Nadat Jetske haar cameratas met een ferme zwaai in de auto had gelegd, lieten we De Delen achter ons. Over de volle anderhalve kilometer van de smalle Hooivaartsweg was de noordelijke berm onlangs bewerkt. Daardoor was die berm zo zacht dat het onverantwoord was om daar met het natte weer doorheen te rijden. Jetske kon op een gunstig plekje even wachten om een tegenligger alle ruimte te geven …
Niet alleen in die ene berm was het een natte boel, diverse weilanden en vooral veel stukken maisland maakten een verzopen indruk …
Maar het is nog altijd een stuk minder nat dan vorig jaar rond deze tijd …
Bijna terug bij de auto heb ik nog even een kort rustmomentje gepakt op de grote rood met witte paddenstoel, die scheef tegenover de boerderij ‘Heydhuysen’ staat. Ik zat te twijfelen of ik nog even door zou rijden naar Bakkeveen of dat ik huiswaarts zou gaan. Ik besloot het laatste te kiezen, want mijn benen zaten aan hun taks na twee fotokuiers …
Nog maar net onderweg stelde ik mijn plan bij. Zodra ik buiten het bos meer zicht kreeg op de lucht en de horizon, zag ik dat de lucht betrokken was geraakt en dat er vanuit het noorden donkere wolken opdoemden. Daarom besloot ik de openheid van het polderland bij Oudega en Earnewâld nog maar even op te zoeken. Enige tijd later stond ik in de Jan Durkspolder …
Terwijl ik me bezighield met het jongvee op de voorgrond en de ontwikkelingen in de lucht op de achtergrond, slikte ik mijn medicijnen, dronk ik wat water en nuttigde ik een stuk koek …
Na ongeveer een kwartier gingen plotseling de hemelsluizen open en verdween het jongvee in een gordijn van water. Zodra het enkele minuten later weer droog was, startte ik de auto om een stukje in de richting van Earnewâld te rijden …
We waren net begonnen aan de weg terug naar noordelijker oorden, toen het zachtjes begon te regenen …
Net als twee weken geleden stond er ook nu op de terugweg aan de rechterkant van de weg een roofvogel te wachten. Twee weken geleden was het een prachtige buizerd, ditmaal stond er een mooi torenvakje op een paaltje …
Ook in deze regio zijn de boeren zo te zien nog steeds bbboos …
Oudjaarsdag was het ’s middags tussen de buien door regelmatig even zonnig. Het roodborstje was rond het middaguur de laatste vogel die wel even op de foto wilde …
Aan het begin van de middag scheen de zon zelfs even zo uitbundig, dat de lampionnetjes prachtig werden uitgelicht tegen de donkere achtergrond van de klimop …
’s Avonds was aan de afwisseling van stilte en gedonder goed te merken wanneer het droog was en wanneer het regende. Rond de jaarwisseling was het een kwartiertje droog, zodat we even naar buiten konden om de buren een gelukkig nieuwjaar te wensen. Met de ontdekking van de BULB-stand op mijn nieuwe camera is het me daarbij voor het eerst gelukt om wat bewegingssporen van het vuurwerk op de foto te krijgen …
Toen ik na een korte nacht de lamellen open schoof, zag ik dat de vijver op Nieuwjaarsdag alweer flink buiten zijn oevers was getreden. Met intussen al ruim 30 mm regen is het nieuwe jaar meteen begonnen met de voortzetting van de nattigheid van 2023. In de loop van vandaag wordt onze historische trots het Woudagemaal opnieuw onder stoom gebracht. Ook daar worden records mee gevestigd …
De eerste vogel die ’s middags wel even op de foto wilde, was meneer Merel. Toen hij me om het hoekje hoorde komen, leek hij er zelfs even goed voor te gaan staan …
Er lijkt maar geen eind te komen aan het regenachtige en winderige weer in de lage landen …
Het Woudagemaal bij Lemmer – het grootste nog werkende stoomgemaal ter wereld – draait al ruim een week volop om ervoor te zorgen dat we in Fryslân droge voeten houden. Toch staan de sloten vol en is het in weilanden en akkers een natte boel …
Ik ben blij dat ik vorige week een paar keer een mooie boswandelingen heb kunnen maken. Intussen zijn er al veel bladeren van de bomen gewaaid en zijn veel paddenstoelen verzopen …
Ook in de tuin is het een natte boel. De vijver treedt regelmatig buiten zijn oevers. Maar er zijn ook mooiere momenten. Als het niet te hard waait, hangen er tussen de buien door talloze druppeltjes te flonkeren …
Van de kijkhut bij de Leijen reden we naar de hut in de Jan Durkspolder. Daar was het zo mogelijk nog stiller dan op en rond de Leijen. En de wolken waren er nog wat donkerder …
Helemaal tegen de oostelijke oever van de plas stonden een paar grote groepen kieviten. De vogels verzamelen zich in deze tijd van het jaar om op te vetten en daarna samen de trek naar zonniger oorden aan te vangen. Een paar maal vlogen de kieviten massaal op. Vaak is dat een teken dat er een grote roofvogel in de buurt is, maar die hebben we niet kunnen ontwaren …
Zodra de vogels weer in het water stonden, keerde de rust in en om de plas terug. Er vloog nog een blauwe reiger voorbij, die een stukje verderop in het water landde. Als in een poging om een naderende bui te ontwijken, trok hij zich terug achter een klein bosje dat aan de westkant van de hut in het water staat. Die poging om droog te blijven is jammerlijk mislukt, vrees ik. Amper een minuut later begon het zachtjes te regenen, en die zachte regen ging al snel over in een hele stevige regenbui …
Zodra het even droog werd, besloten Jetske en ik onze biezen te pakken. Vlak voordat een volgende bui losbarstte, waren we weer bij de auto. Pas toen we ons huis naderden werd het weer droog. We lijken hier een soort abonnement op te hebben, want ons vorige bezoek aan de Jan Durkspolder eindigde op 1 augustus op dezelfde manier …
Het lijkt wel feest. Nadat we hier in augustus al welgeteld 3 droge dagen op rij hebben gehad, en één dag met een maximumtemperatuur boven de 20°C dag, staat er vandaag alweer regen op het programma. Dat biedt mij mooi de gelegenheid om wat druppelfoto’s te publiceren, die ik vorige week heb gemaakt …
Zit ik op een bepaald moment weer eens uiterst geconcentreerd druppels te fotograferen, stapt er ineens een groene schildwants van achter een blad tevoorschijn. Omdat ik hem niet had zien aankomen, deinsde ik zowaar even achteruit, toen ik hem plotseling vol in beeld had …
Enkele dagen later zag ik ook nog wat kleine beestjes onder een blad met druppels hangen. Die waren wat minder schrikwekkend, want een stuk kleiner en verder weg … 😉
En terwijl ik me tot slot richtte op de grote druppel op de laatste foto, eiste ook daar weer een heel klein insect de belangrijkste bijrol op …
Afanja's Weblog 