Eenmaal op het strand liepen we weer in zuidelijke richting ‘onder het dorp door’ …
De vergane glorie van de golfbrekers blijft fascinerend en de weerspiegeling ervan was een mooie bonus …
Bij één van de zware betonnen elementen is dit bijzondere allegaartje blijven hangen …
Stoer en massief van dichtbij, maar in feite slechts nietige elementen in het weidse kustlandschap …
– wordt vervolgd –
Over de brede betonnen ‘Boulevard d’Ault-Onival’ bereikten we de strandopgang …
Voorbij de grindstrook kwamen we op het zandstrand terecht. Mooi hard zand, waarin moeder de natuur subtiele patronen had gevormd …
Dichter bij de waterlijn werd het zand gevaarlijk nat …
We naderden het domein van de meeuwen en de door de branding zwoegende (garnalen)vissers …
Hier waren de sporen die moeder natuur in het zand had gevormd minder subtiel, maar niet minder mooi …
– wordt vervolgd –
Na de passage van de rolwolk werd het tegen vier uur ’s middags tijd om een laatste strandwandeling te maken. Via het pad achter het huis daalden we langs de krijtrots af naar het strand …
Het water had zich teruggetrokken. Daarmee was er in de verte weer volop ruimte voor de pierenstekers, en die waren er dan ook weer in groten getale. Verderop zwoegden vissers weer met hun zware netten door het water …
Langs het pad stond deze bloem in weer en wind stoer te bloeien. Iemand een idee wat het is …?
We passeerden het (nog) dichtgetimmerde reddingsstation van Ault-Onival …
En we kwamen nogmaals langs de roze villa met de naam ‘Sans façon’ …
– wordt vervolgd –
Aan het begin van de middag konden we nog een bijzonder weersverschijnsel aanschouwen …
Vanuit het zuidwesten kwam met hoge snelheid van over de oceaan een rolwolk op ons af …
Fascinerend om dit bijzondere fenomeen gedurende een aantal minuten in volle glorie op ons af te zien komen …
Meestal wijst zo’n rolwolk op de nadering van onweer, maar dat bleef hier uit. Na de passage keerde de rust weer, voor zover er op en aan zee zee ooit sprake is van rust …
– wordt vervolgd –
De laatste volle dag van onze virtuele vakantie begon met een loodgrijze lucht. Laaghangende bewolking belemmerde het uitzicht op de krijtrotsen in de verte. Maar het was droog, nog wel …
Dat laatste duurde echter niet zo heel lang. De volgende uren trokken er regelmatig buien over. Regen en windvlagen toverden daarbij weer een heel ander palet van kleuren op zee tevoorschijn. Ik heb het maar weer samengevat in een diashowtje …
Zodra het ergste voorbij was, verscheen ons mannetje de visser weer op het strand aan de voet van de krijtrots voor het huis …
– wordt vervolgd –
Dag vijf was lang, mooi en vermoeiend geweest.
De dag was begonnen met een pittige wandeling, die me bergop bijna tot aan de vuurtoren voerde. De terugweg was in neerwaartse lijn langs vele gevarieerde gevels in het dorp een stuk gemakkelijker. De middag verliep relatief rustig met een mistig zicht op het strand en een rondje langs de kunst in het huis.
De tocht aan het begin van de avond langs het grote kruis op de hoogste krijtrots en het majestueuze uitzicht over kust en oceaan was fantastisch mooi geweest. Het afsluitende bliksembezoek aan het ‘haunted house’, dat balanceerde op het randje van het klif, was huiveringwekkend …
Thuisgekomen kon ik nog net een laatste blik werpen op dat mooie, glinsterende pad naar de horizon. Terwijl onder me het geruis van de branding de nacht voor zich begon op te eisen, verdween de zon in een dik wolkendek boven de oceaan. Zeer waarschijnlijk viel ik aan het eind van die avond buitengewoon snel in een diepe slaap …
– wordt vervolgd –
In het logje ‘In de gevarenzone’ stonden we aan de voet van de krijtrots aan de zuidkant van Ault niet alleen onder het grote kruis, dat hier gisteren van nabij was te zien, maar ook onder het grote huis dat op de rand van de krijtrots stond te wankelen …
Nadat we hadden genoten van het uitzicht daar bij het kruis, zijn we een stukje afgedaald. Daar kon ik de restanten van dat grote dichtgetimmerde huis even van dichtbij bekijken …
Heel voorzichtig heb ik even een blik om het hoekje geworpen. Het stond dus echt heel dicht bij de rand, van het terras was al niet veel meer overgebleven …
Terug bij de auto heb ik nog een paar foto’s gemaakt van het uitzicht in noordelijke richting, van het betonnen plateau voor het versterkte deel van de rotswand en van de kerktoren van L’église St-Pierre, de kerk die hier al in de14e en 15e eeuw werd gebouwd …
Op Google Maps heb ik intussen gezien dat het huis er intussen niet meer staat. Slechts de toegangspoort en het laatste restje hekwerk herinneren nog aan het haunted house dat ik er in 2005 heb gefotografeerd. Het is niet het eerste huis in de regio dat ten prooi is gevallen aan het geweld van de Atlantische Oceaan, en het zal zeker ook niet het laatste zijn …
Op weg terug naar huis heb ik vanuit de auto nog een paar plaatjes geschoten van de église St-Pierre …
– wordt vervolgd –
Afanja's Weblog 