In tegenstelling tot die van de buurvrouw, is onze tuin tamelijk stormvast ingericht. Terwijl er bij de buurvrouw met het nodige lawaai en geweld van alles door de tuin heen en weer wordt geblazen, bewegen bij ons alleen de bomen, een paar planten en enkele tuinornamenten wat heen en weer in de wind …
Ik doe er voor de gelegenheid een toepasselijk muziekje bij van Cream, met in de hoofdrol één van mijn nog levende muzikale helden, Eric Clapton …
Een mooie maandag gewenst.
Terwijl ik even zat uit te waaien op een bankje, kwam een bruinrode heidelibel gezellig bij me zitten …
Maandag was de hazelaar nog goeddeels gevuld met hoofdzakelijk geel gekleurde bladeren. ’s Zomers ben ik blij met dat volle, dan groene bladerdek, omdat het koelte brengt. Nu de winter voor de deur staat is wat minder blad en wat meer licht in de tuin wel weer lekker …
De passage van storm Conall gisteravond kwam als geroepen om dat licht in de tuin terug te brengen. Toen ik vanmorgen de tuin in liep, zag ik meteen dat de meeste bladeren intussen een ander plekje hebben gevonden. Bijkomend voordeel van de vliegende storm is dat de meeste bladeren buiten onze tuin terecht zijn gekomen. Veel opruimwerk hebben we er dus niet meer van …
Een koolmeesje zat tussen de laatste bladeren in de hazelaar om zich heen te kijken. Hij had weer uitzicht, en hij zag dat het goed was …
Het leek vrijdag niet echt lekker weer te worden om een mooie fotokuier te maken. Desondanks besloten Jetske en ik donderdagavond om onze afspraak maar gewoon door te laten gaan. We zijn tenslotte geen van beiden van suiker en we hebben samen wel vaker wind en regen doorstaan …
Dat we besloten om toch door te gaan, heeft te maken met het feit dat we wat te vieren hadden. Het was namelijk 18 jaar geleden, dat we voor het eerst samen een fotokuier maakten in de Weerribben. Tijdens die eerste kuier heb ik onder andere de drie foto’s hieronder gemaakt. Het zal duidelijk zijn dat we op die eerste dag beter weer hadden dan afgelopen vrijdag. Aan het eind van die eerste kuier raakten we aan de praat bij het witte bruggetje waar we onze wandeling waren begonnen. …
Ik had vorige week vrijdag gehoopt op harde wind en buien. Daarom had ik voorgesteld om naar het IJsselmeer te rijden om buienfoto’s te maken. Een aaneengesloten regenfront was echter een streep door de rekening. Daarom hebben we voor een andere route gekozen in een poging om het regenfront te ontlopen. Dat lukte in het begin nog wel, maar desondanks bleef Jetske niet droog. Onze eerste stop was op de parkeerplaats bij de Belterwijde om daar het woelige water te fotograferen. Terwijl ik me lekker aan de luwzijde tegen een grote boom drukte om mijn foto’s te maken, stond Jetske al snel aan de rand van het water. Dat heeft ze gemerkt ook …
– wordt vervolgd
Dat het de afgelopen dagen hard waaide, heb ik gisteren al verteld en getoond bij het opvliegen van de grote zilverreiger. Maar ook eenden hadden het niet altijd gemakkelijk. Deze twee moesten flink bijsturen om tot een veilige landing te komen …
Ze waren op weg naar It Krûme Gat bij het Noordergemaal aan de Bûtendiken. Daar hadden veel eenden een plekje gezocht om enigszins beschut in de luwte van de steenwallen met rietkraagjes te kunnen liggen. Behalve wilde eenden dobberden er ook veel smienten op het water …
Dit was ook de bestemming van de twee eenden, die op de eerste foto aan kwamen vliegen. Na wat extra vleugelmanoeuvres, landden ze veilig op het water…
Nadat ik het weekend vooral binnen had gezeten, heb ik gisteren maar weer eens een rondje buitenom gemaakt. Hier en daar liepen wat schapen en een paard in de weilanden, verder waren ze goeddeels leeg. Zelfs de meeste ganzen hadden de vlakte verlaten om ergens enige beschutting tegen de harde wind te vinden. Maar ik trof het toch nog even …
In de buurt van Earnewâld heb ik de auto even in de berm laten uitrollen, toen ik verderop een grote zilverreiger zag staan. Hij stelde mijn geduld wel op de proef, maar ik werd er netjes voor beloond. Ruim vijf minuten later zakte hij even door zijn poten om op te stijgen. Dat was nog een hele operatie met de harde wind, maar zodra hij boven de bomen was, zag ik hem wegzeilen …
Het weer lokte me eigenlijk niet echt naar buiten gisteren, maar na die lange rij donkere dagen binnenshuis ben ik toch maar even in de auto gestapt om een ritje door de provincie te maken. In de Jan Durkspolder stond een eenzame ree bij een rietkraag langs een maïsakker. Nadat ik een paar foto’s had gemaakt, besloot ik door te rijden. Misschien zou ik de rest van de sprong straks nog kunnen spotten …
De grote plas bij de vogelkijkhut was zo goed als leeg. De honderden smienten leken te zijn doorgetrokken, want ook die waren nergens te zien. Er zaten alleen een paar eenden bij het onderstel van de kluunbrug, die schaatsers tijdens een eventuele Jan Durkspolder toertocht een veilige overtocht over deze sloot moet bieden. Voorlopig kunnen de eenden ze gerust blijven gebruiken als rustplaats …
Ik besloot nu eens niet naar de vogelkijkhut te gaan, daar zou nu waarschijnlijk toch niets te zien zijn. Daarom besloot ik een kuiertje te maken over het zandpad ‘de Geau’ langs de noordwestkant van de plas. Lang duurde dat niet, op de nadering van een bui werd het zo mogelijk nog wat donkerder dan het al was. Tijd om rechtsomkeert te maken …
Afanja's Weblog 