Het regende pijpenstelen toen we vrijdag 27 december op weg gingen naar landgoed ‘de Merelhof‘ bij het Drentse Ruinen om daar de jaarwisseling en nog het een en ander te vieren. Toen we dit tripje in juni planden, hadden we gehoopt op winterse omstandigheden, maar dat zat er helaas niet in, het was bar herfstweer …
Mijn vermanende woorden dat pijpenstelen toch echt niet mocht, omdat dat diefstal was, leken zowaar enig effect te sorteren, want toen we een uurtje later het landgoed op draaiden, was de lucht al een stuk opgeklaard …
Nadat de bagage was uitgepakt, hebben we de rest van die dag en de daarop volgende zaterdag weinig anders gedaan dan wat rondklungelen. Aafje heeft zaterdag nog een wandeling gemaakt, maar ik was daar nog steeds te moe voor. Ik heb me vooral uitgeleefd met vuurtje stoken in de open haard …
De zondag bracht gelukkig veel beter weer dan verwacht, zodat ik ’s ochtends tijdens een fotokuiertje over het landgoed even kon genieten van de koeien die in een weiland naast ‘de Schaapskooi ‘lekker in het zonnetje stonden te grazen …
’s Middags kregen we bezoek, waarbij Aafje een mooi cadeau mocht uitpakken …
Nadat we de zon hadden zien verdwijnen achter het boerderijtje van de buren, schotelde Aafje ons en een viertal vrienden een heerlijk etentje voor. Het was, omdat de volgende dag voor onze bezoekers de dagelijkse plicht weer zou roepen, anders was het die avond waarschijnlijk nog lang gezellig geweest op ‘de Merelhof’ …
Voor Aafje en mij bleef het nog gezellig tot gisterochtend. Hoewel de vermoeidheid die me al sinds half december plaagt op dat moment nog niet over was, zat deze korte vakantie er alweer op. Ik zal daar binnenkort nog wel eens op terugkomen. Hoe en wanneer ik dat zal doen, weet ik nog niet. Vanwege die nog steeds voortslepende vermoeidheid, zal ik het ook de komende tijd nog wat rustig aan doen met bloggen.
Sinds vanmiddag weet ik in elk geval waar die vermoeidheid vandaan komt, de gevoelsstoornis in mijn halsstreek heeft intussen de kop weer opgestoken. Daar was waarschijnlijk het wachten op. De ervaring heeft me de afgelopen jaren geleerd, dat mijn lijf zijn balans pas weer zal hervinden als die gevoelsstoornis weer even is uitgewoekerd. Kortom: het is weer een kwestie van ‘rekken en d’r bij blijven …’
Afanja's Weblog 