We waren net begonnen aan de weg terug naar noordelijker oorden, toen het zachtjes begon te regenen …
Net als twee weken geleden stond er ook nu op de terugweg aan de rechterkant van de weg een roofvogel te wachten. Twee weken geleden was het een prachtige buizerd, ditmaal stond er een mooi torenvakje op een paaltje …
Ook in deze regio zijn de boeren zo te zien nog steeds bbboos …
Nadat de wulp uit zicht was verdwenen, brak de lucht even open. Terwijl ik de eerste voorzichtige zonnestralen verwelkomde, werd mijn aandacht weer getrokken door de grutto. Die had zijn dikke dampaal intussen verlaten en vloog een paar maal luid roepend om me heen …
Nadat hij al eens in de buurt van zijn vermoedelijke partner in het weiland was neergestreken, maakte hij na een volgend rondje een perfecte landing op een paaltje iets verderop …
Vanaf het paaltje leek hij iets in de richting van zijn vrouwtje te roepen. Ik heb eventuele verdere ontwikkelingen niet afgewacht en ben in de auto gestapt om nog even in de Jan Durkspolder te kijken …
Vogels die afhankelijk zijn van wormen, slakken en ander bodemleven hebben waarschijnlijk een prima voorjaar. Voor vogels die het van insecten moeten hebben, lijkt het een stuk minder goed uit te pakken. Door het aanhoudende koude weer zie ik hier in ieder geval bar weinig insecten vliegen de laatste tijd …
Ook rond de vogelkijkhut in de Jan Durkspolder was het een stille en dode boel, toen ik daar even was. Ik had geluk dat er op een bepaald moment een witte kwikstaart op een paaltje vlak voor de hut landde. Die kwikstaart leek op zijn beurt ook geluk te hebben gehad. Het zag er naar uit dat hij met een klein insect in zijn snavel onderweg was naar het nest. Het paaltje was waarschijnlijk een fijn plekje voor een tussenlanding, want al snel was de vogel weer gevlogen …
Terwijl ik op korte afstand passeerde, kon ik een paar foto’s maken van een zwarte kraai op ’n paaltje …
In eerste instantie zat hij wat nors en ongeïnteresseerd voor zich uit te kijken, zo leek het. Toen ik nog eens een paar foto’s maakte, hief hij echter een krassende groet aan …
Gebruik makend van het feit dat ik dankzij de nieuwe medicatie een stuk steviger en stabieler liep, heb ik begin oktober weer eens een fotokuiertje naar de vogelkijkhut ‘de Blaustirns’ bij de Leijen gemaakt. Daar had ik me alleen een tijdje niet meer aan gewaagd, omdat je er over een smal, vaak tamelijk glibberig paadje langs het water moet lopen. Nu durfde ik het aan om er weer eens op eigen gelegenheid naar toe te gaan …
Er zaten twee echte vogelaars met grote toeters op hun camera’s geschroefd in de kijkhut. Eén van hen vertelde dat ik net te laat kwam, omdat er een paar maal een ijsvogeltje op één van de palen had gezeten. Ik kreeg niet meer te zien dan een meeuw, die het plekje op de paal had overgenomen. Maar daar was ik ook al blij mee, temeer daar ik blij was om te horen dat er recentelijk regelmatig een ijsvogeltje bij de hut te zien was. Dat biedt binnenkort hopelijk weer nieuwe kansen …
Sommige onderwerpen worden er echt mooier of interessanter van …
Prikkeldraad hoort daar wat mij betreft zeker bij …
Meestal kan ik de zon wel in het water zien schijnen. Jij ook …?
Afanja's Weblog 