Gisteren was het opnieuw een zonnige voorjaarsdag. Een mooie dag om in de tuin rustig bij te komen van de vrijdag, toen ik met Jetske op pad ben geweest. Tijdens een kleine rondgang door de tuin heb ik om te beginnen een foto gemaakt van de eerste frisgroene blaadjes van de kerria- of ranonkelstruik achter in de tuin …
De prunus is in enkele dagen tijd tot volle bloei gekomen. De harde wind maakte het niet gemakkelijk om er mooie foto’s van te maken, maar deze kon er wel op door. Een koolmees bracht een inspectiebezoek aan de nestkast aan de hazelaar. Een huismus leek tijdens het ochtendbad nogal te schrikken: ‘Brrr … koud nog dat water …’
Rond half november heb ik voor het eerst weer een pot pindakaas opgehangen. De mussen hadden het al snel ontdekt en verdrongen elkaar regelmatig voor een paar kleine hapjes van het bruine lekkers. De volgende scène speelde zich af op het moment dat ik net even in mijn hoekje op het terras zat …
Terwijl er een mus bij de pindakaas zat, naderde er een tweede exemplaar. Die hield even in, toen hij mijn camera zag,. Ik hield er een mooie pose aan over. Meteen daarna volgde er een confrontatie tussen twee mussen. Twee mussen vechten om de pindakaas, nummer drie is ze allebei de baas …
Met uitzonderling van enkele marginale uitstapjes kom ik al sinds eind juni niet meer aan mijn fotokuiertjes toe. Ik had me erop verheugd om er vandaag weer eens uit te kunnen vliegen met mijn fotomaatje. Maar met het oog op de warmte durf ik het ook vandaag weer niet aan …
Zo lang ik binnen bij de airco blijf, gaat het prima. Zodra ik naar buiten ga, wordt het al snel een stuk minder. Op het warmst van de dag lukt het me net om een keer heen en weer te lopen in de tuin, daarna vinden mijn onderdanen het welletjes. En dat vind ik te weinig om er vertrouwd op uit te kunnen gaan. Ik zal nog even moeten wachten op enige afkoeling. Maar een daling tot ca. 15°C als maximumtemperatuur, die voor eind volgende week wordt voorspeld, is ook meteen weer wat teveel van het goeie. Afijn, dat fotokuiertje zal nog even moeten wachten …
Terwijl ik enige tijd geleden op het terras zat, landde er een huismus op de heidemat-schutting. Daar bleef hij rustig om zich heen kijken alsof hij de hele tuin in zich opnam …
Even liet hij zich afleiden door een andere mus, die even snel een bad nam. Daar had ik vanuit mijn hoekje helaas geen zicht op …
Zoals hier gisteren te zien was, wordt er hard gewerkt aan de bouw van een nieuw nest. Maar met alleen werken is het niet te doen, om fit en fris te blijven nemen de merels af en toe een bad. Toen meneer merel dat onlangs deed, ging er een huismus achter hem op de rand van het bad zitten …
Alsof hij het had gevoeld, draaide de merel zich razendsnel om naar de mus …
‘Scheer je weg lelijke gluurder,’ leek hij te zeggen. En dat is ook precies wat de mus deed…
Ik heb mezelf altijd een ‘kind van de winter’ genoemd. Het kon me niet koud genoeg worden, ik heb altijd van ijs en sneeuw gehouden. Vandaag de dag voel ik me nog steeds een ‘kind van de winter’, ik heb alleen wat meer tijd nodig om aan de kou te wennen. Als gevolg van de MS is mijn inwendige thermostaat helaas defect geraakt. Dat betekent dat ik ’s zomers meer tijd nodig heb om aan hitte te wennen en ’s winters heb ik meer tijd nodig om aan kou te wennen. De afgelopen dagen ben ik daarom nog niet verder gekomen dan de tuin …
Daar is het voor de vogels ook wennen aan de licht winterse omstandigheden. Voer is er genoeg voor ze hier, dat is het probleem niet. Ze moeten alleen hun bad missen, terwijl daar tot halverwege deze week dagelijks door diverse vogels gebruik van gemaakt werd. Om te voorkomen dat ze er bij lichte dooi toch een duik in nemen, heb ik er gisteren een steen in gelegd. De mussen en mevrouw merel keken er eerst wat vreemd tegenaan, maar ik geloof dat ze de boodschap wel hebben begrepen …
Vanmorgen lag er een heel dun laagje minuscule ijskorreltjes in de tuin. Intussen ligt de temperatuur rond het vriespunt. Straks maar eens een laagje lauw water rond de steen gieten, dan kunnen de vogels hun snaveltjes er weer in dippen als ze daar behoefte aan hebben …
Het was al gezellig druk in de tuin, toen ik maandagochtend met een bakje koffie het terras op scharrelde. Ik was nog maar net gaan zitten, toen er een groepje mussen bij het vogelbadje neerstreek. Gezellig tjilpend, kwetterend en fladderend vermaakten ze zich daar een tijdlang …
Vlak nadat de mussen te water waren gegaan, verscheen er een pimpelmeesje. Zoals ik wel vaker had gezien en gefotografeerd, maakte het pimpeltje het zich gemakkelijk op een cortenstaal lisdodde. Daar wachtte ze rustig tot het haar beurt was …
Toen de mussen enkele minuten later en masse vertrokken, vloog het pimpelmeesje van de lisdodde naar het badje. Op de rand staand keek ze even om zich heen, daarna nam ook het pimpeltje haar verkwikkende ochtendbad …