Voor een zonnige zondag als vandaag had ik nog een kleine fotoserie van een ijsvogel bewaard …
Ik heb er een gewoonte van gemaakt om een ritje naar het fûgeltsjelân in de Surhuizumermieden te combineren met een kijkje bij de ijsvogels. Dat leverde op een mooie voorjaars dag onder andere deze serie op …
Mooie zondag allemaal.
Terwijl ik dinsdag aan het eind van de ochtend even op het terras zat, scharrelden er een paar jonge merels in de tuin rond. Eentje ging op de oude druivenstok achter de vijver zitten …
Ze nam alle tijd om rustig om zich heen te kijken. Ze leek het geluid van mijn camera wel interessant te vinden, want ze keek een paar maal nieuwsgierig recht in de lens …
Toen de jonge merel al enige op de tak had gestaan, kreeg ik ook een broer of zusje nog even te zien, maar die leek nogal cameraschuw te zijn en bleef tussen de varens zitten …
– Morgen aandacht voor een merel die een heel bijzonder vangst deed.
Nadat Jetske en ik de kans hadden gehad om een aantal grutto’s van dichtbij in beeld te brengen, was dat deel van de dag geslaagd. We waren het er al snel over eens om met een kleine omweg terug te rijden via de ijsvogels …
Omdat Jetske aan het eind van de middag nog wat gepland had, stelde ik ter plekke voor dat we tot 15:00 uur zouden wachten op het verschijnen van een ijsvogel. Precies om 14:58 uur landde meneer ijsvogel op een van de takken bij het nest. Nadat hij daar een klein minuutje had gezeten, vloog hij naar een hek wat verderop aan de waterkant …
Met een tevreden gevoel reden we korte tijd later huiswaarts.
Nadat ik mijn fotografische buit bij de grutto’s binnen had, heb ik nog even een rondje door de Mieden gereden. Toen dat niets opleverde, heb ik koers gezet naar de ijsvogels die een kilometer of 7 verderop hun nest hebben. Ook daar had ik weer geluk. Ik was nog maar net bij hun tak bij ’t nest aangekomen, of mevrouw ijsvogel streek erop neer en meldde haar thuiskomst …
Een minuutje later kwam meneer ijsvogel uit het nest tevoorschijn. Een tijdlang zaten ze daar samen op de tak, ieder een kant opkijkend. Dat duurde meneer ijsvogel na enige tijd vermoedelijk wat te lang. Hij draaide zich met een hupje om en stootte daarna een kreet uit alsof hij zijn vrouw tot activiteit maande …
Je zou bijna zeggen dat ik het goed geïnterpreteerd had, want het vrouwtje vloog vrijwel meteen weg. Het mannetje bleef nog even zitten en ging er enige tijd later ook vandaar. Jullie zullen begrijpen, dat de grutto’s en de ijsvogels de bewolking en het kille weer meteen deden vergeten …
Het verschil kan nauwelijks groter zijn nu regen en wind het weerbeeld weer bepalen, maar we gaan toch weer even terug naar de zonnige donderdagochtend. Nadat ik een tijdlang had genoten van de reeën, die in alle rust met zijn vijven in een weiland stonden te grazen, ben ik doorgereden naar de Jan Durkspolder. Daar stond bij aankomst een blauwe reiger aan de noordkant bij de Lytse Mar …
Ik parkeerde de auto en liep naar de grote vogelkijkhut. Ik had er alle ruimte, want ik was er alleen. In alle rust heb ik beurtelings aan alle drie de kanten een tijdje rond zitten kijken. Vogels waren er niet te zien, in de verte lieten alleen wat fluiteenden zich af en toe horen. Daarom heb ik rondgaand van west naar oost, alleen wat foto’s gemaakt van de prachtige ijsvlakte die de plas lag. ’t Is alleen wel jammer dat hij amper een centimeter dik was en intussen weer is verdwenen …
Ik sluit mijn rondblik over de Jan Durkspolder af met kijkje in noordoostelijke richting. Daar staat de windmotor aan de Westersanning als een baken over de ijzige vlakte te wuiven …
Sinds enige tijd wordt de buurt weer onveilig gemaakt door een gaai, die regelmatig luid krijsend of krassend overvliegt om vervolgens ergens neer te strijken waar wat te bikken valt. Vanuit de warme woonkamer lukte het vorige week donderdag om voor het eerst een paar foto’s van hem te maken. Dit is één van die foto’s …
Hoewel de meeste reacties luidden dat het mooie foto’s waren, was ik er zelf niet helemaal tevreden over. Voor mijn gevoel gaan er toch wat details verloren door het HR++ glas in de schuifpui. Daarom besloot ik aan het eind van dat logje om de strijd aan te gaan, ten einde hem buitenshuis te kunnen verrassen. Henk Jonkvorst liet nog even subtiel weten, dat het dan toch wel mooier zou zijn om zo’n vogel staand op een tak te vereeuwigen dan hangend aan een voedernetje. Kortom: ‘the game was on …’
Vanaf dat moment ging ik regelmatig even naar buiten om een tijdje rustig tegen de muur van de bijkeuken leunend het voederhoekje achter in de tuin in de gaten te houden. Zo ook zaterdagmiddag even na tweeën, amper 3 uur nadat Henk zijn suggestie had gedaan. Veel interessants viel er ook op dat moment weer niet te zien, maar de aanhouder wint …
Ik voelde het eerder dan dat ik het zag …, een beweging in één van de bomen bij de buurvrouw scheef achter ons. Zodra ik hem zag, richtte ik mijn camera in die richting. Daar stond de gaai op de tak van een boom. Eerst nog met de kop zijwaarts van me afgewend, maar vrijwel meteen richtte hij zich op en draaide met iets in zijn snavel parmantig mijn kant op. De foto hierboven en twee hieronder zijn de eerste 3 van een serie van 8. Daarna vloog hij weg, mij gelukkig achterlatend ,,,
Volgende oefening: ‘vang’ de gaai op een boomtak met een mooiere achtergrond. 🙂
Terug op maaiveldhoogte ben ik via het pad aan de kant van het weiland naar de ‘tempels’ in het middendeel van de Ecokathedraal …
Met mijn rug naar de massieve, uit tegels bestaande torens bij de ‘RUSTPLAATS’ heb ik eerst van enige afstand en daarna dichterbij, een paar foto’s gemaakt van een wat verderop staand bouwwerk …
Vanuit de juiste hoek en onder de juiste omstandigheden doen een paar van deze constructies wel denken aan Inca-tempels. De foto’s van deze serie laten dat helaas niet echt zien …
Lopen we een paar meter verder, dan is daar op enig moment een lange rij kleine kruisjes verschenen. En kijk nou eens, daar komt ook net een bekende aan …
Zie Jetske eens gelukkig zijn met haar trofee van de berenklauw …
– wordt vervolgd –
Afanja's Weblog 