Krakeenden in De Deelen

Na de eerste stop van de dag aan het begin van De Deelen vervolgden we onze weg naar de parkeerplaats aan het eind van de weg. Daar vandaan maakten we twee hele korte kuiertjes door de nevel die tussen de bomen en boven het water hing …

Aan de overkant van het petgat zagen we een eend van wal steken. “Krakeenden,” fluisterde Jetske me meteen toe. Al snel verscheen er een tweede exemplaar, korte tijd later gevolgd door nog een paartje. Gevieren vervolgden ze hun weg over het stille en nevelige water in De Deelen …

Mist in De Deelen

Het leek een mooie dag te worden, toen ik vrijdagochtend mijn eerste rondje door de tuin liep. De lucht was voor verandering eens helder. Lang zou dat echter ook die dag weer niet duren.

Toen Jetske en ik anderhalf uur later Drachten achter ons lieten om een ritje te maken, was de lucht aan alle kanten dichtgetrokken. Ook op de Hooivaartsweg, de weg naar De Deelen, was het mistig. Het eerste petgat waar we even stopten, leek in de verte in het niets op te gaan. ‘Villa Sterk’, de moderne stolpboerderij van boekenhandelaar en kunstliefhebber Steven Sterk, ging met het mistige weer nog meer op in de omgeving waar het voor is ontworpen …

En toen kwam de regen

Ik kom tot een afronding van het zonnige kwartiertje dat Jetske en ik vorige week vrijdag hadden in De Deelen. Naar mate de bui dichterbij kwam, werd de lucht donkerder …

Daardoor werden de kleuren van door de felle zon belichte bomen en struiken op de oostelijke oever nog wat intenser. Intussen was de bui zo dichtbij gekomen, dat de eerste druppels kringetjes in het water begonnen te tekenen …

Ik liep terug naar het begin van het petgat, waar ik nog snel een paar foto’s maakte van het boothuis van Staatsbosbeheer aan de overkant van het water. Van enkele druppels was intussen al lang geen sprake meer …

Ik zat al lekker droog in de auto, toen Jetske even later ook weer tevoorschijn kwam van haar wandeling langs het petgat. De brede glimlach op haar gezicht verried haar tevredenheid over haar cameratas op wieltjes, vertelde ze even later. Ook op het modderige pad kon ze er goed mee uit de voeten en liep ze vele malen lichter dan met haar zware rugtas met camera’s in het recente verleden …

Het boompje en de zilverreiger

Ik heb nog een paar foto’s gemaakt bij het eerste petgat bij de parkeerplaats, waarbij het me niet direct om de kleuren van lucht, water en riet ging …

Het was nog steeds droog en Jetske vermaakte zich daar ergens bij het eind van het petgat prima, vermoedde ik. Ik besloot me nog even uit te leven met het meerstammige boompje en de grote zilverreiger die daar ver achter stond …

In een zee van goud

Voor de verandering ben ik het (beeld)verslag van mijn dag met Jetske gisteren eens begonnen met de mooiste foto van de dag. Dat betekent dat ik verder wat heen en weer spring in de tijd.

Jetske had in De Deelen meteen gekozen voor het pad langs het oostelijke petgat aan het begin van de parkeerplaats. Ze is op de eerste foto nog net te zien in haar blauwe jas. Het was op dat moment mooi zonnig weer met een vriendelijke lucht …

Nadat ik Jetske had uitgezwaaid, liep ik eerst even naar het tweede petgat. Een minuut of 10 later liep ik terug naar de parkeerplaats. De lucht boven het eerste petgat bood toen een heel ander beeld. Kijkend naar de grijze valstrepen in de verte leek er een bui met hagel en/of natte sneeuw te naderen …

Ik liep een stukje het pad langs het petgat op. Een aalscholver kwam uit de rietkraag tevoorschijn. Hij gaf me net genoeg tijd om een paar foto’s te maken, terwijl hij in een zee van goud aan me voorbij zwom …

Zodra hij mijn aanwezigheid merkte, begon hij vaart te maken. Al snel verhief hij zich uit het water om in noordelijke richting weg te vliegen …

Zonnig accent op een bui

Fotomaatje Jetske en ik reden gisteren al geruime tijd tussen felle buien met hagel en natte sneeuw door over het vlakke Friese land, toen halverwege de middag het absolute fotografische hoogtepunt van de dag bereikt werd …

We waren net in De Deelen, toen er halverwege de middag vlak ten noorden van het natuurgebied een zware bui voorbij trok. De donkere lucht werd extra geaccentueerd door het felle zonlicht op de oostelijke oever van het petgat en de grote zilverreiger, die gewoon zijn ding bleef doen …

Laatste stop – De Deelen

We naderen het eind van ons ritje. Als je bij het Tripgemaal bent, ben je na 2,5 km ook bij het natuurgebied De Deelen met zijn rietlanden, petgaten met relatief veel open water en stroken met bomen en struikgewas …

Voordat we terug gingen naar Drachten, konden we daar nog net even een tussenstop maken. We liepen samen een stuk over het paadje op de rechteroever van het tweede petgat …

Een opvliegende grote zilverreiger was ons te snel af, maar een zwaan die aan de overkant van het petgat driftig zat te poetsen, had geen aandacht voor ons …

Terwijl Jetske nog een stukje verder naar achteren liep, scharrelde ik terug naar de picknicktafel bij het parkeerterrein. Ondanks het vervaarlijke gekraak van het bruggetje, wilde een heidelibel nog wel even op de foto. Ook de in de zon glanzende rietpluimen ontgingen me niet …

Omdat het petgat er nog steeds bladstil bij lag, heb ik nog maar weer even een paar weerspiegelingen geschoten. Het verveelt nooit …

En zo hebben we die dag een aantal korte, maar mooie fotokuiertjes gemaakt bij Landgoed Oranjewoud, de begraafplaats van Brongergea, het Tripgemaal en De Deelen. Het was weer een prachtige dag …

Dankjewel fotomaatje!