Al fotograferend liep ik rustig een stukje verder, zodat ik behalve de grote zilverreiger ook de stalen constructie van de IJmuider havenwerken meer in beeld kreeg …
Tot mijn verrassing kreeg ik daarbij ook nog een blauwe reiger in beeld, die vanuit mijn eerste positie schuil ging achter laag struikgewas. Nadat ik me voorzichtig weer wat had verplaatst, kon ik nog een paar mooie foto’s maken van de vissende blauwe reiger bij de oude roestige constructie …
De eerste interessante plek, die we na de Deltagoot langs het pad aantroffen, was een open plek met een grote plas water. Natuur, cultuur en techniek raakten elkaar hier meteen heel mooi …
De roestige restanten van een of andere constructie wijzen erop, dat hier onderzoekswerk is gedaan. En zo is het ook, op deze plek onderzochten de ingenieurs hoe de zeearmen van de haven van IJmuiden eruit moesten komen te zien. Maar voor ons was er nog wat anders te zien …
Aan de andere kant van de plas zat een grote zilverreiger tussen de oeverbegroeiing. Af en toe voorzichtig van positie veranderend, konden we hem mooi portretteren …
Vrijdag zijn Jetske en ik voor de derde keer naar het Waterloopbos bij Marknesse geweest. Hoewel het verleidelijk was, hebben we bij binnenkomst paviljoen ‘Het Proeflab’ eerst toch maar links laten liggen …
De eerste keer dat we er samen waren, was in 2011. Toen verkeerden veel van de proefopstellingen, waarmee belangrijk waterloopkundig onderzoek is gedaan, nog in originele en verwaarloosde staat. Het terrein bleek toen al snel te uitgestrekt voor me te zijn …
Om die reden hebben we het in 2019 beperkt tot het bekijken en uitgebreid fotograferen van de oude Deltagoot, die toen pas was omgevormd tot het 250 meter lange kunstwerk ‘Deltawerk//’ …
Met de komst van Whilly, is mijn actieradius zoals bekend weer een stuk groter geworden. Daarom konden we gisteren de 3,3 km lange rolstoelvriendelijke route volgen. We hebben ons anderhalf uur ondergedompeld in de natuur die er behalve waterwerken ook een breed scala aan vogels en libellen herbergt …
Opnieuw op zoek naar weidevogels, zag ik tijdens een ritje al op grote afstand een grote zilverreiger scherp afgetekend in het water staan …
Tot mijn grote geluk was hij zo geconcentreerd bezig, dat ik de auto rustig kon laten uitrollen. Eenmaal tot stilstand gekomen, kon ik deze scène schieten …
Ik heb nog een paar foto’s gemaakt bij het eerste petgat bij de parkeerplaats, waarbij het me niet direct om de kleuren van lucht, water en riet ging …
Het was nog steeds droog en Jetske vermaakte zich daar ergens bij het eind van het petgat prima, vermoedde ik. Ik besloot me nog even uit te leven met het meerstammige boompje en de grote zilverreiger die daar ver achter stond …
Tenzij het morgen mooi weer is, heb ik vanmorgen waarschijnlijk het laatste ritje van het jaar gemaakt. Het werd een ritje naar de Jan Durkspolder waar het kil en winderig was. Vanuit de vogelkijkhut waren alleen op grote afstand wat groepjes ganzen en eenden te zien. Daar was ik dan ook al snel weer weg …
Toen ik terug reed in de richting van Oudega, stond er in het weiland waar ik regelmatig een sprong reeën heb gefotografeerd, een grote zilverreiger. Nadat ik het autoraampje had laten zakken, leek hij net een lekker hapje weg te slikken …
Daarna vond hij het ook meteen welletjes, hij dook even ineen om af te zetten en spreidde daarna zijn grote witte vleugels om naar elders te vertrekken. Ik besloot nog even langs de Leijen te rijden, ook daar viel echter weinig te beleven. Maar met die smetteloos witte zilverreiger op de laatste in 2024 gemaakte foto kan ik best leven …
Morgen sluit ik het jaar hier op kleurrijke wijze af.
Nadat we de vogelaar een mooie vervolg van de dag hadden gewenst, verlieten mijn fotomaatje en ik het uitkijkpunt Ezumakeeg noord …
We maakten nog een kort ritje in zuidelijke richting tot het eind van de doodlopende weg. Ook hier zaten maar weinig vogels. Een van de weinige uitzonderingen was deze grote zilverreiger in het rietland …
Toen we na het keerpunt terug reden, zat er een roodborsttapuit in een struik. Het was een actief beestje dat meerdere keren zijn twijgje verliet om korte tijd later weer exact op hetzelfde plekje terug te keren. Een vermaak om naar te kijken. Eén van zijn rondvluchten heb ik deels vast kunnen leggen …
Een stukje verderop was goed te zien hoe nat het was. En dat is geen wonder na de natte novembermaand. Hoe het over de provincie verdeeld was, weet ik niet, maar in onze tuin is met 156 mm ongeveer de dubbele hoeveelheid neerslag gevallen van wat normaal is in november …
Al dat water werd door de stormen Bert en Conall opgestuwd naar het noordoosten van de provincie, waar we hier waren. Aan een klein draaikolkje bij een duiker was mooi te zien dat er werd gewerkt aan de waterafvoer …
– wordt vervolgd
Afanja's Weblog 