Voor de jaarlijkse foto van een grutto op een paal ben ik twee weken geleden weer eens naar de Surhuizumermieden gereden. Het was hier met 21,2°C de eerste warme dag van het jaar, het was alleen jammer dat de lucht wat melkachtig wit bleef die dag …
Tijdens een rondje door het gebied, zag ik op een bepaald moment een grutto op een paal met een van de welbekende bordjes ‘Vogelbroed- en rustgebied’ staan. Rustig liet ik de auto in de berm uitrollen, maar voor de grutto was dat kennelijk nog niet rustig genoeg. Luid roepend vloog hij op …
Dat voorbeeld werd vrijwel meteen gevolgd door een paar andere grutto’s, die uit het lange gras opvlogen. Ik werd duidelijk als een onruststoker gezien, daarom besloot ik maar gebruik te maken van de gelegenheid door een betere positie in te nemen. Even later keerde de rust terug en streek de grutto weer op zijn paal neer …
Vandaag het hele verhaal van de ganzen, het jongvee en een ijsvogel met een visje. Op een zonnige dag omstreeks half mei zat ik weer eens genoeglijk te posten bij de ijsvogels …
Nadat de ijsvogels al een paar maal af en aan waren gevlogen, deed zich plotseling een ongewone gebeurtenis voor in het water waarboven de ijsvogels hun plekje hebben….
Een paar grauwe ganzen kwamen met hun zes al wat grotere jongen onder de brug door. Al snel ontdekten ze, dat ze in een doodlopend stuk water terechtgekomen waren …
Een tijdlang zwommen ze, schijnbaar niet goed wetend wat te doen, wat in de kolk heen en weer …
Uiteindelijk nam pa een besluit. Hij werkte zich in de hoek van het water tegen de wal op. Moeder gans bleef met haar jongen achter. Toen haar partner naar het jongvee achter het hek waggelde, besloot ze hem toch maar te volgen …
Moeder gans waggelde een stukje in de richting van haar partner, maar tegelijkertijd wilde ze ook een oogje op de jongen blijven houden. Omdat ze er niet helemaal gerust op was, begaf ze zich al snel weer in de richting van het water. Daar voegde ze zich weer bij haar jongen. …
Pa gans stond nog enige tijd bij het jongvee achter het hek. Hij leuk wat sneu te kijken. En dat vond ik ook niet zo gek, want het was eigenlijk toch wel een wat wonderlijke situatie. Het jongvee stond daar in een vogelbroed- en rustgebied van Staatsbosbeheer. Dat was toch bestemd voor vogels!? Maar nu had het er alle schijn van dat de ganzen zich buitengesloten voelden. De zaken waren hier lelijk omgekeerd. Waar moesten de ganzen nu hun rust vinden …?
Uiteindelijk besloten ze met pa voorop maar weer onder de brug door te zwemmen, op naar een rustig plekje elders. De ijsvogels trokken zich van dit alles niks aan, tussendoor had ik er al een paar maal eentje kunnen kieken. En ruim een minuut nadat de ganzen waren vertrokken, kwam meneer ijsvogel aan met een visje dat hij nog wel even wilde showen, voordat hij het nest in dook …
Vorige week zaterdag heb ik samen met mijn fotomaatje Jetske een paar uurtjes op en rond het ijs doorgebracht. We besloten eerst maar eens bij de Headammen te kijken. Dat is de locatie die ik begin februari in het logje ‘Wachtend op de winter’ al omschreef, en waarvan ik verwachtte dat we er de eerste schaatsers zouden zien. Toen we bij Opeinde over de brug kwamen, zag ik dat alleen eenden en wat meeuwen zich op het ijs van het Opeinderkanaal waagden …
Op de Wolwarren maakten we een korte tussenstop om een paar foto’s te maken van de windmotor bij de ijsvlakte waar we 5 jaar geleden samen op de valreep een paar schaatsers hadden gefotografeerd. Nu was de maagdelijk witte vlakte leeg. Kijkend daar de stroom auto’s die ons tegemoet kwam, vermoedde ik dat dit de vroege schaatsers waren, die terugkeerden vanaf de Headammen …
windmotor aan de Wolwarren
tegenliggers
parkeerterrein
Korte tijd later zagen we dat de gemeente Smallingerland het parkeren uitstekend had geregeld om een chaos op en langs de smalle weg te voorkomen. Nadat een vriendelijke verkeersregelaar ons een plekje had gewezen, gingen we te voet op weg naar het ijs …
verkeersregelaar
te voet op weg
rustgebied
Niet veel later bereikten we de Aldheadamsleat in Nationaal Park de Alde Feanen. Eenmaal voorbij het bordje ‘Rustgebied’ was het even gedaan met de rust. Maar wat was het een mooie – tijdelijke – verstoring van de rust …
Omdat het met ’t aantal weidevogels in mijn rayon vanwege de droogte nog slechter gesteld is dan in voorgaande jaren, ben ik een paar weken geleden eens op verkenning gegaan in een gebied waarover ik al eens getipt was …
Daarvoor ben ik naar het uiterste oosten van Fryslân gereden. Vlak ten zuiden van het tweelingdorp Gerkesklooster-Stroobos ligt een mooi oud vogelbroedgebied …
Er ligt een mooi stuk plasdras waar op sommige momenten vele tientallen vogels te zien waren. Bij mij eerste stop had ik vooral zicht op de grote zuivelfabriek van Friesland-Campina. Niet echt een fotogeniek pandje …
Maar dat lelijke beeld kon ik snel verdringen, omdat het niet lang duurde voordat deze schoonheid zich vlak bij me in het lange gras liet zien …
Afanja's Weblog 