Tagarchief: uitkijktoren

Degelijk houtwerk

Geplaatst op door

“Kunnen we de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder hier vandaan ook zien?” vroeg Jetske na enige tijd. Ze keek op dat moment wel de goede kant op, want aan Jetskes’ oriëntatie ligt het niet. De hut was echter niet te zien. In 2018 stond hij nog duidelijk afgetekend tegen de achtergrond van de bekende windmotor en de boerderij (foto linksonder). Tegenwoordig gaat hij echter schuil achter de bomen (foto rechtsonder) …

de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder gezien vanaf de uitkijktoren 'Romsicht' in oktober 2018
Jetske kijkt vanaf de uitkijktoren 'Romsicht' in de richting van de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder. Na 7 jaar is de hut niet meer te zien door de intussen flink gegroeide komen.

We werpen nog even een blik omhoog naar de binnenkant van het dak van deze degelijk gebouwde uitkijktoren. En dan is het tijd om via beide houten trappen af te dalen en ons ‘rondje pontje’ te vervolgen …

het dak van de uitkijktoren gezien vanaf de tweede verdieping
we dalen af naar de eerste verdieping van de uitkijktoren
we dalen af naar de eerste verdieping van de uitkijktoren

Rond de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder leek weinig activiteit te zien, daarom besloten we door te rijden. In Oudega maakten we nog even een korte stop bij het ‘Albert Faber parkje’ om wat houtsnijwerk te fotograferen …

een uit een boom gesneden ooievaar in Oudega
een uit hout gesneden uil in Oudega
twee uit hout gesneden otters in Oudega

De laatste bezienswaardigheid was de in verval geraakte bijenkorf, die t.g.v. Leeuwarden-Fryslân 2018 in de zomer van 2018 tussen Oudega en Opeinde langs de weilanden werd geplaatst …

een grote bijenkorf in het weidelandschap, gemaakt t.g.v. Leeuwarden-Fryslân 2018
een grote bijenkorf in het weidelandschap, gemaakt t.g.v. Leeuwarden-Fryslân 2018

Bij uitkijktoren ‘Romsicht’

Geplaatst op door

Nadat we met het pontje aan waren overgezet, staken we bij de Hooidammen de weg over, om daarna het fietspad in de richting van Earnewâld te pakken. Na ruim een kilometer kwamen we aan bij de uitkijktoren ‘Romsicht’ …

de uitkijktoren 'Romsicht' in de Jan Durkspolder

De picknicktafel aan de voet van de toren stond mooi in de schaduw. We troffen het, want er gingen net vier mensen weg. En zo hadden we toch een mooi en lekker koel plekje om onze broodjes op te eten …

de uitkijktoren 'Romsicht' in de Jan Durkspolder
de uitkijktoren 'Romsicht' in de Jan Durkspolder

We hadden de broodjes net op, toen Jetske de door zonne-energie aangedreven excursieboot ‘Blaustirns’ van It Fryske Gea zag naderen. Jetske liep naar het bruggetje om de boot te fotograferen, ik deed dat vanaf de plek waar ik stond bij de picknicktafel. Vanuit dit standpunt kun je goed zien, dat je vanaf het bovendek mooi over de rietkragen heen kunt kijken …

Jetske fotografeert de door zonne-energie aangedreven excursieboot 'Blaustirns' van 'It Fryske Gea'

Hoewel Jetske niet zo’n held is bij uitkijktorens, had ze – zoals ik al had verwacht – met deze mooie houten uitkijktoren weinig moeite. Zo kwamen we mooi op tijd op de tweede verdieping om de ‘Blaustirns’ nog net te kunnen zien, voordat hij de thuishaven Earnewâld bereikte …

de door zonne-energie aangedreven excursieboot 'Blaustirns' van 'It Fryske Gea'
de door zonne-energie aangedreven excursieboot 'Blaustirns' van 'It Fryske Gea' verdwijnt langzaam uit zicht

Op Friese doorlopers

Geplaatst op door

We naderen stilaan het einde mijn rondgang langs de ijspistes ten westen van Drachten. Na de Noarderkrite en het bos in het ijs had ik koers gezet naar de Hooidammen. Dat vind ik nog altijd de meest imponerende ijsvlakte in de buurt. Rechtsboven is nog net de uitkijktoren ‘Romsicht’ aan de rand van de Jan Durkspolder te zien …

Ondanks het grijze weer zwierden er aan alle kanten nog schaatsers over het ijs. Nou ja, zwieren is wat veel gezegd, het was duidelijk te zien dat het ‘werkijs’ werd nu de temperaturen omhoog gingen. De meeste mensen bewogen zich, al dan niet gezellig pratend met anderen, in rustig tempo voort. Behalve die ene vrouw. Zij bleef in strak tempo in een kleine cirkel gedreven aan haar bochtentechniek werken …

De laatste schaatser die ik staand bij het hek aan me voorbij zag gaan, schaatste nog op ‘houtjes’, de echte Friese doorlopers waarop ik zelf zo’n 60 jaar geleden heb leren schaatsen …

Vervolg van ’n licht winters ritje

Geplaatst op door

Ik had nog maar net de deur van de vogelkijkhut achter me dichtgetrokken, toen ik iets verderop een paar vogels tussen de wilgentakken zag. De eerste herkende ik al snel als een koolmees. Bij de tweede duurde het wat langer. Het was me al snel duidelijk dat het een klein vogeltje was, maar het duurde even voordat hij zo in een wilg ging zitten, dat ik het kenmerkende geel-zwarte petje van het goudhaantje herkende …

het pad naar de grote vogelkijkhut in de Jan Durkspolder loopt tussen een dubbele rij wilgen door

Hem herkennen was één ding, hem vervolgens ook nog op de foto krijgen, was weer een tweede. Het kleine snelle vogeltje bleef maar van tak naar tak schieten. Ik heb talloze foto’s gemaakt, maar er zat niet één scherpe foto bij. En ik ben bang dat dat niet alleen aan mij lag, maar ook aan mijn camera …

een goudhaantje bleef van tak naar tak tussen de wilgen vliegen, zo snel dat ik er geen enkele scherpe foto aan heb overgehouden(1)

Ook van de rest van de dag heb ik heel wat onscherpe foto’s linea recta naar de prullenbak moeten verwijzen. Zoiets heeft mijn camera me onlangs ook al eens geflikt, dus ik ben bang dat er sprake is van serieuze scherpstellingsproblemen. Maar gelukkig bleven er nog genoeg bruikbare foto’s over, zoals deze van het deels ondergelopen land achter de Hooidammen (Google Maps). Hier kan vaak al snel geschaatst worden, maar er stond nu gek genoeg maar weinig water op het land …

Terug in de omgeving van Oudega en Earnewâld kwam ik langs een weiland, waar behalve een stuk of wat schapen ook een ooievaar op zoek was naar een lekker hapje. Mogelijk doet hij een poging om hier te overwinteren …

een paar schapen en een eenzame ooievaar in een weiland bij Oudega
deze ooievaar lijkt een poging te willen doen om hier te overwinteren

Een hoogtepuntje

Geplaatst op door

Voor de derde maal in korte tijd kwam ik tijdens het ritje met Jetske langs de uitkijktoren ‘de Skarrekiker’ aan het Himrikerpaed (Google Maps). We maakten er ieder ons eigen hoogtepuntje van …

Voor Jetske werd het letterlijk een hoogtepuntje. Nadat ze de constructie van het bouwwerk goed had bekeken, klom ze ondanks haar hoogtevrees naar de bovenste verdieping om daar vandaan wat foto’s van het uitzicht over de Hemrikkerscharren te maken. Ik nestelde me intussen op een bankje in de schaduw onder de toren om daar met wat foto’s van de lijnen en vlakken van het bouwwerk mijn eigen hoogtepuntje te creëren …

On the road met de iLark

Geplaatst op door

Vorige week had ik de accu van de iLark al eens leeg gereden met wat kortere ritjes in de buurt. Maandagochtend heb ik voor het eerst een geplande langere rit gemaakt om de accu nog eens helemaal leeg te trekken. Het doel was de uitkijktoren ‘Skarrekiker’ in natuurgebied Hemrikkerscharren tussen Beetsterzwaag en Hemrik (Google Maps) …


Vanwege de aanhoudende koude noordenwind heb ik bewust gekozen voor deze plek waar ik nog nooit eerder was geweest. De route voerde vooral door de beboste omgeving rond Beetsterzwaag waar de wind geen spelbreker was. Ik passeerde o.a. het Koningsdiep of Alddjip, ik kwam langs een weerstation midden in het bos en ik reed over diverse bruggetjes. Na het bezoek aan de uitkijktoren heb ik op de terugweg o.a. een tussenstop gemaakt bij de luid kwakende kikkers in het Witte Meer (Google Maps)…

Het was een mooi ritje, dat vooral over asfalt- en schelpenpaden voerde. Met de camera aan de draagband rond mijn nek heb ik onderweg een aantal korte video-opnamen gemaakt, zodat jullie een idee krijgen van de lommerrijke route …

Corona – hoe nu verder?

Geplaatst op door

Hoewel de gevolgen van de corona-maatregelen voor mij eigenlijk maar zeer beperkt zijn, had ik het er vorige week emotioneel toch niet gemakkelijk mee. Plotseling vielen mijn dagelijkse structuur en mijn weinige ‘real life’ contacten weg, en dat is even wennen  Gisteren heb ik in de loop van de dag via de digitale weg en telefonisch een goed gesprek heb gehad met een bevriende relatie, en dat heeft geholpen om weer wat perspectief te krijgen …

Maar minstens zo belangrijk zijn de lieve en begripvolle reacties van jullie, mijn trouwe volgers. Die hebben me er de eerste dagen doorheen getrokken. Dankjewel daarvoor!

Het laatste duwtje om uit het dipje te geraken, kwam gisteravond van het kabinet. Ik ben blij met de verder aangescherpte gedragsregels, want die blijven het me mogelijk maken om er zo mogelijk dagelijks even op uit te blijven gaan. En dat is voor mij als MS-patiënt wel van belang om mijn spieren wat op kracht te houden en de geest ook wat fris te houden. Nu maar hopen dat de autoriteiten de aangescherpte regels waar nodig ook echt gaan handhaven …

Nadat ik drie dagen achtereen helemaal solistisch een uurtje in de Ecokathedraal had doorgebracht, ben ik gisteren weer eens naar de Jan Durkspolder gereden om wat meer lucht en openheid om me heen te hebben. Meestal begin ik een bezoekje aan de polder in de vogelkijkhut die op de bovenstaande foto rechts te zien is. Gisteren heb ik dat niet gedaan. Om te beginnen doe ik er alles aan om besmetting met het coronavirus te voorkomen. Je zult er maar lekker voor één van de open luikjes zitten te turen, terwijl er een hoestende of proestende vogelaar naast je op het bankje schuift. Nee, mij niet gezien …

Het zal trouwens met de oostenwind die over de watervlakte aan kwam waaien ook knap koud geweest zijn in de hut, denk ik. Daarom verkies ik mijn eigen mobiele kijkhut nu toch echt boven die andere hut. Als de huidige luchtdrukverdeling 1 of 2 maanden eerder op de weerkaarten was verschenen, dan hadden de liefhebbers hier waarschijnlijk intussen al kunnen schaatsen. De pijlers van de kluunbrug die hier in februari 2012 werd aangelegd, staan nog steeds klaar, zoals je op de foto hierboven kunt zien …

Veel was er trouwens niet te beleven in de Jan Durkspolder. Er duikelden wat kieviten, maar die lieten zich in het tegenlicht niet in beeld vangen. Meer dan wat landschappelijke foto’s kon ik niet maken, dat lukte enige tijd later elders beter …

Ik sluit af met een tegenlichtfoto. Hier werd ik getroffen door de combinatie van de mooie glinstering op de achtergrond en de schaduwen van de takken op het wegdek …

Een fijne dag verder. Pas op jezelf en blijf gezond!