Het was weer een prima dag met mijn fotomaatje gisteren. We hebben gezien waar we voor kwamen, en het was mooi en warm weer. Al met al kwam ik weer doodmoe, maar voldaan thuis. Dit was waar we onze dag mee begonnen. Daarover later meer …
Nu de temperaturen weer stijgen, ben ik maar weer overgeschakeld op de zomermodus. Daarbij probeer ik dagen met rust en activiteit maar weer wat af te wisselen. Daarom doe ik het vandaag, net als dinsdag, weer lekker rustig aan gedaan in de tuin …
We hebben zoals bekend geen grote tuin, maar zo her en der is er zeker in dit jaargetijden meestal wel wat te fotograferen. Dinsdagmiddag heb ik een kleine serie gemaakt van het open rollen van de varens. Dat vind ik elk jaar weer een boeiend schouwspel …
Mijn fotomaatje en ik hebben gisteren weer een prachtige dag gehad. Het was nog wat grijs toen we vertrokken, maar eenmaal op de plek van bestemming liepen we lekker in de zon. Toen ik daar al na enkele minuten vond waar we naar op zoek waren, kon de dag rond het middaguur al niet meer stuk. Eén dezer dagen zal ik er meer over vertellen en wat foto’s publiceren. Maar vandaag staat in het teken van rust en familiebezoek. In hoeverre die twee samen kunnen gaan, zal de dag wel leren …
De rust zoek ik eerst even lekker in eigen tuin. Daar kan ik elk voorjaar weer in alle rust met een mengeling van plezier en verwondering kijken naar het open rollen van de varens. Om jullie daar ook even van mee te laten genieten, ook vandaag weer foto’s in groot formaat…
In betere dagen liep ik regelmatig over het houten bruggetje in de verte rond dit petgat. Dat was nu duidelijk te hoog gegrepen, daarom had ik het ditmaal anders gepland. Eerst een stukje over het pad aan de oostkant, daarna even zitten bij de picknicktafel, en tot slot een stukje over het westelijke pad langs het petgat en dan weer terug naar af …
Zo gezegd, zo gedaan. Al snel zag ik langs het tweede pad een vliegenzwam staan, ongeveer op de plek waar ik hem verwachtte. Een verre voorouder van dit mooie exemplaar heb ik in het verleden al meermaals voor de lens gehad. Deze vliegenzwam maakte zijn naam waar met de strontvlieg die op zijn hoed zat. Eindelijk een echte vliegenzwam …
Daar waar het gewone pad overging in het vlonderpad, hield het voor mij die dag op. Het was me net wat te smal om daar met mijn nog wat wankel loopje met stok overheen te gaan. Rechtsomkeert was beter in dit geval …
Onderweg kwam ik nog langs een boom, die een mooie groene sok van mos droeg. Een paar varens die omhoog reikten naar de mooie schors maakten het beeld af …
Terwijl ik terugliep naar de parkeerplaats, bekroop me ineens het gevoel dat ik werd bekeken. Toen ik me omdraaide zag ik de oorzaak, langs het pad stond een boom met een soort van alziend oog. Hij zag dat het goed was. En het was inderdaad goed om weer even in de Deelen te zijn …
Ik pak de draad van het verhaal nog een keer op bij de wirwar van wortels en mossen naast het vlonderpad dat door een moerasachtig deel van De Deelen voert. Mossen zijn een belangrijke schakel in ecosystemen: ze produceren zuurstof, beschermen tegen erosie, scheppen een gunstig microklimaat voor het ontkiemen van allerlei soorten zaden en vruchten en bieden leefruimten aan vele kleine insecten …
Ook de mens heeft in de loop der jaren veel gebruik gemaakt van mossen voor o.a. brandstof, vloerbedekking, matrasvullingen, isolatiemateriaal en tegenwoordig ook de bloemsierkunst. Van dichtbij bekeken zijn het vaak verrassend mooie plantjes, maar ik kon er hier niet dicht genoeg bij komen voor een paar mooie macrofoto’s …
Nog even over het laatste deel van het vlonderpad en een stukje door het struikgewas, daarna kwam ik weer uit op de parkeerplaats. Maar dan wel aan de andere kant van de parkeerplaats. Bij Staatsbosbeheer gaat men er kennelijk van uit dat alle wandelaars aan deze kant beginnen. Hier staat namelijk een informatiebordje over het drijvende vlonderpad en over ‘de wonderlijke wereld van mos’. Als ik het had geweten, was ik aan deze kant begonnen …
Het was in ieder geval een prima ervaring en een aangenaam weerzien met De Deelen. Onderweg naar de auto aan de andere kant van de parkeerplaats hield ik nog even halt bij het tweede petgat. In de verte ligt het drijvende vlonderpad …
Ik sluit af met een dromerige weerspiegeling van het bruggetje drijvende vlonderpad en de bomen aan het eind van het petgat. Ik denk, dat ik hier in de loop van het jaar nog wel een paar keer een kuier zal maken …
Nadat ik het bruggetje achter me had gelaten, had ik weer enige tijd vaste grond onder mijn voeten, zoals dat bij de meeste paden gebruikelijk is. Al snel werd het het pad echter vervangen door een vlonderpad dat er al jaren ligt …
Dat is op zich geen probleem, maar echt breed is dat vlonderpad niet. Ik loop dan wel een stuk stabieler dan een halfjaar geleden, maar op een pad van drie planken breed voel ik me toch niet echt op mijn gemak. En dat werd er niet beter op, toen ik halverwege het eerste deel van het pad, (foto linksonder) achter me meerdere keren het langgerekte ‘kieuwww … kieuwww’ van de buizerd hoorde. Ik bleef even staan en draaide me voorzichtig om. Er cirkelden twee buizerds boven me. Vlak voordat ik er een foto van kon maken, naderde er vanaf de andere kant een wandelaar. “Moai no …,” zei hij. Gelukkig kon ik me vasthouden aan een berkje langs het pad, terwijl we langs elkaar schuifelden …
Het vlonderpad, dat uit meerdere delen bestaat, voert door een moerasachtig deel van het gebied. Het is een plek waar vooral varens en diverse mossen het goed doen …
De wortels van struikgewas dat gewend is het de voeten in het water te staan vormen in drogere tijden mooie plekjes waar mossen zich kunnen vestigen …
Ik sluit dit deel vandaag af met een klein natuurlijk stilleven. Morgen bereiken we het eindpunt …
Nadat een groepje mussen nog even tuin in de al goeddeels kale prunus had zitten ravotten, was het stil in de tuin vanmorgen. Geen gebrom of gezoem van insecten, geen gefladder van een vlinder of een jagende juffer. Droogte en de stilaan naderende herfst tekenen het beeld van de tuin …
De varens zijn het aanzien niet meer echt waard, het totaalbeeld biedt een bizar rommelig beeld. Maar er is zoveel meer dan een totaalbeeld. Daarom heb ik mijn krukje vanmorgen na de koffie eens even naast de varens gezet om er wat details uit te lichten …
Afanja's Weblog 