Van Nederland reden we door naar de Wetering, waar ik eerder op de middag een korte rondvlucht had gemaakt met mijn drone. Jetske stelde voor om daar nog even een kijkje te nemen bij de oude petgaten, die daar in het kader van natuurherstel opnieuw zijn open gegraven …
Begin maart ronkten hier nog graafmachines en denderden er vrachtwagens door het ruwe terrein. Intussen is de rust in een deel van het gebied teruggekeerd. De bomen die de kaalslag hebben overleefd, worden we nu mooi weerspiegeld in het stille weerribbenwater …
Ik pak de draad weer op waar ik gisteren gebleven was: de Boornbergumerpetten. Dit kleine stukje natuur maakt deel uit van het gevarieerde landschap van de gemeenten Smallingerland en Opsterland. Deze restanten van de voormalige vervening vertellen het verhaal van het Friese veenlandschap: ontstaan door turfwinning, deels drooggelegd, maar nu als natuurgebied behouden en gekoesterd …
De Boornbergumerpetten bestaat uit water, rietland, moeras en verspreide bosjes. Naar verluidt zitten er tal van vogelsoorten, waaronder rietvogels, watervogels en bosvogels. Ook zitten er in de Boornbergumerpetten veel insectensoorten, algen, mossen en korstmossen. En dat alles in een postzegel van amper 3 km² te midden van strakke weilanden in een uitgestrekt polderlandschap …
Na enige tijd heb ik de drone nog even laten rondkijken in de omgeving. Het verschil tussen het stukje natuur en de strakke, rechtlijnige weilanden rondom kan haast niet groter. Ik ben blij verrast dat het zo’n mooi besloten gebied is. Ik was er voor het eerst, maar vast niet voor het laatst …
Vandaag neem ik jullie opnieuw mee naar een bijzonder stukje Friese natuur. Anderhalve kilometer ten zuiden van de locatie waar ik mijn eerste dronefoto’s maakte, ligt de Boornbergumerpetten(OpenStreetMaps). Net als de oude petgaten, die ik eerder al liet zien, is ook dit een restant van de turfwinning in de regio …
Vanaf de picknicktafel aan de Krite liet ik de DJI Flip opstijgen. Achteruit vliegend liet ik hem geleidelijk hoogte winnen. Op ongeveer 100 m hoogte draaide ik de drone naar links. Langzaam verscheen er een kleine stukje natuur tussen de strakke, pas gemaaide weilanden …
Veel meer dan een postzegeltje natuur van amper 3 km² is het niet, maar ik vind het prachtig. Jarenlang heb ik me afgevraagd wat er achter de bomen struiken zit, die de Boornbergumerpetten omringen. Om de kwetsbare natuur te beschermen is het gebied niet toegankelijk voor publiek. Eigenlijk is dit de enige manier om ervan te kunnen genieten …
Dinsdag liet ik hier een fotoserie zien van de Bonnebuskepetten, een afgesloten stukje natuur dat bestaat uit een aantal oude petgaten. Op de eerste foto van vandaag kun je er linksonder nog net een stukje van zien. Een kleine 500 meter naar het westen ligt nog zo’n snippertje natuur, dat is een stukje verderop te zien …
Tussen die stukjes natuur staat sinds 1926 een markante Amerikaanse windmotor van het type ‘Herkules Metallicus’. Een jaar of 20 geleden nam ik daar nog regelmatig een kijkje. Dat lukt tegenwoordig niet zo vaak meer, om er te komen moet je namelijk bijna 500 m over een schelpenpaadje lopen. Met wat hulp van mijn drone lukte het onlangs om er weer eens wat dichter bij te komen …
Nadat we de zeearend hadden gespot, verlegde de excursieboot zijn koers een paar maal. Ik was het gevoel voor richting en locatie al lang kwijt. Ik weet alleen dat we weer enige tijd tussen rietvelden, petgaten en open water voeren …
Na een minuut of tien kregen we de zeearend opnieuw te zien. We waren om zijn uitkijkpost heen gevaren, zodat we hem nu van wat dichterbij konden zien. Hij zat mooi in het zonlicht, waardoor zijn grote gele snavel niet te missen viel …
Eigenlijk had de boot daar moeten blijven liggen, tot de vogel van zijn uitkijkpost op zou vliegen. Dat zat er echter niet in. Na enige tijd verlieten we de rietlanden, waarna we tijdelijk terechtkwamen in de ‘bewoonde wereld’ van de Alde Feanen …
De oude legakkers waar we langs voeren, zijn nog steeds van historisch belang. Maar de actualiteit bevond zich in de bomenrij verderop. Het geoefende oog van onze gids had daar de gestalte van een zeearend herkend …
En warempel, in de meest linkse van een groepje bomen zat een zeearend. Door wat verder in te zoomen werd de machtige vogel met die enorme snavel beter zichtbaar.
Hoewel hij nog op de rode lijst staat, gaat het goed met de zeearend in ons land. Sinds 2017 broedt hij hier met succes in de Alde Feanen, en sindsdien heeft de zeearend zich op verschillende andere plaatsen in ons land gevestigd …
Hiermee was de excursie wat mij betreft al geslaagd, we gingen op zoek naar de zeearend en we vonden hem. En daar zou het niet bij blijven. In de loop van de dag zouden we hem steeds wat beter te zien krijgen. We vervolgden onze tocht en passeerden o.a. een aalscholverkolonie. De huisvesting van de aalscholvers is goed herkenbaar aan de takken die van onder tot boven wit uitgeslagen zijn van de vogelpoep …
En voort ging de tocht. Nu eens tussen de beschutting gevende bomen van een stuk moerasbos, dan weer over open water, waar de straffe noordoostenwind het nog steeds niet aangenaam maakte. Dat was goed te zien aan de kleding van de passagiers ook. Behalve het zekerheidshalve toch maar van Aafje geleende vest, had Jetske ook de capuchon van haar eigen vest maar opgedaan …
Afanja's Weblog 