‘3461-8’ en meer jongvee

Tegen het eind van de ochtend verlieten we vrijdag Drachten voor een ritje in zuidwestelijke richting. We waren een minuut of twintig onderweg, toen mijn fotomaatje Jetske besloot om een tussenstop te maken. We reden op dat moment langs een weiland met jongvee. Dat is altijd aantrekkelijk om wat foto’s van te maken, zeker onder die prachtige wolkenlucht boven het Friese land …

Zo te zien was het allerjongste er wel af. Echt jongvee komt vaak nieuwsgierig op je af draven, zodra je er in de berm stopt. Deze jonge koeien namen rustig de tijd. Een paar van de dieren hieven de kop even op om naar ons te kijken. Toen ze niet direct aanstalten maakten om bij ons te komen, begon Jetske ze te roepen. Dat had effect, want even later stond de hele club aan de slootkant …

Eén van de dames was bijna volledig bruin gekleurd. Met haar had ik wel een klik. Met een bijzondere witte bles op haar voorhoofd en alleen rechtsachter een witte hoef ging ze voor me staan. Ze keek me recht in de ogen stelde zich voor als ‘34618. Nadat we enige tijd zo tegenover elkaar hadden gestaan, draaide ze zich op bevallige wijze om. Met een zwoele blik onder mooie lange wimpers toonde ze me haar profiel …

wordt vervolgd

Een feestelijke toegift

Zodra de bruine kiekendief over ons heen was gevlogen, vonden wij het welletjes in de vogelkijkhut. We besloten terug te lopen naar de auto, zodat we een broodje konden eten. Onderweg bleven we even staan op het bruggetje over de vaart die in de richting van De Tike loopt. Een stuk verderop hing een visdiefje op jacht boven de vaart …

Nadat we ook van dit visdiefje een paar foto’s hadden gemaakt, zijn we doorgelopen naar de auto om wat te eten te drinken. Voor mij waren de wandeling naar de vogelkijkhut en het gedrentel tussen de verschillende kijkgaten en de deur van de hut eerst wel even genoeg geweest. Jetske liep nog even een stuk over het landweggetje Doktersheide, omdat ze daar weer wat opvallends had gezien …

Zwarte sterns scharrelen hun kostje meestal boven en langs het water bij elkaar. Ze hangen vaak biddend boven het wateroppervlak, en pikken dan hun voedsel op van vlak boven of vlak onder water. Jetske had echter een bijzondere exemplaar gevonden. Er vloog een zwarte stern laag over het weiland, mogelijk was hij daar insecten aan het vangen.

Omdat we er op weg naar huis toch langs moesten, heeft Jetske de auto daar later nog even in de berm geparkeerd. Zo kreeg ik ook nog even de kans om van deze bijzondere waarneming te genieten. Dat leverde me de volgende set bonusfoto’s op …

Een grutto na de landing

Niet eens zo gek lang, nadat ik de auto op een willekeurig plekje in de berm had laten uitrollen, landde er naast me een grutto in een weiland …

Vlak na de landing liet hij op gracieuze wijze de witte onderkant van zijn vleugels nog even mooi zien. Het ontbrak er nog net aan dat hij er een bij pirouette maakte …

Daarna keek hij eens rustig om zich heen, de ‘Kening fan de greide’ nam zijn koninkrijk in ogenschouw. Ik was intussen voorzichtig uit de auto laten gestapt om in de berm neer te knielen, zodat ik zijne majesteit even kon portretteren vanuit een laag standpunt …

Een grutto bij donker weer

Nadat ik donderdagochtend mijn burgerplicht had gedaan in het stembureau, heb ik even een ritje gemaakt naar Earnewâld en omgeving …

In de buurt van It Útein heb ik even een tussenstop gemaakt om eens om me heen te kijken. In zuidoostelijke richting was een bui te zien waar ik geen last meer van zou krijgen. Vanuit het zuidwesten kwamen dreigende wolken dichterbij, maar voorlopig was het nog droog. Terwijl ik wat foto’s maakte van het landschap en de wolken, verscheen er een grutto in beeld …

Ik besloot de grutto te volgen, en daarbij was ik weer niet ongelukkig. Hij landde niet ver bij me vandaan op een dikke dampaal. Daarna kreeg ik ter plekke nog een paar aangename verrassingen voorgeschoteld …

Foeragerende ooievaars in de wei

Gisteren vertelde ik hier al, dat ik op weg terug naar huis langs een weiland kwam, waar een tiental ooievaars liepen te foerageren. Dit is geen uitzonderlijk beeld in deze contreien, want onder andere bij Beetsterzwaag en bij Earnewâld zijn talloze ooievaarsnesten te vinden …

Ook de ooievaar die over kwam vliegen, toen ik een uurtje daarvoor in het Weinterper Skar op het bankje zat, was waarschijnlijk naar dit weiland onderweg. Best kans dat hij nu ergens tussen de andere ooievaars stond …

Gelukkig liepen er dichter bij ook een paar ooievaars. Ik zocht een plekje waar ik ze – niet gehinderd door het struikgewas langs de weg – kon portretteren, terwijl ze zij aan zij door het weiland liepen. Nu eens ving de één een klein hapje, dan weer de ander …

Een combinatie van verval

Begin mei heb ik dit jaar de eerste ritjes op de iLark gemaakt. Vanwege de harde wind heb ik de eerste dag gekozen voor een ritje door de bosrijke omgeving van Beetsterzwaag. Onderweg kwam ik langs een weiland met een oud roestig hek, dat van ellende bijna uit elkaar viel …

Met de vele honderden pluizige paardenbloemen, die achter het hek zachtjes in de wind dansten, was het niet veel beter gesteld. Zij naderden het moment, waarop ze stuk voor stuk uiteen zouden vallen tot nietige pluisjes. Voor mij vormden het hek en de pluizenbollen die dag een mooie combinatie van verval …

Een roodborsttapuit

Van het Weinterper Skar reden we via de kortste weg naar het weidevogelgebied de Surhuizumermieden. Daar reden we via een omweg door het gebied in de richting van het uitkijkplatform …

Als snel spotte Jetske een eerste vogel. Het was een roodborsttapuit, die op een paaltje langs een weiland stond. Het is een vrij kleine zangvogel, waarvan hieronder de vrouwelijke uitvoering te zien is. Hoewel het goed gaat met de roodborsttapuit, die als niet meer bedreigd te boek staat, was dit voor mij een primeur. Tot vrijdag ontbrak de roodborsttapuit nog in mijn archief …