Jonge waterhoentjes

Om het mooie weer nog maar even mee te pakken, ben ik gisteren even naar de Leijen gereden. Onderweg naar de vogelkijkhut maakte ik een praatje met een jonge vrouw, die er net vandaan kwam. Ze liet wat foto’s zien van o.a. een voorbij vliegende roerdomp, een kiekendief en twee zeearenden die een tijdlang op het eilandje hadden gezeten. Bij het afscheid zei ik met een knipoog, dat ik toch wel hoopte dat ze nog wat voor mij had overgelaten …

Even later zat ik in de hut. En het moet gezegd, ik zat er goed, maar na enige tijd werd het toch wel saai. Er gebeurde vrijwel niets. Gelukkig had ik drie weken geleden meer geluk, toen liepen er vlak voor de hut drie waterhoentjes over de bladeren van de waterlelie en de gele plomp. Kijk eens naar die enorme poten. Ik vond het heel vermakelijk …

Gisteren bleef het stil rond de vogelkijkhut. Er vlogen eens een paar eenden voorbij en er dook een grote stern buiten het bereik van mijn camera in het water. Dat was het wel zo ongeveer. Ik moest me tevreden stellen met een foto van een paar aalscholvers, die de plek hadden ingenomen van de zeearenden in de laatste boom van het eilandje …

Doorzomeren

De zomer blijft zijn tol eisen van mijn energie. Letterlijk alles wat ik doe kost de laatste tijd weer extra moeite en energie. Daar is maar één remedie tegen bestand: gewoon niet teveel doen. Zo lang ik me in alles wat in acht neem, gaat het prima. Ik breng mijn dagen daarom vooral in huis en tuin door. De afgelopen weken heb ik me daarom op passieve wijze weer zeer sportief beziggehouden met de Tour de France en het skûtsjesilen. Op fotografisch gebied valt er in de tuin nog wel eens wat te beleven …

En ook buiten de tuin scoor ik af en toe nog wel eens een paar plaatjes. Als ik al eens even weg ben, dan is het meestal voor een ochtendritje met de auto naar een vogelkijkhut of op de iLark voor een kort rondje in Drachten of directe omgeving. En dat bevalt prima, easy does it. Ook het bloggen houd ik voorlopig op een laag pitje door wat korter van stof te zijn en wat vaker te volstaan met een ‘like’. Kortom: we zomeren nog even door zonder overprikkeld te raken …

Insecten in de tuin (1)

De afgelopen maanden heb ik regelmatig gemopperd over het gebrek aan insecten in de tuin. Nu de zomer stilletjes naar het eind loopt, heb ik de oogst van de afgelopen tijd eens bij elkaar gezocht …

Pas sinds begin augustus heb ik wat meer soorten gezien dan alleen huisvliegen en mugjes. Maar het kan de zomer niet meer goed maken, it’s too little too late …

– naamgeving: Obsidentify

Na de regen

Het regende zachtjes toen ik vanmorgen wakker werd. Voor de tuin is dat goed nieuws, want er is hier tot vandaag niet meer dan 11 mm regen gevallen. Het zal de vijverplanten worst zijn, water genoeg. En als er nog wat licht moet zijn, zet de gele plomp gewoon een groeispurtje in richting zon …

Intussen is het alweer een uurtje droog. Het stelde weinig voor, meer dan 3,1 mm regen is er niet gevallen. Dat zet voor de tuin geen zoden aan de dijk. Maar zodra de eerste zonnestralen de vijver bereiken, krijgt de waterlelie ineens weer een heel ander aanzien …

Zomerse perikelen

Hoewel we hier de afgelopen twee weken geen extreem hoge temperaturen hebben gehad, willen mijn onderdanen nog steeds niet lekker meewerken. Mijn voeten en onderbenen voelen voortdurend ongebruikelijk zwaar aan. Een beetje alsof ze tot halverwege de knie zijn volgelopen met lood, en dat maakt het lopen er niet makkelijker op …

Zoals bekend, ben ik In warme zomerse perioden nooit topfit. Vaak was ik dan langere tijd erg moe, dat is geen nieuws. Maar deze aanhoudend zware benen, terwijl ik verder aardig fit ben, vormen weer een geheel nieuwe sensatie. En zo stelt MS je steeds weer voor verrassingen …

Toch denk ik, dat deze (tijdelijke) terugval met het weer te maken heeft. Het is weliswaar niet extreem warm geweest, de gemiddelde temperatuur kwam hier in juli wel uit op 18°C en dat is aan de hoge kant. Voorlopig lijkt het zomerse weer nog wel even aan te houden. Zo lang kijk ik het gewoon nog even aan. Er zullen vast weer betere tijden komen …

Maar geen zorgen, met een wat aangepast dagprogramma vermaak ik me nog steeds prima. Om het bewegingsapparaat gaande te houden, maak ik een paar maal per dag een ritje op de hometrainer. Daarnaast loop ik regelmatig de tuin even in om te zien of er nog wat te fotograferen valt. En verder vermaak ik me uitstekend met verslaggeving van de Olympische Spelen, vooral op de radio. En vanaf zaterdag komt daar het skûtsjesilen nog bij. Dus ik verveel me nog niet …

Visdiefjes boven de Leijen

Terwijl we door de kijkgaten het komen en gaan van de vogels voor de hut in de gaten hielden, was er ook achter de wand naast het vlonderpad iets gaande. Verschillende keren hoorde we daar kort en duidelijk een vogel zingen of roepen. Hoe we ook zochten, hij bleef verborgen in het dichte bladerdek van de struiken achter de wand …

Op en boven het meertje bleef het donker. De grote bladeren van de waterlelie en de gele plomp deinden zacht op en neer op de lange golfslag rond de vogelkijkhut. Een paar futen leken een late balts voor ons te willen opvoeren, maar daar bleek al snel niets van terecht te komen …

De zwarte stern en het visdiefje vlogen zo ongeveer om de beurt voor de vogelkijkhut langs. Tot eind vorig jaar was ik al blij, wanneer ik met de Canon SX70 HS af en toe eens een scherpe foto maakte van zo’n snelle passant. Met de Sony RX10 gaat dat allemaal een stuk beter. Vooral met de laatse foto ben ik erg blij …