In grut húshâlden yn in lyts húske

Gisteren vertelde ik hier al, dat mem in 1936 op ruim een halve kilometer afstand van de molen ‘De Hersteller’ aan de Hoge Dijk werd geboren in een klein arbeidershuisje. Dat arbeidershuisje staat op de foto linksonder. Daar woonde dus het hele achtkoppige gezin, dat op de rechterfoto uit 1934 of 1935 te zien is. Mem moest toen nog geboren worden, maar gelukkig stond haar oudste zuster op het punt om te trouwen en uit te vliegen.

Een grote huishouding in een klein huisje …

Linksonder mem – rechtsonder mem met haar jongste broer …

Pas uitgeslopen libellen

Vandaag even wat foto’s uit de oude doos. Maandag had Bushcrafter een paar foto’s van de larvehuid van een uitgeslopen libel op zijn blog staan. Omdat dit een nieuw fenomeen voor hem was, heb ik even wat foto’s opgezocht uit mei 2008.

Jetske en ik – ja, zo lang en nog langer gaan wij als fotomaatjes door het leven – waren die dag samen in het Weinterper Skar op pad. Daar vonden we bij de dobbe een paar libellen die echt nog maar net waren uitgeslopen …

De meeste soorten libellen leven hooguit een paar maanden als volwassen insect. Voordat de libel zo’n mooi gevleugeld insect is, leeft hij eerst geruime tijd onder water als larve. Bij sommige soorten duurt dat stadium één tot twee jaar, bij andere soorten kan het wel vijf jaar duren. Al die tijd vervelt hij verschillende keren en gaat de larve als een geduchte jager en vreetmachine door het leven. Hij lust zo ongeveer alles van zoetwaterpissebedden en dikkopjes tot kleine stekelbaarsjes. Tegen het eind van de larvetijd kruipt hij omhoog langs een water- of oeverplant …

Als de larve een geschikte uitsluipplek heeft gevonden, houdt hij zich stevig vast en vervelt voor de laatste keer. De huid van kop en borststuk barsten open en heel langzaam komt de volwassen libel eruit. Wanneer kop, borststuk en poten eruit zijn, grijpt de libel zich vast en trekt zijn achterlijf uit de larvenhuid …

Als de libel uit de larvehuid is gekropen, pompt hij zijn achterlijf en vleugels op. Daarna moeten de vleugels nog drogen en uitharden, dat kan nog enige tijd duren. Uiteindelijk kiest de libel het luchtruim, waarna hij enkele weken of een paar maanden door het leven gaat als een geduchte vliegende jager …

We vonden die dag een paar verschillende soorten uitsluipende libellen. Op de eerste 4 foto’s is de smaragdlibel te zien, op de 5-delige serie hierboven staat een viervlek libel. Wil je alles weten over het uitsluipen, dan kun je hier terecht: de levenscyclus van libellen.

Kortom: het was een topdag voor het laag-bij-de-grondse werk. Dat kon toen nog. Tegenwoordig waag ik me daar maar zelden meer aan. Zo diep als Jetske ben ik dankzij het kantelbare schermpje van mijn camera nooit hoeven gaan. Door de knieën zakken lukt nu ook nog wel, maar ik moet vervolgens ook weer omhoog, en dat wordt met de week moeilijker. Gelukkig heb ik de foto’s nog …

65 jier en 78 dagen

Myn pake is 64 jier en 91 dagen âld wurden

Ús heit is 65 jier en 77 dagen wurden

Ik bin hjoed 65 jier en 78 dagen wurden, en ik hoopje noch efkes troch te gean

65 jaar en 78 dagen

Mijn opa is 64 jaar en 91 dagen oud geworden

Mijn vader is 65 jaar en 77 dagen geworden

Ik ben vandaag 65 jaar en 78 dagen geworden, en ik hoop nog even door te gaan

Facetogen in detail

We gaan nog even terug naar de fotokuier, waarbij ik eind augustus 2013 in het Weinterper Skar een mooie macroserie had gemaakt van de levendbarende hagedis, die ik hier afgelopen woensdag liet zien. Het Weinterper Skar was in die tijd mijn favoriete wandel- en fotogebied waar ik wekelijks meerdere keren kwam. Aan het eind van een wandeling ging ik graag nog even zitten op de afsluitboom voor één van de paden …

Tegen het eind van de zomer vormde zo’n afsluitboom, net als het bankje bij de dobbe, een fijn plekje voor heidelibellen om even lekker op te warmen. In de loop der jaren heb ik vele tientallen heidelibellen op of bij die paal gefotografeerd. Zo ook op dag waarop ik eerder die hagedis zo mooi close had kunnen kieken. De onderstaande foto is wel één van de mooiste foto’s van de heidelibel, die daar ’s middags even bij me kwam zitten …

Door met de rechter muisknop op de foto te klikken, en dan te kiezen voor ‘Afbeelding openen in nieuw tabblad’, kun je de onderstaande foto vergroten. Als je daar vervolgens met de linker muisknop op de foto klikt, zie je hem in formaat 1920×1200 …

Close met een hagedis

Naar mate ik minder fotokuiertjes kan maken, maak ik ook minder actuele foto’s. Daarom vandaag weer een paar foto’s uit het archief. Ze dateren van eind augustus 2013, een droge maand met gematigde temperaturen. Ook toen speelde vermoeidheid me op warme dagen al parten, maar ik kon nog wel naar de dobbe in het Weinterper Skar lopen (Google Maps)

Dat was toen ook al een flinke inspanning, maar ik werd er die dag weer vorstelijk voor beloond. Ik zat nog niet eens zo lang op mijn favoriete bankje, toen er een levendbarende hagedis bij me kwam zitten. Hij gaf me alle tijd om een uitgebreide serie macro’s te kunnen maken. Het was overigens niet voor het eerst dat ik dat geluk had in het Weinterper Sjar. Een volgende keer het vervolg van deze fotokuier …

Door met de rechter muisknop op de foto te klikken, en dan te kiezen voor ‘Afbeelding openen in nieuw tabblad’, kun je de onderstaande foto vergroten. Als je daar vervolgens met de linker muisknop op de foto klikt, zie je hem in formaat 1920×1200 …

Terug naar de basis

Korte tijd later kwam de vliegbasis weer in zicht …

De piloot lijnde de Dimona mooi op voor de landingsbaan, waarna we een voorbeeldig zachte landing maakten. Rustig rolden we naar de hangar waar een deel van ons gezelschap stond te wachten. Na een vlucht van 29 minuten was ik weer veilig terug op de grond …

Zoals op de foto linksonder te zien is, kon ik nog lachen toen we het eindpunt naderden. Op de middelste foto is goed te zien, dat we onderweg heel wat insecten zijn tegengekomen. Dat zullen er tegenwoordig vast minder zijn. Dat ik toch zoveel foto’s heldere foto’s heb kunnen maken, is te danken aan het schuifluikje in de kap van de cockpit op de rechter foto. Nadat ik de draagband van mijn camera goed om mijn rechterhand had gewikkeld, kon ik zonder hinderlijke vliegen en reflecties van het glas van de cockpit direct in de buitenlucht fotograferen …

Het was een bijzondere belevenis waar ik mooie herinneringen aan bewaar. En wat minstens even mooi is, ik heb er een prachtige oorkonde ter gelegenheid van mijn luchtdoop aan overgehouden.

Sindsdien heb ik niet meer gevlogen. Tot nu toe zijn we altijd gekomen waar we naar toe wilden zonder te hoeven vliegen. En ik zie dat eerlijk gezegd ook niet meer veranderen …

Leeuwarden van boven

We naderden stilaan het eind van mijn eerste en tot dusverre laatste luchtreisje boven Fryslân …

We volgden enige tijd de loop van het Van Harinxmakanaal om zo met een ruime bocht ten westen van Leeuwarden om de stad heen te vliegen. Ik ben niet bekend genoeg in Leeuwarden om de onderstaande foto’s van een zinvolle nadere toelichting te kunnen voorzien. Alleen die ene donkere pilaar, die in het centrum van Leeuwarden oprijst, kan ik van een naam voorzien. Dat is de Achmeatoren. Met zijn hoogte van 114,6 meter is het ’t hoogste gebouw van Fryslân. De toren is vanuit een groot deel van de provincie te zien …

Voordat we afbogen in noordoostelijke richting kon ik nog net een laatste blik op het prachtige licht boven het Wad werpen …

  • wordt vervolgd