De grutto op zijn paal

Voor de jaarlijkse foto van een grutto op een paal ben ik twee weken geleden weer eens naar de Surhuizumermieden gereden. Het was hier met 21,2°C de eerste warme dag van het jaar, het was alleen jammer dat de lucht wat melkachtig wit bleef die dag …


Tijdens een rondje door het gebied, zag ik op een bepaald moment een grutto op een paal met een van de welbekende bordjes ‘Vogelbroed- en rustgebied’ staan. Rustig liet ik de auto in de berm uitrollen, maar voor de grutto was dat kennelijk nog niet rustig genoeg. Luid roepend vloog hij op …


Dat voorbeeld werd vrijwel meteen gevolgd door een paar andere grutto’s, die uit het lange gras opvlogen. Ik werd duidelijk als een onruststoker gezien, daarom besloot ik maar gebruik te maken van de gelegenheid door een betere positie in te nemen. Even later keerde de rust terug en streek de grutto weer op zijn paal neer …

De zwaan gaat te water

Voordat ik de knobbelzwaan te water laat gaan, wil ik nog even terugkomen op de scène van gisteren. Er waren mensen die dachten dat de zwaan een kikker te pakken had gekregen. Dat heb ik zelf ook even gedacht vorige week, maar op de uitsnede van de originele foto is volgens mij duidelijk te zien dat geen kikker is, maar dat het plantenresten zijn …

Bertie opperde in haar reactie dat hij misschien op zoek was naar nieuwe grasscheutjes. Dat is misschien zo gek nog niet, want op de website van de vogelbescherming lees ik: ‘Het voedsel van de knobbelzwaan bestaat uit waterplanten en waterdiertjes … Verder eten ze gras …’

Enfin, waarom hij het ook deed, hij ging er mee door tot hij bij een sloot aankwam. Daar liet hij zich op sierlijke wijze in het water glijden. Met gracieus omhoog gekrulde vleugels peddelde hij langzaam in de richting van een aantal andere zwanen …

Langzaam verdween het flottielje uit zicht. Maar ik zou die dag nog niet van de zwanen verlost zijn…

Een bijzondere knobbelzwaan

Nadat ik de grutto zo mooi op zijn paal had kunnen fotograferen, reed ik een paar honderd meter verder. Daar zette ik de auto in de berm op het plekje dat ik vooraf in gedachten had. Ik had er goed zicht op het plasdras-gebied verderop in het weiland …

Voordat ik de kans kreeg om mijn camera daar op te richten, verscheen er veel dichterbij echter een knobbelzwaan in beeld die mijn aandacht opeiste …

Hij vertoonde gedrag dat ik nog niet eerder had gezien. Rustig voorwaarts stappend, leek hij na elke stap een hap droge stalmest of iets van dien aard in zijn snavel te pakken om die vervolgens met een boogje een stukje verderop weer op de grond te werpen …

Geen idee wat hij daarmee beoogde, ik vond het in ieder geval een bijzondere aanblik …

Grutto op een paal

Terwijl de natte sneeuw hier bij een temperatuur van amper 3°C in de tuin neerdwarrelt, neem ik jullie even mee terug naar de warmte van vorige week woensdag. Op zoek naar weidevogels ben ik die dag even weer naar het plasdrasgebied in de Mieden onder de rook van Gerkesklooster-Stroobos gereden …

Over geluk had ik weer niet te klagen, nog voordat ik mijn bestemming had bereikt, zag ik al een grutto op een paal zitten. Terwijl ik de auto langzaam liet uitrollen en het raampje naar beneden liet gaan, bleef hij als een heus model voor me poseren …

Het overkomt me niet vaak dat de eerste vijf foto’s meteen raak zijn. Maar dat was hier toch wel het geval, want een grutto op een paal vind ik toch wel vaak een hoogtepuntje. Je zult begrijpen dat ik daarna een stukje verderop bij een temperatuur van ruim 20°C nog een uurtje lekker ontspannen in de berm heb zitten fotograferen. Want dit was nog maar het begin …

Een kleurige kievit

Enkele dagen voordat de coronacrisis ons land vrijwel helemaal tot stilstand bracht, heb ik een rondje gemaakt door de Mieden onder de rook van Gerkesklooster-Stroobos. In die buurt hoopte ik de eerste teruggekeerde weidevogels te kunnen kieken …

Het was leeg, stil en koud de weilanden. Zelfs het plasdrasgebied lag er volledig verlaten bij …

Volledig verlaten …?
Nee. toch niet helemaal. Ik had hem al een paar maal horen roepen, maar het duurde even voordat hij zich liet zien: de ljip, bij jullie beter bekend als de kievit (Vanellus vanellus). Parmantig stapte hij met zijn wapperende kuif door het natte land, af en toe even voorover buigend om zijn snavel in de grond te prikken. En als een volleerd model showde hij uiteindelijk ook de mooie glanzende kleuren op zijn verendek nog even …