel innig samen aan de Beakendyk (Google Maps)

Dansende bomen

Dirk publiceerde op zijn weblog deze week een foto van een paar verliefde bomen. Nu houd ik op zijn tijd wel van een geintje. Ik vond dat de bomen op Dirk zijn foto eigenlijk weinig verder kwamen dan onschuldig wat met blozende wangen tegen elkaar aan leunen. Het doet me aan de eerste ‘kealleleafde’ of ‘kalverliefde’ denken. Wel lief hoor, maar het stelt weinig voor en erg lang duurt het vaak niet …


Maar ze deden me wel denken aan een paar andere bomen. Het was maart 2006, toen ik dit stel ergens langs de Beakendyk in het bos tussen Siegerswoude en Bakkeveen zag staan. Ik was meteen gefascineerd door dit koppel. Innig verstrengeld stonden ze daar vlak naast het fietspad. Nadat ik deze fotoserie van ze had gemaakt, vervolgde ik mijn wandeling. Ik was nog maar nauwelijks op weg, of er liep een rilling over mijn rug. Ik wendde mijn hoofd nog eens in hun richting … ze leken echt te dansen …

Ze waren in 2006 duidelijk al op leeftijd. Weer, wind en natuur knaagden al flink aan hun bestaan als stel. Ik weet waar ze 17 jaar geleden ongeveer stonden. Zouden ze er nog steeds staan? Ik vrees het ergste, maar misschien ga ik binnenkort ter plekke eens op verkenning …

Fragmenten van een boom

Een boom langs het fietspad bij Heidehuizen had wel vaker mijn aandacht getrokken. Vorige week ben ik er eens even wat langer bij blijven staan om er wat foto’s van te maken …

Een oude stobbe

Wat doe je tijdens een herfstwandeling wanneer het kleurrijke bladerdek ter plekke wat tegenvalt en de paddenstoelen zijn verdwenen? Precies, je kijkt eens wat om je heen of er verder wat valt te ontdekken. Daarbij gleed mijn oog over de oude stobbe, waarmee ik het vorige logje afsloot …

Ik liep er eens omheen en ontdekte daarbij dat die oude boomstronk met wat fantasie qua vorm wel wat deed denken aan een groene, begroeide versie van Uluru of Ayers Rock. Ik zocht een droog plekje onder het bladerdek op de bodem en zakte daar door de knieën om wat foto’s te maken van de ‘rotswand’. Wat een pracht aan kleuren en vormen tussen al die gaten als grotten

Nadat ik overeind was geklauterd liep ik terug naar het fietspad. Daar bedacht ik me dat mijn benen nog verrassend goed aanvoelden. Daarom besloot ik het erop te wagen om door te lopen naar het vennetje, een stukje voorbij de bocht in het fietspad in de verte …