Op een ochtend dobberden er in de luwte van de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder een paar grauwe ganzen. Op een bepaald moment verhief één van de twee – het zal het mannetje wel geweest zijn – zich met gespreide vleugels uit het water …
Hij sloeg enkele malen met zijn vleugels en liet zich daarna weer terugzakken in het water. Hij wierp een snelle blik op het vrouwtje dat nog steeds achter hem dobberde. Ze volgde gedwee, toen hij koers zette naar het open water …
Halverwege draaiden ze zich nog even naar me om. Hij keek me vervolgens met een hooghartige blik aan, alsof hij wilde zeggen: ‘Zo, ik ben klaar voor de dag. Wij gaan vandaag de voorjaarsbloemetjes eens lekker buiten zetten. En dat doen we zonder jou en je camera …’
We blijven nog even aan de waterkant. Bij de Bonnebuskepettentussen Smalle Ee en de Veenhoop ben ik de afgelopen jaren nooit verder gekomen dan het maken van wat foto’s vanaf de noordkant aan de Bûtendiken. Vorige week ben ik over het 700 meter lange schelpenpaadje in de lengterichting langs het meest oostelijke petgat gereden (Google Maps). Door de dichte oeverbegroeiing heb je er maar op een paar plekken zicht op het petgat …
Bij een van de weinige open plekken halverwege het schelpenpaadje heb ik even een tussenstop gemaakt. Dat werd kennelijk nogal als storend ervaren door de familie grauwe gans. Pa en ma gans stuurden de laatste twee jongen die nog over waren snel onder de oeverbegroeiing aan de andere kant. Pa wachtte vervolgens zoals het hoort in de achterhoede tot het hele spul veilig was. Ik bleef in alle rust achter met de waterlelies en de gele plompen …
Vandaag het hele verhaal van de ganzen, het jongvee en een ijsvogel met een visje. Op een zonnige dag omstreeks half mei zat ik weer eens genoeglijk te posten bij de ijsvogels …
Nadat de ijsvogels al een paar maal af en aan waren gevlogen, deed zich plotseling een ongewone gebeurtenis voor in het water waarboven de ijsvogels hun plekje hebben….
Een paar grauwe ganzen kwamen met hun zes al wat grotere jongen onder de brug door. Al snel ontdekten ze, dat ze in een doodlopend stuk water terechtgekomen waren …
Een tijdlang zwommen ze, schijnbaar niet goed wetend wat te doen, wat in de kolk heen en weer …
Uiteindelijk nam pa een besluit. Hij werkte zich in de hoek van het water tegen de wal op. Moeder gans bleef met haar jongen achter. Toen haar partner naar het jongvee achter het hek waggelde, besloot ze hem toch maar te volgen …
Moeder gans waggelde een stukje in de richting van haar partner, maar tegelijkertijd wilde ze ook een oogje op de jongen blijven houden. Omdat ze er niet helemaal gerust op was, begaf ze zich al snel weer in de richting van het water. Daar voegde ze zich weer bij haar jongen. …
Pa gans stond nog enige tijd bij het jongvee achter het hek. Hij leuk wat sneu te kijken. En dat vond ik ook niet zo gek, want het was eigenlijk toch wel een wat wonderlijke situatie. Het jongvee stond daar in een vogelbroed- en rustgebied van Staatsbosbeheer. Dat was toch bestemd voor vogels!? Maar nu had het er alle schijn van dat de ganzen zich buitengesloten voelden. De zaken waren hier lelijk omgekeerd. Waar moesten de ganzen nu hun rust vinden …?
Uiteindelijk besloten ze met pa voorop maar weer onder de brug door te zwemmen, op naar een rustig plekje elders. De ijsvogels trokken zich van dit alles niks aan, tussendoor had ik er al een paar maal eentje kunnen kieken. En ruim een minuut nadat de ganzen waren vertrokken, kwam meneer ijsvogel aan met een visje dat hij nog wel even wilde showen, voordat hij het nest in dook …
Het was grijs en donker in de Jan Durkspolder. Maar een mens moet af en toe wat, daarom heb ik toch maar even een kuiertje naar de vogelkijkhut gemaakt …
Vlak nadat ik er was gaan zitten, vloog er aan de andere kant van het water een grote zilverreiger op …
Korte tijd later dobberden er twee slobberende slobeenden voorbij …
De laatste waarneming was dat er vijf grauwe ganzen in het water neerstreken …
Had ik in korte tijd toch maar weer acht vogels gekiekt, die zich in onze tuin nooit laten zien … Op naar de koffie!
Zo ongeveer diagonaal aan de andere kant van de zuidelijke plas in de Jan Durkspolder, die hier gisteren te zien was, zag ik enige tijd geleden een grote zilverreiger lopen …
Hij leek onderweg te zijn naar zijn favoriete visstekje. Van de grauwe ganzen die zich daar luidruchtig ophielden was hij niet gediend. Vriendelijk edoch dringend verzocht hij ze op te krassen …
Nadat de ganzen mopperend aan dat verzoek hadden voldaan, betrok de grote zilverreiger zijn favoriete stekje …
Zoals ik gisteren al schreef, was het vrijdag heerlijk rustig en haast onwerkelijk stil op en rond de plas bij de grote kijkhut in de Jan Durkspolder. Bijna surreëel in die wereld van grijstinten …
Alleen door flink in te zoomen, kon ik zien dat er aan uiterste zuidkant onnoemlijk veel eenden ronddobberden …
Vanuit een ooghoek ontwaarde ik na enige tijd dat er dichterbij, aan oostkant van de hut ineens iets gebeurde. Eén van de twee grauwe ganzen die daar al een tijdlang zij aan zij in het water stonden, begon omstandig met zijn vleugels te slaan …
de dirigent 1
de dirigent 2
Zodra hij in de gaten leek te hebben dat ik de camera op hem had gericht, wisselde hij van plaats met zijn partner. Parmantig ging hij recht voor me staan, waarna hij opnieuw met zijn vleugels begon te gesticuleren alsof hij dirigent was. Gelukkig bleef het bijbehorende gegak van een gans ganzenkoor uit. Dat zou ik pas later op de dag horen …
Hij leek onderweg te zijn naar zijn favoriete visstekje. Van de grauwe ganzen die zich daar luidruchtig ophielden was hij niet gediend. Vriendelijk edoch dringend verzocht hij ze op te krassen …
Afanja's Weblog 