Nadat er een kleine communicatiestoornis was opgetreden bij het maken van onze afspraak, pasten fotomaatje Jetske en ik de invulling van de dag gistermorgen probleemloos aan …
We reden naar de Leijen om het water te delen met een visser en diverse vissende vogels. Een passerende vrouw die in hoog tempo het meertje overstak op haar supplank, zorgde voor de sportieve toets …
Een gewone oeverlibel deelde dit uitzicht met ons, terwijl hij aan de wand van de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ hing …
Met twee kilometer verderop aan de overkant van de Leijen het paviljoen, zaten we in de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ nog steeds rustig te wachten op de dingen die zouden komen. Als ze zouden komen tenminste …
En ze kwamen! Niet in groten getale, maar mem zei altijd: ‘Wie het kleine niet eert, is het grote niet weerd’. Na een tijdje vloog er meerdere een zwarte stern boven het blauwe water voor de vogelkijkhut langs …
Nu eens vloog de vogel te ver weg, dan weer vloog hij onvoorspelbaar uit beeld. Maar uiteindelijk lukte het me toch twee keer om een aantal mooie foto’s te maken van een passage. De onderstaande serie was voor mij toch wel het toefje slagroom op de dag …
En zo reden we, anderhalf uur nadat we via de fietsbrug aan de Zuiderhogeweg waren vertrokken, Drachten via het skûtsje ‘Henderika’ aan de Noorderhogeweg weer binnen …
Einde van een prachtige dag, waarop we alles er weer uit hebben weten te halen. Dankjewel, Jetske.
Het laatste deel van ons rondje pontje verliep snel. Tussenstops hebben we niet meer gemaakt. Om te beginnen waren er weinig interessante plekjes meer onderweg. Maar een tweede reden was, dat dit de eerste lange rit op mijn iLark was dit jaar. Ik had vooraf nog niet getest hoeveel km ik nu nog op een accu kan rijden. Uiteindelijk kwamen we via de kortste route weer thuis met nog één knipperend streepje op het stuur …
Onderweg op e-bike en i-Lark had ik verteld, dat ik maandag zwarte sterns had gefotografeerd bij de vogelkijkhut ‘Blaustirns’. Echt mooi waren die foto’s niet geworden, omdat het bewolkt was op dat moment. Aafje, die ons nog niet had verwacht, vond het prima dat we nog even naar de Leijen zouden rijden om er hopelijk nog wel wat zonnige foto’s van te kunnen maken. Ditmaal pakten we de auto. Een minuut of 20, nadat we Drachten hadden verlaten via de fietsbrug de Slinger (foto boven), keken we vanuit de vogelkijkhut uit over de Leijen …
Veel viel er in eerste instantie nog niet te zien. Er lag een bootje voor anker bij de laatste boom van het eilandje ‘de Kninepôle’. Omdat er niemand aan boord leek te zijn, vermaakten we ons tijdelijk met de waterlelies voor de hut. Na een tijdje verscheen er een rubberbootje, waarmee koers werd gezet naar het plezierbootje bij de boom. Kort daarna verscheen er af en toe een zwarte stern in beeld …
– wordt vervolgd
Als een zwarte stern laag boven het water zweven, dat moet heerlijk zijn met dit weer …
De gids van It Fryske Gea sprak tijdens zijn openingswoordje van de rondvaart met de zonneboot ‘Blaustirns’ de hoop uit, dat we met een beetje geluk behalve de zeearend misschien ook wel een visarend te zien zouden krijgen. De visarend wordt in april/mei en augustus/september tijdens de vogeltrek van Scandinavië naar Afrika v.v. regelmatig in de Alde Feanen gezien …
Maar de visarend doet ook de Leijen wel eens aan. Dat ontdekten fotomaatje Jetske en ik al in september 2023. Tijdens de vaarexcursie kregen we hem niet te zien. Maar toen ik enkele dagen later een kuiertje maakte naar de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ bij de Leijen, bleek hij daar wel te zitten. Bovenin de laatste boom van het boomeilandje zat hij fier om zich heen te kijken …
Nadat we bij Earnewâld tevergeefs op zoek waren geweest naar rietsnijders aan het werk, besloten we dat ter afsluiting van de dag ook nog even te proberen bij De Leien …
We waren net uitgestapt, toen er een fotograaf aan kwam lopen vanuit de vogelkijkhut. Op onze vraag of er nog wat bijzonders te zien was, vertelde hij dat er een tijdlang twee zeearenden op het boomeilandje hadden gezeten. Omdat te bewijzen liet hij een serie prachtige foto’s zien van de zeearenden in de bekende boom. Hoewel de vogels net vertrokken waren, besloten we toch even door te lopen in de richting van de vogelkijkhut …
In de verte zagen we nog een paar roofvogels cirkelen. Toen ze wat dichterbij kwamen, zagen we echter dat het om buizerds ging. Toch een tegenvallertje in dit geval …
Bij het rietland aangekomen, zagen we dat we te laat waren om de rietsnijders hier aan het werk te zien. Een groot deel van het riet was al gemaaid en lag in bossen samengebonden op het dijkje rond het meer. Omdat het paadje naar de vogelkijkhut erg nat en drassig was, zijn we toch maar niet verder gelopen …
Twee keer te laat op één middag, eerst voor de zeearenden en dan ook nog voor de rietsnijders. Maar toch was het een weer mooie dag.
Wat een prachtig begin van de nieuwe week gisteren. De hele dag volop zon en een temperatuur rond de 10 graden. Maar eerlijk is eerlijk, ik had in deze tijd van het jaar liever -10°C gehad.
Hoe dan ook, het rietland bij de Leijen lag er glanzend bij. Maar de fier heen en weer wuivende pluimen hadden hun langste tijd daar gehad. De rietmaaier stond al klaar, eerdaags komen de rietsnijders en zullen de pluimen vallen …
Intussen heeft ook mem – dat is Fries voor moeder– op 88-jarige leeftijd haar langste tijd gehad. Ze is klaar met het leven, ze wil niet meer en ze kan niet meer. In overleg met de verpleeghuisarts heeft ze in onze aanwezigheid besloten al haar levensverlengende medicijnen te weigeren …
Hoe het precies zal verlopen valt moeilijk te zeggen, maar mem haar laatste reis zal vast niet lang duren. Als ik de komende tijd wat minder of tijdelijk niet actief ben in Weblogland en op Bluesky, dan weten jullie even waar dat door komt …
Afanja's Weblog 