Een paar heidelibellen hadden de tuin vorige week al weten te vinden, woensdagmiddag heb ik voor het eerst dit jaar een paar foto’s kunnen maken van een vuurjuffer in de tuin …
Het wachten is nu nog op een houtpantserjuffer, want die was hier in het verleden ook ieder jaar meerdere keren te gast rond de vijver …
Wonderlijk hoe het insectenleven in onze tuin de afgelopen weken ineens op gang gekomen is. Maandenlang zag ik hier weinig anders dan af en toe een vlieg of een verdwaalde bij. Vooral bijen en zweefvliegen laten zich de laatste dagen veelvuldig zien en ik heb intussen ook al een paar vlinders te gast gehad …
Vrijdagmiddag verschenen er voor het eerst dit jaar een paar heidelibellen in de tuin. De eerste, een bruinrode heidelibel, nestelde zich op het zaaddoosje van de blauw iris, dat hier ook gisteren al te zien was met een kleine groene schildwants of een nymf daarvan ….
Bijna tegelijkertijd streek er een steenrode heidelibel neer op een trosje bloemen van de ijzerhard. Het lukt net niet om ze samen in één beeld te vangen, maar dit kleurde de vrijdagmiddag wel heel mooi …
Met een foto van een gewone oeverlibel die op het pad neerstreek, rondde ik het fotokuiertje in de Jan Durkspolder af. Hij had bepaald geen fotogeniek decor uitgezocht, maar ik deed het er maar mee. Mijn missie om verschillende insecten te fotograferen was hiermee wel volbracht voor die dag …
Eenmaal in de auto besloot ik langs de Eastersânning even te stoppen op de laatste dam voor het bruggetje. Dat is een mooi plekje om even uit te kijken over het rietland en tegelijk mijn medicijnen in te nemen en een stukje koek te eten. Dat bleek een goeie keuze te zijn. Ik had het raampje nog maar nauwelijks naar beneden laten glijden, of er kwam een boerenzwaluw op het hek met het logo van It Fryske Gea naast de auto zitten …
Nadat het vogeltje zich met een bevallig hupje had omgedraaid, begon hij omstandig zijn veren te poetsen. Even dacht ik dat hij het voor de foto’s deed, maar dat bleek al snel een misvatting te zijn. Hij deed het voor de visite die even later naast hem neerstreek. Kort daarna vlogen ze samen weg …
Mijn dag was goed!
Vandaag even wat foto’s uit de oude doos. Maandag had Bushcrafter een paar foto’s van de larvehuid van een uitgeslopen libel op zijn blog staan. Omdat dit een nieuw fenomeen voor hem was, heb ik even wat foto’s opgezocht uit mei 2008.
Jetske en ik – ja, zo lang en nog langer gaan wij als fotomaatjes door het leven – waren die dag samen in het Weinterper Skar op pad. Daar vonden we bij de dobbe een paar libellen die echt nog maar net waren uitgeslopen …
De meeste soorten libellen leven hooguit een paar maanden als volwassen insect. Voordat de libel zo’n mooi gevleugeld insect is, leeft hij eerst geruime tijd onder water als larve. Bij sommige soorten duurt dat stadium één tot twee jaar, bij andere soorten kan het wel vijf jaar duren. Al die tijd vervelt hij verschillende keren en gaat de larve als een geduchte jager en vreetmachine door het leven. Hij lust zo ongeveer alles van zoetwaterpissebedden en dikkopjes tot kleine stekelbaarsjes. Tegen het eind van de larvetijd kruipt hij omhoog langs een water- of oeverplant …
Als de larve een geschikte uitsluipplek heeft gevonden, houdt hij zich stevig vast en vervelt voor de laatste keer. De huid van kop en borststuk barsten open en heel langzaam komt de volwassen libel eruit. Wanneer kop, borststuk en poten eruit zijn, grijpt de libel zich vast en trekt zijn achterlijf uit de larvenhuid …
Als de libel uit de larvehuid is gekropen, pompt hij zijn achterlijf en vleugels op. Daarna moeten de vleugels nog drogen en uitharden, dat kan nog enige tijd duren. Uiteindelijk kiest de libel het luchtruim, waarna hij enkele weken of een paar maanden door het leven gaat als een geduchte vliegende jager …
We vonden die dag een paar verschillende soorten uitsluipende libellen. Op de eerste 4 foto’s is de smaragdlibel te zien, op de 5-delige serie hierboven staat een viervlek libel. Wil je alles weten over het uitsluipen, dan kun je hier terecht: de levenscyclus van libellen.
Kortom: het was een topdag voor het laag-bij-de-grondse werk. Dat kon toen nog. Tegenwoordig waag ik me daar maar zelden meer aan. Zo diep als Jetske ben ik dankzij het kantelbare schermpje van mijn camera nooit hoeven gaan. Door de knieën zakken lukt nu ook nog wel, maar ik moet vervolgens ook weer omhoog, en dat wordt met de week moeilijker. Gelukkig heb ik de foto’s nog …
De laatste keer dat ik een rondje in de Deelen heb gelopen, was in januari van dit jaar. Op 10 oktober was ik weer voldoende bijgekomen van de wat te zware fotosessie met mijn fotomaatje op de begraafplaatsterp bij Nes, dat ik het wel durfde te wagen om weer eens een kijkje in de Deelen te nemen …
Terwijl ik over de vlonder liep, maakten de eenden dat ze weg kwamen door zich terug te trekken onder de begroeiing op de wal. Het petgat lag er al snel roerloos bij. Een aantal wortelstokken van de gele plomp dreef op het oppervlak …
Verderop langs het pad trof ik wat paddenstoelen aan de zijkant van het pad aan. Paddenstoelen vormen de laatste jaren sowieso al een uitdaging, ditmaal werd het met mijn rugblessure en wandelstok echt een pittig klusje om er een paar foto’s uit te kunnen persen. Door de knieën zakken gaat nog altijd prima, maar de weg terug omhoog is elke keer een stukje lastiger. Maar goed, ik heb de strijd gewonnen …
Na de derde paddenstoel vond ik het welletjes en besloot ik rechtsomkeert te maken. Onderweg naar de picknicktafel bij het parkeerterrein zat een libel op me te wachten op de nieuwe plank van de vlonder …
– morgen meer
Nadat ik de laatste foto van de houtpantserjuffer had gemaakt, terwijl hij aan het stokje hing, maakte ik een beginnersfoutje. Ik liep een stap te ver naar rechts, waardoor ik hem in de schaduw zette. De vogel juffer was meteen gevlogen …
Maar dat is bij een waterjuffer of een libel meestal niet zo erg. Vaak komt een juffer of libel na een korte vlucht al snel terug naar het takje of twijgje waar hij op zat. Deze houtpantserjuffer had die ochtend al eerder een korte vlucht gemaakt om daarna weer op de plaats van vertrek terug te keren …
Nadat ik hem had laten schrikken door hem plotseling in de schaduw te zetten, probeerde het juffertje me kennelijk te slim af te zijn door niet weer op het stokje te landen, maar op een van de zaaddoosjes van de blauwe iris, een centimeter of tien bij het stokje vandaan. Dat leverde me toch weer een viertal aardige foto’s op. Mijn dag kon niet meer stuk …
Op de dag na mijn verjaardag vloog er aan het eind van de ochtend nog een verlaat cadeautje de tuin in. Een waterjuffer streek neer op een stokje, dat ter versteviging bij een plant naast de vijver stond …
Het was een houtpantserjuffer, die zich aanbood om geportretteerd te worden. Dat vond ik zo’n mooi cadeautje, dat ik meteen ben begonnen met uitpakken. Het was echt de moeite waard. Een half uur lang hebben we fijn samengewerkt. We speelden o.a. enige tijd kiekeboe en aan het eind van de sessie waren we zo close geworden, dat ik face to face een paar mooie close-ups kon maken …
Is ’t geen schatje …? Kijk eens naar de schittering van die prachtige metallic kleuren …
En toen maakte ik een foutje, maar desondanks was de pret nog niet voorbij …
Afanja's Weblog 