Tagarchief: spinnenkopmolen

Langs molens en een reebok

Geplaatst op door

Er werd nog enthousiast nagepraat over het beeld van de zeearend tussen de ganzen. Wat was dat een bijzonder gezicht! ik bleef intussen mijn ogen wel de kost geven, ook deze groep overvliegende brandganzen waren de moeite waard …

een vlucht brandganzen

Aan het eind van de Folkertssleat kwamen we voor de tweede keer die dag langs een oeverzwaluwenwand. Het was er rustig en de meeste holletjes zaten ook nog dicht.. Bij de eerste, veel mooiere oeverzwaluwenwand was het een stuk drukker. ik kom daar begin mei nog op terug …

we passeren een oeverzwaluwenwand waar het nog erg rustig is
we passeren een oeverzwaluwenwand waar het nog erg rustig is

Terwijl ‘de Blaustirns’ geruisloos door het water bleef glijden, voeren we langs een weiland waar een mooie reebok fier om zich heen stond te kijken …

er staat een mooi reebok in het polderland
er staat een mooi reebok in het polderland
er staat een mooi reebok in het polderland

Intussen waren we ongeveer op het verste punt van onze rondvaart. We passeerden o.a. een spinnenkopmolen en een poldermolen in de verte. De zendmast op de laatste foto, moet die van Irnsum zijn, bedacht ik onderweg. Dan zou de kerktoren die van Grou moeten zijn …

in de verte staat de spinnenkopmolen 'Haensmolen'
in het midden staat 'de Borgmolen', links van de molen staat de kerktoren van Grou en rechts staat de zendmast in Irnsum

– wordt vervolgd

Op de grens

Geplaatst op door

Als we deze mooie kleine spinnenkopmolen gepasseerd zijn, laten we het hart van ‘de Alde Feanen’ met zijn legakkers en eilandjes voorlopig weer achter ons …

een kleine spinnenkopmolen in 'de Alde Feanen'

We varen in westelijke richting over de Folkerssleat nog een stuk langs rietkragen en moerasbos waar niet alle water vrij toegankelijk is …

niet alle water is vrij toegankelijk
niet alle water is vrij toegankelijk
moerasbos in 'de Alde Feanen'

Na enige tijd bereiken we aan de westkant de grens tussen natuur en oud boerenland. We kijken op de foto hieronder aan de linkerkant uit over Laban, een oude zomerpolder. De laatste jaren is veel grasland in ‘de Alde Feanen’ aangekocht door It Fryske Gea voor toekomstige natuurontwikkeling. Voorlopig is het beheer op het behoud van het grasland gericht. Jaarlijks wordt er gemaaid (na 15 juni) en er is sprake van extensieve beweiding, dus met weinig dieren op een groot oppervlak …

in de verte een boerderij in 'de Alde Feanen'

Aanleggen is hier niet toegestaan, de Laban polder is een natuurreservaat dat aan het wild is voorbehouden. Het grootste vliegende wild van ‘de Alde Feanen’ heeft hier zijn domicilie. In een groepje oude bomen zit sinds een aantal jaren het nest van de familie zeearend …

bordjes van It Fryske Gea met de tekst 'aanleggen verboden' en 'natuurreservaat - verboden toegang'
bordjes van It Fryske Gea met de tekst 'aanleggen verboden' en 'natuurreservaat - verboden toegang'
het nest van de familie zeearend

In dat nest zijn dit jaar 3 eieren gelegd. Op de webcam is te zien, dat het eerste ei gisteren is uitgekomen: https://www.itfryskegea.nl/volg-de-friese-natuur/zeearend/

close-up van het nest van de familie zeearend

– Korte tijd later kregen we vanaf de boot nogmaals een zeearend te zien. De foto’s daarvan zijn voor morgen …

Mist in De Weerribben

Geplaatst op door

Na de koffie stapten fotomaatje Jetske en ik gistermorgen in de auto om een ritje door De Weerribben te maken. Er hing net als woensdag weer een fotogenieke mist over de landerijen. Tijdens de eerste korte tussenstop maakte ik de foto van de onderstaande boom. Alleenstaande bomen tonen hun ware gedaante als ze ’s winters kaal in het landschap staan. Omfloerst door een fijne mist vind ik ze nog mooier…

een boom langs de weg in de mist

Zoals te verwachten viel, maakten we de eerste echte stop aan de Hoogeweg in De Weerribben. De spinnenkopmolen ‘de Wicher’ hebben we al veel vaker bezocht en gefotografeerd. Zulke sfeerrijke mistbeelden had ik er echter nog niet van …

pinnenkopmolen 'de Wicher' in De Weerribben met rechts daarachter het molenaarshuisje in de mist
pinnenkopmolen 'de Wicher' in De Weerribben met rechts daarachter het molenaarshuisje in de mist

Korte tijd later vervolgden onze weg om 350 m verderop nogmaals een fotostop te maken …

de Hoogeweg bij Kalenberg in de mist met rechts van de weg een kleine windmotor

– wordt vervolgd

Nieuwe zeilen voor de Wicher

Geplaatst op door

Ik begin vandaag nogmaals met een foto van de tjasker aan de Hoogeweg bij Kalenberg. Mijn fotomaatje Jetske heeft daar – secuur als ze altijd werkt – nog wat mooie achtergrondinformatie bij gevonden: ‘Tjasker in de Weerribben weer in volle glorie …’

paaltjasker aan de Hoogeweg bij Kalenberg in de Weerribben

Zo’n 300 meter ten noorden van de tjasker staat de poldermolen ‘de Wicher’. Het is de enige spinnenkopmolen in Overijssel …

spinnenkop De Wicher gefotografeerd vanuit een laag standpunt

De originele spinnenkopmolen die hier stond, werd in 1943 afgebroken afgebroken. In 1980 ontstond het initiatief om de molen te herbouwen. Sinds de ingebruikname in1982 is de molen eigendom van Staatsbosbeheer die de molen thans in eigendom heeft. ‘De Wicher’ heeft tegenwoordig alleen nog een publieksfunctie en wordt draaiend gehouden door vrijwilligers. Vorig jaar kregen Jetske en ik een blik op het stoere houten interieur van de molen met deskundige uitleg van de molenaar…

De Wicher is een poldermolen en De weerribben
de molenaarswoning 'Hoens Huusie'
De Wicher is in 1982 opnieuw opgebouwd, nadat de originele molen in 1943 was afgebroken
de molen draaide op volle toeren
molen De Wicher in De Weerribben met nieuwe zeilen

Terwijl één van de vrijwilligers een groepje bezoekers rondleidde, raakten wij aan de praat met een tweede vrijwilliger, die aan het zagen was. Om ervoor te zorgen dat een molen kan draaien, beschikt de molenaar over het zogenaamde windrecht. Binnen een aantal kringen rond de molen mag de bebouwing en beplanting maar een bepaalde hoogte bereiken. Het staat hier mooi uitgelegd: ‘Windrecht en molenbiotoop’ …

In de spinnenkopmolen

Geplaatst op door

Afgelopen vrijdag heb ik hier de spinnenkopmolen ‘de Wicher’ aan de Hoogeweg bij Kalenberg geïntroduceerd. Vandaag kijken we daar nog even verder rond …


De molenaar, die net als 99,9% van de molenaars in ons land dit werk op vrijwillige basis doet, was blij om weer een paar geïnteresseerde gasten te kunnen ontvangen. De man vertelde dan ook honderduit over de molen. Ik dacht dat hij het nooit zou vragen, maar na enige tijd werden we dan toch uitgenodigd om een kijkje in de machinekamer te nemen. Hier vertelde de molenaar ons o.a. dat diverse onderdelen van de molen traditioneel gemaakt zijn van verschillende houtsoorten …

Weer buiten vertelde de molenaar ons over de nieuwe wieken van de molen. Op een stormachtige dag in 2018 werd ‘de Wicher’ gekortwiekt door een rukwind. Het herstel liet lang op zich wachten, omdat de schade groter was dan in eerste instantie werd gedacht. Nu, ruim 4 jaar later, staat ‘de Wicher’ er weer bij als een heus pronkstukje. Het wachten is nu alleen nog op nieuwe zeilen, want de oude zijn te klein voor de nieuwe wieken …

Om de rondleiding af te ronden, nodigde de molenaar ons nog uit om een kijkje te nemen in de kap van de molen. “Daar rust het echte geheim van de spinnenkop,” zei hij met een knipoog. Hoewel ik er wel nieuwsgierig naar was, heb ik die uitnodiging toch maar vriendelijk afgeslagen. Het leek me niet wijs om nu nog halsbrekende toeren uit te halen om daar boven te komen. Jetske liet haar beurt voorbij gaan vanwege hoogtevrees. Nadat we de molenaar vriendelijk hadden bedankt, gingen we op zoek naar de blauwborst …

Ik sluit af met twee kleine stuwen bij de molen. Hiermee kan de molenaar sturen of er water uit het achterliggende natuurgebied moeten worden gepompt, of dat er juist water naar toe moet worden gepompt. Ik vind het in al zijn eenvoud een mooi ingenieus systeem …

Spinnenkopmolen de Wicher

Geplaatst op door

Na ons bezoek aan het Stroïnkgemaal stelde ik voor om ook meteen maar langs de spinnenkopmolen de Wicher aan de Hoogeweg bij Kalenberg te rijden (Google Maps). Die zou ook wel open zijn in het kader van Nationale Molendag, leek me …


‘De Wicher’ is de enige spinnenkopmolen in Overijssel, en hij is een stuk jonger dan je zou denken. Toen vanaf ca. 1900 kleine polders werden samengevoegd, verdwenen veel kleinere, vaak particuliere molens. De kleine molens werden eerst vervangen door grotere molens, die daarna op hun beurt werden vervangen door gemalen zoals het eerder bezochte Stroïnkgemaal. Tot in de Tweede Wereldoorlog stond er een spinnenkop op de plaats waar nu de Wicher staat. Die is echter in 1943 gesloopt en het duurde bijna 40 jaar, voordat er in1982 op dezelfde plek weer een nieuwe spinnenkop in de Weerribben verscheen …

In het waterrijke gebied Weerribben-Wieden vervullen poldermolens nog steeds een belangrijke rol bij de waterhuishouding. De Wicher kan 480 m3 water per uur verwerken, hij kan het water in twee richtingen pompen. De molen is eigendom van Staatsbosbeheer en heeft de gemeentelijke monumentenstatus …

Nadat we een tijdje met de Molenaar hadden staan praten, werden we uitgenodigd om een kijkje in de machinekamer te nemen. Dat is net als bij het Stroïnkgemaal voor een volgende keer.

Ruim zicht op It Eilân

Geplaatst op door

Nadat ik eind oktober op een zonnige dag een fotokuier in de beslotenheid van het bos had gemaakt, verlangde ik op de eerste november naar wat ruimte om me heen. De zon scheen de ’s ochtends volop, daarom besloot ik even uit te waaien bij It Eilân. Voordat ik de oversteek over de brug maakte, besloot ik even het uitkijkplatform te beklimmen (Google Maps) …

Hoewel dit uitkijkplatform niet hoger is dan dat bij de Leijen, heb je hier vandaan aanmerkelijk meer zicht. Het kostte geen moeite om de ca. een kilometer verderop staande spinnenkopmolen Roekmole (Google Maps) te zien …

Nu het seizoen er voor de recreatievaart op zit, is de voetgangersbrug naar It Eilân weer vrij toegankelijk voor eilandbewoners en rust zoekende wandelaars …

Gedurende het vaarseizoen hebben boten er vrije doorgang, voetgangers die naar de overkant willen moeten de brug zelf sluiten en weer openen. Ik kon dus zo de brug op lopen …

Eenmaal aan de overkant, zakte de moed me bij de splitsing van het pad in de schoenen. Beide paden leken me ineens wel erg lang, daarom besloot ik voor de derde optie te kiezen: terug naar de brug …