Tagarchief: trekkers

Hooibalen en hokkelingen

Geplaatst op door

Direct naast van het haventje van Smalle Ee ligt een deel het erf van de boer aan de overkant van de Bûtendiken. Hier stalt de boer vaak een deel van zijn materieel. Die dag stonden er een paar oude trekkers en o.a. een wagen met pakjes hooi …

op het weiland naast het haventje van Smalle Ee staan een paar oude trekkers en een wagen met pakjes hooi

Als ik hier met de auto langs kom, rijd ik meestal zo door, maar het was voor ons samen nu wel even de moeite waard. Die oude trekkers en de pakjes hooi zonder dat foeilelijke plastic doen me toch weer even weer terugdenken aan mijn jongste jaren rond de boerderij. Aan de overkant van de weg werden de pakjes hooi van een tweede wagen afgeladen in de schuur. Krachtpatserswerk …

een oude trekker en een wagen met pakjes hooi
voor de schuur staat een oude trekker, in de schuur worden pakjes hooi uitgeladen

Een stukje verderop langs de Bûtendiken stond een veel modernere trekker met een wagen half in de berm aan linkerkant van de weg. Rechts kwam net de boer aanlopen, die zijn hokkelingen naar het weiland had gebracht …

in de linker berm staat een trekker met een wagen, rechts van de weg verlaat een boer het weiland

Zoals dat hoort te gaan met hokkelingen, kwam de hele ca. twaalf koppen tellende kudde achter de boer aan. Even stonden ze beteuterd toe te kijken, toen de boer het hek vast maakte. Daarna dropen ze teleurgesteld af …

een kudde van ongeveer 12 hokkelingen loopt naar de rand van het weiland
de hokkelingen druipen af als ze zien dat de boer het hek sluit

Zodra ze ons zagen, leken ze de boer echter vergeten te zijn. In bedaard tempo kwam de hele club op ons af om zich aan de andere kant van de sloot in een lange rij voor ons op te stellen. Na een alleszins hartelijke begroeting vervolgden wij onze weg …

dan zien de hokkelingen ons komen ze naar onze kant van het weiland

Langs ’t pontje van Jonen

Geplaatst op door

Na de koffie zetten we onze vaartocht door de Wieden voort. Je zou je af en toe bijna schuldig voelen om de perfecte weerspiegeling verderop te verbreken, maar Jetske hield standvastig koers …

Typerende landschapselementen trokken in het rietland rondom aan ons voorbij, variërend van nog glanzende windmotors tot oude houten tjaskermolens ,,,

Vanaf de Cornelisgracht draaiden we na verloop van tijd linksaf de Walengracht op. Daar passeerden we even later het fietspontje van Jone. Voor € 1,30 kun je je hier over laten zetten, en dat scheelt al snel 17 km fietsen …

Op verschillende plaatsen zagen we dat een kleine, lichte trekker met brede banden een ponton op of af werd gereden. Deze trekkers worden gebruikt om de hooilanden tussen de rietvelden te maaien. Licht materieel is in dit natte gebied onontbeerlijk, en het zou in mijn ogen als voorbeeld en alternatief moeten dienen voor het zware materieel van de gemiddelde boer, om vernatting van het land mogelijk te maken …

Maar er wordt niet alleen hard gewerkt in Nationaal Park Weerribben-Wieden. Ook voor spelevaren is er alle ruimte in dit prachtige gebied, getuige de bootjes die her en der voor de wal lagen …

‘Publieksvriendelijk’ naar de ijsvogels

Geplaatst op door

Met het oog op de hitte die voor donderdag was aangekondigd, besloot ik op de net wat koelere woensdag even een ritje naar de ijsvogels te maken. Dat viel nog lelijk tegen. Met dank aan de boerenacties kon ik onze wijk slechts met grote moeite verlaten, nadat ik op twee minuten van huis ruim een kwartier stil had gestaan …


De heren waren blijkbaar begonnen aan hun blokkade- of langzaamaanactie van de A7 tussen Drachten-West en Heerenveen in beide richtingen. Er zat niets anders op dan binnendoor naar de afslag Drachten-Oost te rijden, maar ook daar stond alles al heel snel vast. Vluchtstrook en alles stond dicht! Twee aansnellende motormuizen hadden een klein halfuurtje praten nodig om het knooppunt weer enigszins vrij te krijgen. Tot die tijd zou er ook voor een eventuele ambulance geen doorkomen aan geweest zijn. Met hun publieksvriendelijke acties … *

Enfin, uiteindelijk kwam ik toch weer bij de ijsvogels aan. Ik trof het weer, de enige auto die er stond met een tweetal vogelaars, vertrok op het moment dat ik aankwam. Zo kon ik in alle rust op het beste plekje gaan staan …


Ik hoefde weer niet lang te wachten, na een klein kwartiertje zag ik voor het eerst die dag een ijsvogel op één van de takken neerstrijken. Nu eens kwam het mannetje aanvliegen, dan weer het vrouwtje …

Niet elke keer, maar toch regelmatig. werd er een visje het nest in gebracht. Aan het onderstaande exemplaar lijken de jonkies weer een flinke maaltijd te hebben. Ze zouden intussen bijna het nest moeten kunnen verlaten, lijkt me. Komende week toch maar weer eens een kijkje nemen …


  • Ik begrijp best dat de boeren boos zijn. Ik vind ook dat het kabinet weer eens(!) onhandig opereert door te komen met een kaart waarmee iedereen de gordijnen in gejaagd wordt en waarin andere sectoren dan landbouw en veeteelt (voorlopig) nog buiten de discussie rond het stikstofvraagstuk worden gelaten. Maar met dit soort ‘publieksvriendelijke‘ blokkades en diverse dreigementen van de boeren, waarin opnieuw de tractor meteen weer wordt ingezet als machtsmiddel, wordt op mijn sympathie er niet groter op.

Terug op de Commissiepolle

Geplaatst op door

Van de boerderij waar heit vroeger werkte, restte alleen nog het later gebouwde woonhuis. De laatste delen van de bijgebouwen waren sinds mijn laatste bezoek ook afgebroken. Het had er aan de voorkant lange tijd niet zo netjes uitgezien …

Over het smalle paadje, dat nog altijd de welluidende naam Commissiepolle draagt, liepen we in de richting van mijn vroegere ouderlijk huis. Aan de linkerkant van het pad lag een nog altijd goed onderhouden tuin. Aan de andere kant van de vaart zag het er een stuk minder fraai uit. Aan de achterkant van de voormalige boerderij stond het vol met trekkers, graafmachines en ander rollende materieel. En daar weer achter lag geen open weiland meer, maar een stuk maïsland …

Na ongeveer 150 meter kwamen we aan bij de Commissiepolle 2, het mijn kleine, maar o zo onmetelijk grote domein van waaruit ik mijn eerste stapjes op deze aardkloot zette. Het eerst wat me opviel was dat er sinds mijn vorige bezoek een nieuw bruggetje over de sloot lag …

Het huis dat er nu staat is overigens niet het huis waar wij in woonden. Het huis is op een bepaald moment verkocht, waarna de nieuwe eigenaar het tot de grond heeft laten afbreken. Daarna is er een nieuw huis gebouwd, dat ten opzichte van het originele huis een kwartslag is gedraaid en het huis is vierkanter geworden. Mijn slaapkamertje zat achter de dakkapel, maar van daaruit had je indertijd geen zicht op het Tjeukemeer in het noorden, maar op Lemmer in de verte in het westen …

En we hadden ook vanaf de begane grond ruim zicht over de weilanden. Daar is momenteel geen sprake meer van, het zicht wordt aan drie kanten ontnomen door het omringende maïsland. Bovendien is het erf rondom beplant met intussen al forse bomen. Ik vraag of de bewoners zich niet beter op hun gemak zouden voelen in een bosrijke omgeving. En ik ben ook benieuwd hoe lang die dichte beplanting rechtop blijft staan in de veenweidegrond …

  • wordt vervolgd