Een rare week

Een ‘rare week’ is eigenlijk een understatement. De eerste drie dagen van de week was ik bij temperaturen onder het vriespunt dagelijks een paar uurtjes langs het ijs te vinden. Vrijdag heb ik samen met mijn fotomaatje bij een temperatuur van 17°C een prachtige dag gehad bij de rietsnijders in De Weerribben. Het was dan ook geen wonder dat ik vrijdagavond moe maar voldaan thuis kwam …

De computerstoring, die zaterdag na het opstarten van mijn pc plotseling optrad, waardoor tal van applicaties niet meer werkten, was er wat teveel aan. Na twee dagen puzzelen heb ik de zaak bijna weer onder controle. Maar het gevolg is wel dat ik nu niet alleen fysiek, maar ook mentaal even heel moe ben. De komende dagen hoop ik rustig bij te kunnen tanken. Daar is het in ieder geval goed weer voor …

Eksters, rietland en aalscholvers

We begonnen de dag gisteren met koffie en gebak bij Jetske. Een paar eksters meenden ook te zijn uitgenodigd en plunderden met elk een snavel vol meelwormen de voedertafel in de tuin …

Toen het lekkers op was, zijn we volgens plan naar De Weerribben gereden. Daar hebben we bij een onwerkelijk hoge temperatuur van 17°C een paar uur doorgebracht in het rietland bij een paar rietsnijders …

Terwijl we via landelijke wegen terugreden naar huis, kwamen we nog langs op een paar aalscholvers, die lekker in de zon op een dukdalf zaten en rustig voor ons bleven poseren …

Nog één keer het ijs op

Het bloed kruipt waar het niet kan gaan, en dus stond ik gisteren alweer mooi op tijd langs de kant van het ijs om schaatsers te fotograferen. Hoewel ik bij Omrop Fryslân had gehoord, dat er intussen op meerdere plaatsen in de omgeving geschaatst werd op natuurijs, heb ik weer gekozen voor De Wolwarren

Het was minder druk dan dinsdagochtend. Dat kwam mij wel goed uit, want nu kon ik de auto mooi langs de baan in de berm parkeren. Eén van de meest fanatieke schaatsers op natuurijs, ijsmeester en veiligheidsfunctionaris van de Jan Durkspolder Age Veldboom, ontbrak niet op het appèl. Hij is meestal de man die in alle vroegte met zijn prikstok het ijs op gaat om een ‘veilige’ baan uit te zetten …

Terwijl ik dit schrijf is het tweedaagse schaatsfeestje weer voorbij. De thermometer staat hier momenteel op 4,5°C. Aan de ene kant vind ik dat als ‘kind van de winter’ natuurlijk spijtig, want het heeft me behalve veel foto’s deze week ook weer veel energie opgeleverd. Aan de andere kant vind ik het eigenlijk ook wel prima. Nu het voorbij is, voel ik ook meteen de lichamelijke vermoeidheid die er ook mee gepaard gaat. Vandaag heb ik mezelf daarom een verplichte rustdag voorgeschreven, want morgen staat er een voorjaarsdag in het riet op het programma met mijn fotomaatje…

Twee keer te laat

Nadat we bij Earnewâld tevergeefs op zoek waren geweest naar rietsnijders aan het werk, besloten we dat ter afsluiting van de dag ook nog even te proberen bij De Leien …

We waren net uitgestapt, toen er een fotograaf aan kwam lopen vanuit de vogelkijkhut. Op onze vraag of er nog wat bijzonders te zien was, vertelde hij dat er een tijdlang twee zeearenden op het boomeilandje hadden gezeten. Omdat te bewijzen liet hij een serie prachtige foto’s zien van de zeearenden in de bekende boom. Hoewel de vogels net vertrokken waren, besloten we toch even door te lopen in de richting van de vogelkijkhut …

In de verte zagen we nog een paar roofvogels cirkelen. Toen ze wat dichterbij kwamen, zagen we echter dat het om buizerds ging. Toch een tegenvallertje in dit geval …

Bij het rietland aangekomen, zagen we dat we te laat waren om de rietsnijders hier aan het werk te zien. Een groot deel van het riet was al gemaaid en lag in bossen samengebonden op het dijkje rond het meer. Omdat het paadje naar de vogelkijkhut erg nat en drassig was, zijn we toch maar niet verder gelopen …

Twee keer te laat op één middag, eerst voor de zeearenden en dan ook nog voor de rietsnijders. Maar toch was het een weer mooie dag.

Naderend afscheid

Wat een prachtig begin van de nieuwe week gisteren. De hele dag volop zon en een temperatuur rond de 10 graden. Maar eerlijk is eerlijk, ik had in deze tijd van het jaar liever -10°C gehad.

Hoe dan ook, het rietland bij de Leijen lag er glanzend bij. Maar de fier heen en weer wuivende pluimen hadden hun langste tijd daar gehad. De rietmaaier stond al klaar, eerdaags komen de rietsnijders en zullen de pluimen vallen …

Intussen heeft ook mem – dat is Fries voor moeder– op 88-jarige leeftijd haar langste tijd gehad. Ze is klaar met het leven, ze wil niet meer en ze kan niet meer. In overleg met de verpleeghuisarts heeft ze in onze aanwezigheid besloten al haar levensverlengende medicijnen te weigeren …

Hoe het precies zal verlopen valt moeilijk te zeggen, maar mem haar laatste reis zal vast niet lang duren. Als ik de komende tijd wat minder of tijdelijk niet actief ben in Weblogland en op Bluesky, dan weten jullie even waar dat door komt …

Mist en rust in het rietland

De meeste rietlanden in De Weerribben lagen er vrijdag stil en verlaten bij in de mist. Veel rietsnijders hopen en wachten waarschijnlijk ook op beter weer …

Aan de overkant van deze sloot stond een oude trekker bij een kleine windmotor. Het is geen uniek beeld, in de rietlanden staan op meerdere plaatsten oude trekkers die bij gebrek aan wind af en toe worden gebruikt voor de bemaling van het rietland. Ook een rietmaaier stond een stukje verderop te wachten op betere tijden …

Jetske en ik stapten in de auto en reden verder over het bruggetje in de Hoogeweg in de richting van Kalenberg. Het lintdorp Kalenberg is zo ongeveer het hart van de rietteelt in De Weerribben. Kalenberger riet is al sinds mensenheugenis een gewild bouwmateriaal voor het dekken van daken en windmolens …