Ook vandaag hebben we hier weer een onbestemd grijs weerbeeld, daarom gooi ik er nog maar wat foto’s van anderhalve week geleden tegenaan …
Terwijl ik een ritje door het gebied tussen Drachten en Earnewâld maakte, trokken er een paar sneeuwbuien over. Ik houd wel van die winterse dynamiek …
Ergens rond half januari heb ik mijn glazen bol – een zogenaamde lensbal – maar eens meegenomen naar de sneeuw de tuin …
Liggend in de sneeuw in het vogelbad, heb ik de lensbal in winterse omstandigheden kennis laten maken met onze heksenbol …
Voordat het voorjaar zijn intrede doet, wil ik nog wat van mijn sneeuwfoto’s kwijt. Om te beginnen wat foto’s, die ik in de tuin heb gemaakt van vogels in de sneeuw. De meest bijzondere gast die zich de laatste tijd een aantal keren heeft laten zien en horen, is de grote bonte specht, die graag eens wat komt hameren in de hazelaar. In de sneeuw blijkt hij helemaal niet zo wit te zijn …
De merels zijn zomer en winter graag te gast in onze tuin, maar in de sneeuw had ik ze al lang niet meer kunnen fotograferen. Ook een paar koolmezen komen regelmatig even langs om te zien of er nog wat lekkers te halen valt. De laatste van het onderstaande drietal is één van de houtduiven. Die ben ik liever kwijt dan rijk, maar het heeft er alle schijn van dat ze dit jaar weer een nest in onze hazelaar willen bouwen …
Met stip het leukste vogeltje dat we ’s winters vaak bij de voederplek op het terras zien, is het roodborstje De afgelopen weken liet hij zich dagelijks even zien. In de sneeuw is hij nog leuker dan anders …
Het jaar is nog maar enkele weken oud, maar ik heb nu al veel meer foto’s gemaakt dan ik op mijn weblog kwijt kan. Daarom heb ik maar weer een greep in het archief gedaan. Deze foto’s van een aalscholver heb ik 8 januari gemaakt …
Nadat fotomaatje Jetske en ik op It Eilân een fotokuier hadden gemaakt langs de onder water gezette retentiepolder, zat er op de terugweg een aalscholver op een meerpaal naast de voetgangersbrug …
Nadat hij me de kans had gegeven om een paar profielfoto’s van hem te maken, dook hij na een korte vlucht het water in om de zon tegemoet te zwemmen …
Om de vergelijking met dat oude autootje van gisteren nog wat verder door te trekken, heb ik vandaag een paar foto’s van een qua formaat beter passend oudje …
Na afloop van een fotokuier tussen paddenstoelen en mooie herfsttinten bij Heidehuizen, trof ik deze gouwe ouwe Coca-Cola-truck tijdens een ritje in de buurt van Hoornsterzwaag aan. Hij ziet er nog niet echt vastgeroest uit, in dat opzicht doet hij het drankje wel eer aan …
Ik heb geen idee hoe oud de truck is, maar ik vond hem – samen met de kleine Engelse taxi, die er vlak achter staat – een kleine fotoserie zeker waard …
Maar niet altijd. Daar kan het bij mij momenteel in ieder geval niet aan liggen. Ik ben 2024 toch niet echt heel rustig begonnen, vooral de eerste anderhalve week heb ik allerminst stil zitten rusten. Met dagelijkse ritjes en fotokuiertjes heb ik volop genoten van de hoogwatersituatie en het daarop volgende wintertje. Misschien heb ik juist wat teveel gedaan in die periode. Met MS weet je het toch nooit …
Feit is, dat het letterlijk en figuurlijk allemaal niet lekker loopt momenteel. Een ritje naar de Jan Durkspolder en een middagje Leeuwarden waren meer dan genoeg deze week. Verder beperk ik mijn lichamelijke activiteiten tot mijn korte loopjes in de tuin en maak ik af en toe een virtueel ritje op de hometrainer. Achter de pc ben ik vooral wat aan het klooien met foto’s, want als ik een stukje lees, dan nemen de letters al snel een loopje met me door te gaan dansen en vallen de oogjes dicht. Ik voel me eigenlijk een beetje als deze oude Engelse taxi, die ik vorig jaar ergens bij Hoornsterzwaag langs de weg zag staan …
Dus als jullie me eens een dagje missen, dan heb ik vertraging opgelopen, omdat ik tijdelijk ergens in mijn dagelijks doen en laten ben vastgelopen of zo. Het zal zijn tijd weer even moeten hebben. Maar ik kom terug!
Aafje en ik hadden in december een arrangement gekregen voor de musical ‘De Tocht’, die sinds 1 oktober vorig jaar speelt in het speciaal voor deze voorstelling gebouwde Friso Theater in Leeuwarden. Gistermiddag hebben we de voorstelling bijgewoond en we hebben ons er prima mee vermaakt. Na binnenkomst hebben we meteen een ravitailleringsstop gemaakt bij een koek & zopie tentje, want je moet bij zo’n monstertocht goed voor de inwendige mens zorgen. Chocolademelk met slagroom en oranjekoek, een geweldige binnenkomst …
‘De Tocht’ vertelt het verhaal van een groep vrienden, die in hun kinderjaren hebben afgesproken om samen de volgende Elfstedentocht te rijden. Zesentwintig jaar na de vorige editie van de tocht is het in de winter van 2023-’24 zover, de zestiende Elfstedentocht kan worden georganiseerd. De kinderen zijn inmiddels volwassen geworden en hebben allemaal een eigen leven opgebouwd, ieder met zijn problemen en obstakels. De Elfstedentocht blijkt dan een ontdekkingstocht om te zien of de band van vroeger nog bestaat. Wat is er nog over van hun vriendschap …?
Het verhaal is wat dunnetjes en de acteurs konden me niet steeds overtuigen. Maar voor oog en oor is deze tocht één groot feest. Met een live orkest dat onzichtbaar voor het publiek in de coulissen zit te spelen, draaien tientallen figuranten hun rondjes over het ijs. Dat doen ze op een ijsbaan met een oppervlakte van bijna 2.000 vierkante meter, die via een ingenieuze constructie om de tribune heen draait. Met behulp van grote verschuivende videoschermen wordt het publiek meegenomen op de barre tocht langs de elf Friese steden. Van de gezellige sfeer onderweg tot het lijden van de schaatsers, die struikelend over keihard ijs, verblind door zware sneeuwbuien hun weg zoeken. Als er op enig moment dan ook nog een snijdende wind door de zaal waait, wordt dat pijnlijk afzien van de toerrijders letterlijk voelbaar …
*Dankjewel, Nils, we hebben ervan genoten!
Afanja's Weblog 