We zaten al enige tijd in de vogelkijkhut ‘Blaustirns’ zonder dat we het druk hadden met passerende vogels, toen ik Jetske wees op een bruine kiekendief, die vanuit het noorden over de rietoever van de Leijen onze kant op kwam …
Op zijn kenmerkende manier zweefde de kiekendief, met scherp spiedende blik en af en toe een vleugelslag makend, langzaam onze kant op. We kregen alle gelegenheid om zijn nadering in beeld te vangen. Wat een cadeautje …
– morgen komt die indrukwekkende vogel nog wat dichterbij …
In deze fotoserie van de sperwer, die ik vorige week vrijdag bij Jetske in de tuin kon maken, heb ik wat gespeeld met de chronologie. Gisteren liet ik hier al foto’s zien van een sperwer, die in een boom in de tuin van mijn fotomaatje Jetske zat. Daar begon het echter niet mee. Toen Jetskes’ man ons waarschuwde dat er een roofvogel in de tuin zat, zat de sperwer in eerste instantie op de grond. Toen ik even later mijn camera in de aanslag had, vloog hij kort op om achter het voederhokje op de coniferenheg te landen …
Tot mijn geluk bleef hij niet achter het hokje zitten, maar schoof hij een half metertje naar rechts. Daar bleef hij ruim een halve minuut zitten. Mede dankzij Jetskes’ smetteloos schone ramen kon ik hem van korte afstand prachtig in beeld vangen …
Het was een bijzondere ervaring om even oog in oog te zitten met deze prachtige vogel. Echt een geweldig moment. Zoals bij alle roofvogels het geval is, heeft ook de sperwer fascinerende ogen om naar te kijken. Maar ook zijn tekening is van dichtbij de moeite waard …
Pas na zo’n 40 seconden vond hij het welletjes. Hij vloog opnieuw op en landde ditmaal een paar meter hogerop in de boom. Hoewel dat ook mooie foto’s opleverde, vond ik de foto’s op de heg toch net wat mooier. Dat alles bij elkaar was voor mij voldoende reden om de volgorde maar even aan te passen. Het is als met eten, zeg maar, ik bewaar graag het lekkerste hapje voor het laatst …
Zo werd het ziekenbezoek toch nog een gezamenlijke fotodag, want natuurlijk heeft ook Jetske deze kans aangegrepen om een serie van de sperwer te maken: ‘Sperwer.’
Mijn fotomaatje is sinds de jaarwisseling aan huis gebonden vanwege rugproblemen. Omdat onze veertiendaagse fotokuier niet door kon gaan, ben ik vrijdagochtend even met een bloemetje bij haar op bezoek geweest. Terwijl we rustig zaten bij te praten, zei Jetskes’ eega op een bepaald moment: “Jongens, er zit een roofvogel in de boom …”
Zoiets hoef je tegen Jetske en mij maar één keer te zeggen. Meestal spat Jetske in een dergelijke situatie meteen bliksemsnel overeind om haar camera te grijpen en in actie te komen. Omdat ze vanwege haar blessure nu wat voorzichtiger en daardoor trager reageerde, stond ik ditmaal net wat eerder met de camera in de aanslag dan Jetske. Maar wees gerust, zoals we dat al jaren gewoon zijn, hebben we ook dit prachtige onderwerp weer netjes gedeeld …
Het was in één oogopslag duidelijk dat we hier te maken hadden met een sperwer, die even kwam kijken of er nog iets te smikkelen viel bij de voederplekjes in de tuin. De kleine vogeltjes waren echter al lang gevlogen. In onze eigen tuin heb ik in maart 2012 eens een sperwer kunnen betrappen op het plukken van een gevangen prooi, maar die ging er al na twee foto’s vandoor. Deze sperwer gaf ons alle gelegenheid om hem tamelijk deftig te portretteren …
morgen nog meer (en mooiere) foto’s van de sperwer
Ik was onderweg naar de Jan Durkspolder, toen ik onderweg weer eens werd opgehouden door een paar reeën. Dat overkomt me de laatste tijd weer vrij vaak op verschillende plaatsen langs deze route. Maar voor alle duidelijkheid: ik heb het nog nooit als lastig ervaren. Integendeel, prettiger oponthoud is nauwelijks denkbaar …
Eenmaal op het laatste deel van de doodlopende Westersânning is aan de linkerkant van de weg de grote vogelkijkhut van de Jan Durkspolder te zien. Hij staat aan het eind van een smalle, ca. 100 m lange landtong te midden, omringd door water …
Waar de weg overgaat in een onverhard pad laat ik de auto achter. Na een klein stukje lopen over het pad genaamd de Geau, sla ik aan het eind van de schaduwen over het pad linksaf …
Een ongeveer 100 m lang paadje slingert omgeven door knotwilgen in de richting van de kijkhut. Ergens halverwege heb ik de foto met de springbalsemien gemaakt, die hier onlangs voorbij kwam onder de titel ‘Last Resorts (2)’. Voorbij de bocht in het pad voert een houten plankier naar de vogelkijkhut …
Vanuit de hut heb je door een groot aantal kijkluikjes rondom uitzicht over de watervlakte. Dit jaar viel het aantal mooie observaties vanuit die hut wat tegen. Dat is in voorgaande jaren wel eens beter geweest, maar desalniettemin is deze vogelkijkhut mijn 2e last resort, omdat ik er na 150 m lopen altijd een droge zitplek heb …
Ditmaal viel de oogst niet tegen. In de verte, eigenlijk net wat te ver voor mijn camera, zat een flinke roofvogel in het topje van een boom. Ik ben geneigd te zeggen dat het een grauwe kiekendief is, maar het kan ook een buizerd zijn …
Ik stond net op het punt om de terugtocht te aanvaarden, toen er aan de westkant van de hut voor het eerst dit jaar een lepelaar dichtbij de hut verscheen. Erg lang liet hij zich niet zien, maar mijn dag was alweer goed …
Nadat ik het nieuwe natuurgebied tussen Smalle Ee en De Veenhoop achter me had gelaten, besloot ik een rondje Nes – Aldeboarn te rijden. Daar hoopte ik voor het eerst dit jaar een grutto te kunnen fotograferen. Voordat ik daar was kreeg ik echter nog een heel andere vogel voor de camera …
In de buurt van Pean stak een bruine kiekendief rustig op ooghoogte zwevend recht voor me de weg over. De eerste foto heb ik door de getinte voorruit van de auto moeten maken, omdat ik in verband met naderend verkeer de auto niet even snel dwars op de weg kon zetten, zodat ik door de geopende zijruit kon fotograferen …
Nadat hij de weg was overgestoken, klom de stoere vogel eerst naar grotere hoogte, om daarna weer laag over het weiland te zweven. Dat gaf mij de kans om de laatste twee foto’s staand naast de auto te maken …
Dat was de tweede bijzondere ontmoeting op Koningsdag.
Terwijl ik donderdagmiddag over Friese dreven van de ene bui naar de andere reed, zag ik op een bepaald moment een grote vogel op enige afstand voor me de weg oversteken …
Langs een bosje vliegend zette hij meteen een bocht naar rechts in, waarna hij enige tijd boven een rietkraagje bleef hangen …
Omdat ik op een smal landweggetje stond, met in de verte een naderende vrachtwagen had ik ditmaal geen kans om de auto zo te manoeuvreren, dat ik de vogel door een geopend zijraam van de auto kon fotograferen …
Kortom: ik moest hem door de voorruit fotograferen, en dat heeft helaas een flink kwaliteitsverlies met zich meegebracht …
En hoewel ook de achtergrond niet geweldig is, ben ik toch wel blij met deze foto’s, want zo vaak krijg je tenslotte niet de kans om een bruine kiekendief – want dat zal het zijn, lijkt me – op niet te grote afstand tijdens de jacht te fotograferen …
Bijna op hetzelfde plekje als waar ik vorige week een torenvalk kon portretteren, zat gistermiddag een buizerd op een paaltje in het weiland …
In tegenstelling tot de torenvalk was deze buizerd niet gediend van mijn portretfotografie. Nadat ik één foto had gemaakt terwijl hij op zijn paaltje zat, spreidde hij zijn vleugels …
Buiten bereik van mijn camera streek hij een stuk verderop weer op een paaltje neer …
Afanja's Weblog 